حمودیان: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از ویژگی‌های خلافت حمودی آن است که توانست فضای بسته فرهنگی و اجتماعی عهد اموی را بشکند و محیط نسبتاً آزادی برای انتشار و تبلیغ افکار گروه‌های مختلف به وجود بیاورد. از مهم‌ترین پیامدهای این فضای باز، گسترش اندیشه‌های شرقی در اسپانیای اسلامی از طریق آثار علمی بود در این بین به دلیل حمایت حمودیان از [[مذهب تشیع]]، تفکرات و اندیشه‌های گسترش چشمگیری یافت و بسیاری از بدگویی‌هایی که بر اثر تبلیغات گسترده [[امویان]] بر این مذهب بود، تعدیل شد و تا حدودی از بین رفت. با این حال حمودیان بر مذهب خود تعصب چندانی نداشته و سعی بر گسترش آن با هر ابزاری نبودند در واقع می‌توان گفت که آنها [[شیعیان]] معتدلی بودند که اعتقادات خود را بر باورهای کلی از این مذهب ساخته بودند. از این رو تفاوت زیادی با فاطمیان یا آل‌بویه که از تفکرات کلامی مدون برخوردار بودند، داشتند. آنان برخی از مبانی عمومی شیعه را باور داشتند و معتقد بودند که دین جز با امامت تمام نمی‌شود. براساس باورهای مذهبی این خاندان، امامانی همچون [[علی بن ابی طالب]] و [[حسین بن علی]] تنها افراد شایسته روزگار خود برای خلافت بوده و دیگران غاصبان آن هستند؛ بنابراین شناخت امام زمان خود بر هر مسلمانی واجب است تا غصبی خلافت ایجاد نشود. با این همه می‌توان گفت که شیعه حمودیان ظاهری و بدون مبانی عمیق اعتقادی و فلسفی است و اساس کار و عمل آنها نیز مبتنی بر رفتارهای مذهبی خلفای فاطمی است <ref>خضری، «حمودیان و تشیع در اندلس»، مطالعات تاریخ اسلام،69</ref>.