اصحاب اجماع: تفاوت میان نسخه‌ها

اصحاب‌اجماع‌ در اصطلاح علمای‌شیعه، تعدای از بزرگان اصحاب امامان علیهم‌السلام می‏‌باشند، چنانکه همه علما بر این نکته متحد هستند که هر روایتی که از ایشان به طریق صحیح نقل شده و راویان آن از اول سند تا یکی از ایشان موثوق و معتمد باشند، آن روایت را صحیح و سالم و لازم‌العمل دانسته و بعد از آن ملاحظه احوال خود ایشان و یا روات دیگر که ما بین ایشان و معصوم هستند، لازم ندانند.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم ص 59</ref> به تعبیر دیگر، اصحاب‌اجماع عبارت از اتفاق نظر مجتهدان اسلام در هر عصری بر حکمی شرعی است. از پیامبر(ص) روایت شده است «لا تجتمع امتی علی الخطاء»، یعنی امت من بر خطا اجتماع نمی‌کنند، و نیز روایت شده است که «ان امتی لا تجتمع علی ضلالة»، یعنی امت من بر گمراهی اجمتاع نمی‌کنند. بنابراین، اجماع‌عوام راه به جایی نمی‌برد. بعضی از فرقه‌های اسلامی، اجماع را اجماع اصحاب پیامبر در هر امری شرعی می‌‏دانند، بعضی دیگر، اجماع فقهای [[مدینه]]، و برخی اجماع فقهای دو شهر [[کوفه]] و [[بصره]] را معتبر می‏‌شمارند، در برابر اجماع، اختلاف است که سبب جدایی [[مذاهب]] مختلف اسلامی از یکدیگر شده است. «اجماع» در نظر [[شیعه]] باید در عصر حضور امام‌معصوم(ع) باشد. از این‌رو، مدعیان باید بی‌واسطه قول امام را حکایت کنند و دلیل حجت بودن خبر واحد، دلیل بر حجیت «اجماع» است و شرط حجیت اجماع، حضور معصوم در میان اجماع کنندگان است. [[علامه حلی|علامه‌حلی]] می‏‌گوید: هر جماعتی خواه اندک یا بسیار، اگر قول امام در جمله اقوال آنان باشد، اجماع ایشان «حجت» است. علمای [[مذهب جعفری|مذهب‌جعفری]] می‌گویند: «اجماع عبارت است از اتفاق مجتهدین شیعه بر هر امر شرعی به نحوی که کاشف از [[قول معصوم|قول‌معصوم]] باشد و چون معتقدند هیچ عصری خالی از [[معصوم]] نمی‌‏باشد، از باب «لطف» بر خداوند واجب است که هرگاه بندگان بر خطا روند، به وسیله امام آنان را راهنمایی فرماید. پس اگر در مسأله‌ای «اجماع» کردند و قول خلافی هم اظهار نشد، دلیل بر این است که معصوم بدان راضی بوده است.

شش نفر از این جمع از اصحاب امام باقر و امام صادق علیهما السلام به شمار می‌روند. شش نفر وسط فقط از اصحاب امام صادق ‌علیه‌السلام هستند و شش نفر آخر از اصحاب امام کاظم و امام رضا علیهما السلام محسوب می‌شوند.

تمام عالمان این افراد را موثق می‌دانند و برای آنان درجه بسیار بالایی از اعتبار قائل‌اند. البته دیدگاه‌ها درباره میزان اعتماد به آنان متفاوت است و از اعتقاد به وثاقت خود این افراد تا ثقه‌دانستنِ هر کسی که این افراد از آنان روایت کرده باشند در تغییر است.

1. [[زرارة بن اعین|زُرارَة بن اَعین]]

2. مَعروفِ بنِ خَرَّبوذ

3. بُرَید بن معاویه

4. فُضَیل بن یسار

6. ابوبصیر اَسَدی.

1.[[جَمیل بن دَرّاج]]

2.[[عبدالله بن مُسکان]]

3.[[عبدالله بن بُکَیر]]

4.[[حَمّاد بن عثمان]]

5.[[حماد بن عیسی]]

6.[[اَبان بن عثمان]]

1.[[یونس بن عبدالرحمن]]

2.[[صَفوان بن یحیی]]

3.[[اِبن اَبی عُمَیر]]

4.[[عبدالله بن مُغَیرِه]]

5.[[حسن بن محبوب]]