عقد اخوت: تفاوت میان نسخه‌ها

معروف‌ترین عقد اخوت مربوط به پیمانی است که [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)]] بین [[مهاجران]] و [[انصار]] بست. پیوند برادری میان پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) و [[علی بن ابی طالب|امام علی علیه‌السلام]] متواتر تاریخی است، یعنی افراد و منابع فراوانی آن را نقل کرده‌اند.  

دو نفر که از نظر روحی وفکری نزدیک هستند و احساس می‌کنند که می‌توانند این رفاقت را سال‌ها ادامه دهند، می‌توانند طرفین این عقد بی مهریه و هزینه باشند!

اگر نگاهی به متن صیغه برادری بیندازید چیزهایی از حق و حقوق دو طرف دستگیرتان می‌شود. «طبق این متن دو طرف همه حق‌های برادران خونی را بریکدیگر می‌بخشند غیر ازسه چیز؛ دعا کردن برای همدیگر، به دیدار یکدیگر رفتن و مهمتر از همه شفاعت کردن از هم در روز قیامت.»

همین شرط آخری است که خیلی ماجرا را مهم می‌کند. بایک نفر پیوند برادری ببندید که از خودتان کار درست تر باشد. وبال گردن که نمی‌خواهید. باید کسی را پیدا کنید که اگر فردای قیامت کارتان لنگ ماند، طرف بتواندیک کاری برای تان بکند. پس بهتر است دنبال آدمهای معنوی و با [[تقوا]] بگردید.

دو شرط اول هم جای تأمل دارد به ویژه اینکه این روزها، ایمیل و sms، جای دیدار و سرکشی به فک و فامیل و دوست ورفیق را گرفته. اگرصیغه اخوت خوانده شد دیگر پیام کوتاه و این چیزها جواب نمی‌دهد. درمتن عربی، کلمه «زیاره» آمده است و این یعنی دیدار و ملاقات از نزدیک. یعنی باید چند هفته یک بار هم که شده به طرف سر بزنی. دعا کردنمان هم این روزها به شدت شخصی شده. همه چیزهای خوب را برای خودمان می‌خواهیم و بعضی وقتها هم اگر بتوانیم یک طوری دیگران را نفرین می‌کنیم و به زمین می‌زنیم که دیگر بلند نشوند. ولی آن چه که در دینمان توصیه شده، دعا برای دیگران اعم از فامیل و دوست و همسایه است. ظاهراً یکی از راه‌های اجابت شدن دعا همین است. برادر صیغه‌ای که شدی داً نمی‌توانید از زیر دعا کردن برای همدیگر شانه خالی کنید وصد البته این خیلی به نفع‌تان است.

سابقه نخستین پیمان برادری و برقراری عقد اخوت در [[مدینه]] به اوایل ورود پیامبرصلی الله علیه به این شهر برمی‌گردد. مدتی بود که پیامبر از [[مکه]] به مدینه مهاجرت کرده بود و گروهی از مسلمانان مکه که بعد‌ها به [[مهاجرین]] مشهور ‌شدند او را در این [[هجرت]] همراهی می‌کردند. این گروه وقتی همراه پیامبرصلی الله علیه از مکه خارج می‌شدند مال و منال خود را در مکه جا گذاشتند. از طرفی در مدینه هم قوم و خویشی نداشتند که از آنها حمایت کند اما در مدینه کسانی بودند که به پیامبر و [[دین]] او [[ایمان]] آورده بودند و به آنها [[انصار]] می‌گفتند؛ ‌‌ همان گروهی که هر‌چه داشتند با مهاجرین تقسیم کردند. پیامبرصلی الله علیه هم برای اینکه میان مهاجرین و انصار اختلافی پیش نیاید و ‌روح برادری و برابری دینی را به‌نمایش بگذارد، رسم اخوت و برادر‌خواندگی را بنا کرد. پیامبرصلی الله علیه انصار را از این طریق به‌کار خیر تشویق کرد و مهاجرین را در برابر انصار مسئول ساخت. به اعتقاد کار‌شناسان، پیامبرصلی الله علیه به این دلیل میان مهاجرین و انصار عقد اخوت خواند تا معنی جامعه اسلامی محقق شود و همه افراد اجتماع نسبت به هم حس مسئولیت پیدا کنند.

مزیت و برتری این روز شریف [[غدیر]]، بیش از آن است که ذکر شود و این روز، روز قبولی اعمال [[شیعیان]] و روز برطرف شدن غم‌های ایشان است و روزی است که [[حضرت موسی]] بر ساحران پیروز شد و خدا آتش را بر [[ابراهیم]] سرد و سلامت نمود و حضرت موسی، [[یوشع بن نون]] را جانشین خود کرد و حضرت عیسی [[شمعون الصّفا]] را [[خلیفه]] خود نمود و [[حضرت سلیمان]] ملّت خود را بر جانشینی [[آصف بن برخیا]] گواه گرفت و جناب رسول خدا بین [[اصحاب]] خود عقد برادری برقرار کرد.