حبیبیه: تفاوت میان نسخه‌ها

چنانکه حدیث قدسی بر این ادعا گواه است: لا یزال العبد یتقرب الی بالنوافل حتی احبه فاذا احببته کنت له سمعا و بصرا و لسانا و یدا، فبی یسمع و بی یبصر و بی ینطق و بی یبطش و سقط عنه العباده و الارکان یعنی خداوند می‌فرماید: همیشه بنده‌من به‌وسیله نمازهای نافله به‌من نزدیک می‌شود تا این که او را دوست بدارم، پس ه‌گاه به او علاقمند شدم، گوش و چشم و زبان و دست او می‌شوم در آن‌چه که می‌شنود و می‌بیند و سخن می‌گوید و کاری انجام می‌دهد. یعنی این‌که گوش او می‌شوم تا به‌وسیله من بشنود، چشم او می‌شوم تا به‌وسیله من ببیند، و زبان او می‌شوم تا به‌وسیله من سخن بگوید، و دست او می‌شوم تا به‌وسیله من کارهایش را انجام دهد و در این هنگام، بار تکلیف از روی دوش او برداشته می‌شود.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 150</ref>

خوارزمی می‏‌نویسد: ایشان را از آن جهت «حبیبیه» نامیدند زیرا که خداوند را به‌دلیل طمع بهشت یا ترس از دوزخ عبادت نمی‌کنند، بلکه خداوند را از روی عشق و دوستی می‌پرستند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 150 با ویرایش گسترده و اصلاح و مناسب سازی عبارات.</ref> <ref>هفتاد و سه ملت یا اعتقادات مذاهب، تصحیح دکتر محمد جواد مشکور، چاپ تهران، سال 1341 شمسی، ص 27 و 28.</ref> <ref>خوارزمی ابو عبدالله محمد بن احمد، مفاتیح العلوم، چاپ لندن، ص 20</ref>