وحدت گرایی اسلامی در قرن بیستم: دانشگاه الازهر و تشیع بین همگرایی و واگرایی (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

این مدخل عنوان کتابی<ref>Rainer Brunner, ISLAMIC ECUMENISM IN THE 20TH CENTURY: The Azhar and Shiism Between Rapprochement and Restraint, Brill, Leiden,    Boston (2004)</ref> از راینر برونر در زمینه وحدت گرایی در قرن بیستم است گه گزارشی از آن در زیر می آید.

==مقدمه==

قرن بیستم ، به گفته بسیاری ، شکوفایی وحدت گرایی مسیحی را تجربه کرده است. در مقابل ، موفقیت جنبش های وحدت گرای اسلامی غیرممکن به نظر می رسد. نویسنده در این کتاب به این جنبه مهم از مطالعات اسلامی پرداخته و یک مرور تاریخی جالب و مفید ارائه داده است. در این کتاب برونر جنبه های نهادی (سازمانی) و علمی وحدت گرایی اسلامی را بررسی کرده است ، بدون اینکه از نظر فلسفی خیلی به سازگاری مفهوم آن با اسلام نگاه کند. اکومنیسم یا وحدت گرایی بر اساس تجربه مسیحیت برای کارکرد خود به یک مرجع دینی نیاز دارد در حالی که چنین مقامی در فرقه اقلیت شیعه اسلام وجود دارند ، اما در فرقه سنی اکثریت تقریبا نیست. به نظر می رسد که از همان ابتدا این کتاب تصور می کند که ازهر از چنین اختیاری برخوردار است ، در حالی که شاید این آگاهی عمومی باشد که چنین مرجعی مدتها قبل از زمان رئیس جمهور جمال عبدالناصر از بین رفته است. برای جامع بودن این نوع مطالعه ، باید استقبال توده ها از چنین مفهومی را بررسی کرد. به همین دلیل است که شلتوت هنگامی که می خواست وحدت گرایی اسلامی طرح کند ، به مردم مراجعه کرد <ref>(نگاه کنید به صفحه 287)</ref>. تحقیق درباره دیدگاه مسلمانان درباره وحدت گرایی ممکن است دشوار باشد و شاید فراتر از محدوده این کار باشد ، اما این همان چیزی است که برای اندازه گیری واقع گرایانه مفهوم وحدت گرایی بدان نیاز است و نه منحصراً نگرش یا اقدامات علما ، که اغلب تحت تأثیر سیاست های محلی است. نکته دوم این است که نویسنده رویکردی روایی را اتخاذ کرده است که باعث عدم تعادل در طول فصل ها شده است. این کتاب شامل  یک مقدمه، ده فصل، یک سخن آخر با یک خلاصه بسیار مفید ؛ کتابشناسی و یک نمایه مفید می باشد.  مقدمه با بحث و جدال شدیدی که میان مورخان آلمانی در رابطه با همبستگی بحث تاریخی و هویت ملی به وجود آمده است ، آغاز می شود. برونر این را به "تاریخ گرایش اسلامی در قرن بیستم" و دیدگاه های متناقض درباره آن تشبیه می کند. بلكه وی به طور غیرقابل قانع كننده ای این مشاهده را به ایده همگرایی جهانی در میان فرقه های اسلامی مرتبط می كند. او معتقد است که این یک پدیده متاخر است ، موضوعی که می تواند در آن متفاوت باشد. مفهوم تقریب بین مذاهب را می توان در گفتمان اسلامی دوره اولیه نهفته دید. این امر به ویژه هنگامی اتفاق می افتد که ما شیعه گرایی را مانند یک مذهب یا مکتب فقه اسلامی مثل چهار مکتب دیگر اهل سنت در نظر بگیریم که در آن فقها می توانند از نظرات یکدیگر بهره بگیرند. اگر از همگرایی جهانی به عنوان ایجاد پل بین دیدگاه های مختلف فهمیده شود ، بحث در مورد آن به زمان عباس و عمر بر می گردد.   

[[رده: فرهنگی]]