کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

شبه جزیره سینا که با اراضی اشغالی هم مرز است، بین دریای مدیترانه از شمال و دریای سرخ در جنوب قرار دارد؛ این منطقه، به‌عنوان تنها بخشی از مصر که در آسیا قرار دارد، پل زمینی بین آسیا و آفریقاست.

 

سینا در پی جنگ شش روزه با کشور‌های عربی در سال ۱۹۶۷ به تصرف رژیم صهیونیستی درآمد؛ این رژیم پس از توافق کمپ دیوید با میانجیگری آمریکا، سینا را به مصر بازگرداند و مصر نخستین کشور عربی بود که رسما رژیم صهیونیستی را به‌عنوان بخشی از قرارداد‌های صلح به رسمیت شناخت.

توافق غزه-جریکو در سال ۱۹۹۴، پس از انتفاضه اول، نقطه عطفی بود که به فلسطین خودمختاری داد و سیستم جدیدی از کنترل مشترک بر گذرگاه رفح ایجاد کرد؛ این سیستم به تشکیلات خودگردان فلسطین کنترلی بر رویه‌های امنیتی و غربالگری می‌داد، اما رژیم صهیونیستی کنترل بیشتر امنیت و عملیات گذرگاه و همچنین قدرت بازرسی و ممانعت از دسترسی به هر کسی را در دست داشت.

 

این بخش از موافقتنامه بعدا باطل شد و تقریبا با همان زبان در قرارداد اسلو ۲ جایگزین شد.

 

در سپتامبر ۲۰۰۰، آریل شارون، سیاستمدار راستگرای صهیونیست، از محوطه مسجد الاقصی سومین مکان مقدس در اسلام بازدید کرد؛ این اقدام از سوی فلسطینی‌ها یک اقدام تحریک‌آمیز تلقی شد که باعث انتفاضه دوم شد؛ این موضوع بر پیچیدگی‌های گذرگاه رفح تاثیر بیشتری گذاشت.

 

در ژوئن ۲۰۰۶، به اسارت گرفته شدن گیلعاد شالیت، سرباز صهیونیست به دست مقاومت، سبب شد تا رژیم صهیونیستی گذرگاه رفح را به مدت یک سال ببندد.

 

پیروزی حماس در انتخابات سال ۲۰۰۶ غزه را تحت محاصره رژیم صهیونیستی قرار داد؛ از آن زمان تا سال ۲۰۰۹، مصر و غزه این گذرگاه را به‌ندرت و به‌طور نامنظم باز کردند.

 

از سال ۲۰۱۱ تاکنون رفح مرتبا به دلایل سیاسی از سوی مصر باز و بسته شد؛ تنها موردی که غزه خود اقدام به بستن این گذرگاه کرد، در سال ۲۰۲۰ و در پی شیوع کرونا بود.

 

 

از زمان آغاز دور جدید حملات رژیم صهیونیستی به نوار غزه، عملیات تردد و حمل‌ونقل در رفح مختل شده است؛ در عین حال، گزارش‌های متناقضی درباره وضعیت رفح منتشر می‌شود.