فرات: تفاوت میان نسخه‌ها

فرات به معنای آب بسیار گوارا است<ref>ابن­جبیر‌، 1370‌، ص‌261)</ref>. ایرانیان هر آب شیرین و گوارا و زلال را فرات می‌گفتند‌<ref>مستوفی‌، 1362‌، ص‌209‌</ref>. [[علی بن ابی طالب]] از فرات با نام «‌نطفه به معنای آب صاف‌» یاد کرده­اند<ref>نهج‌البلاغه‌، ص‌136‌</ref>. در [[تورات]] فرات را با نام «‌پرات» خوانده‌اند<ref>سفر پیدایش‌، برشیت‌، فصل دوم، ص14‌</ref>. در متون باستانی و در کتیبه بیستون‌، این رود با همان نام فرات در بند هفدهم کتیبه آمده است‌. فرات با فاء مضموم‌، معرب لفظی فارسی است به نام «پالاذ» یا به نگارش عربی «‌فالاذ روذ‌» یعنی رود پالاد‌. در نثر قدیم فارسی دال و ذال به جای هم به کار برده می‌شد‌<ref>یاقوت حموی‌، بی‌تا‌، ذیل فرات ص‌241‌</ref>. فرات به زبان سومری«Buranunu» و به زبان آکادی «Purattu» است<ref>بهمنش‌، 1374‌، ص‌3‌</ref>. به نوشته [[بلاذری]]، در زمان فتح اسلامی شهر ابله‌، شهری به نام فرات وجود داشته که مجاشع­‌بن­ مسعود بر آن­جا گمارده شد و به دستور [[عمر بن خطاب|عمر­بن خطاب]] نیز چندی حجاج‌بن­عتیک ثقفی بر این شهر ولایت داشت‌<ref>بلاذری‌، 1367‌، ص‌537‌</ref>. [[ابن‌­فقیه]] نیز از شهری به نام فرات­‌البصره (‌بهمن اردشیر خره‌) نام برده و بانی آن را اردشیربن بابک­ بن‌­ساسان یاد کرده است‌<ref>ابن­فقیه‌، 1988‌، ص185‌؛ یاقوت حموی‌، بی‌تا‌، ذیل فرات‌، ص‌242.</ref>.