محمد بن عمرو تهامی: تفاوت میان نسخه‌ها

ابن‌ عمرو علاوه‌ بر علم‌ لغت‌، در فن‌ عروض‌ و نظم‌ و نثر و ادب‌ عرب‌ تبحر داشته‌ <ref>نک: مراکشی‌، 5/216، 221</ref>، اما در شعر شهرت‌ وی‌ بیشتر مرهون‌ قصیده قافیه‌ای‌ است‌ که‌ در 176 بیت‌ در ستایش‌ حضرت‌ [[محمد (ص) خاتم الانبیاء|رسول‌ اکرم‌(ص‌)]] و در معارضه‌ با قصیده 275 بیتی‌ ابن‌ ونّان‌ (ه م‌) معروف‌ به‌ ارجوزه شَمَقمَقیه‌ سروده‌ است‌ <ref>مراکشی‌، 5/220-221؛ گنون‌، 11</ref>. اهمیت‌ این‌ نظیره‌پردازی‌ در آن‌ است‌ که‌ ابن‌ ونّان‌ در واپسین‌ ابیات‌ ارجوزه مذکور تحدی‌ کرده‌ است‌ که‌ همانند قصیده وی‌ را کس‌ نتواند سرود <ref>همو، 146</ref>. گفته‌اند که‌ انگیزه وی‌ برای‌ سرودن‌ این‌ قصیده قافیه‌ که‌ بعدها به‌ «عمرویه‌» شهرت‌ یافت، آن‌ بود که‌ پیش‌ از عزیمت‌ به‌ مراکش‌، به‌ عنایت‌ پیامبر اکرم‌(ص‌) از بیماری‌ نقرس‌ شفا یافت‌ <ref>مراکشی‌، 5/222، به‌ نقل‌ از اتحاف‌ </ref>. محمد بن‌ عبدالسلام‌ سائح‌ در شرح‌ این‌ قصیده‌ کتابی‌ به‌ نام‌ سَوق‌ المَهر الی‌ قافیه ابن‌ عمرو پرداخته‌ است‌ <ref> زرکلی‌، 7/72</ref>. مراکشی‌ قصیده رائیه 37 بیتی‌ او را نیز آورده‌ است‌. این‌ قصیده‌ را ابن‌ عمرو در تقریظ حواشی‌ استادش‌ ابوعبدالله‌ محمد رهونی‌ بر کتاب‌ الرحله العیاشیه که‌ خود راوی‌ آن‌ بوده‌، سروده‌ است‌. اشعار وی‌ از ذوق‌ شاعرانه‌ چندان‌ بهره‌ای‌ ندارد.