confirmed، مدیران
۳۷٬۲۰۱
ویرایش
محقق حلی: تفاوت میان نسخه‌ها
←تولد و تحصیل
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
== تولد و تحصیل == | == تولد و تحصیل == | ||
ابوالقاسم جعفر بن الحسن ملقب به نجم الدین در سال 602 هجری در شهر حله دیده به جهان گشود. عشق پدر و مادر به [[ائمه | ابوالقاسم جعفر بن الحسن ملقب به نجم الدین در سال 602 هجری در شهر حله دیده به جهان گشود. عشق پدر و مادر به [[ائمه|ائمه اطهار]] سبب شد که نام نوزاد را جعفر نهادند. پدر، خود در خانواده‌ای روحانی بزرگ شده بود و فاضلی ادیب و فقیهی پارسا و از بزرگان شهر به شمار می‌رفت. | ||
بنا بر نقل برخی از مورخان<ref> سید محسن امین، اعیان الشیعه، ج5، ص 392</ref> او علاوه بر [[علوم اسلامی]] در ادبیات و شعر نیز مهارت ویژه‌ای داشت. گرچه فرزند خود جعفر را از سرایندگی بازداشته و به آموختن [[فقه]] و علوم اسلامی تشویق می‌کرد، خود شاعر و سخن سرایی بزرگ بوده و پرهیز دادن فرزند از سرایندگی دلیل بر شاعر نبودن وی - آن هم در دوران جوانی و بعد از آن - نیست. وی ازشاگردان به نام [[فقیه]] محقق، [[محمد بن ادریس حلی]] مؤلف کتاب ارزشمند سرائر بوده است. پدر بزرگش، یحیی بن سعید، معروف به یحیی الاکبر نیز از فقهای صاحب‌نظر و فاضل قرن ششم هجری است که علامه [[سید محسن امین]] درباره ی وی می‌گوید: | بنا بر نقل برخی از مورخان<ref> سید محسن امین، اعیان الشیعه، ج5، ص 392</ref> او علاوه بر [[علوم اسلامی]] در ادبیات و شعر نیز مهارت ویژه‌ای داشت. گرچه فرزند خود جعفر را از سرایندگی بازداشته و به آموختن [[فقه]] و علوم اسلامی تشویق می‌کرد، خود شاعر و سخن سرایی بزرگ بوده و پرهیز دادن فرزند از سرایندگی دلیل بر شاعر نبودن وی - آن هم در دوران جوانی و بعد از آن - نیست. وی ازشاگردان به نام [[فقیه]] محقق، [[محمد بن ادریس حلی]] مؤلف کتاب ارزشمند سرائر بوده است. پدر بزرگش، یحیی بن سعید، معروف به یحیی الاکبر نیز از فقهای صاحب‌نظر و فاضل قرن ششم هجری است که علامه [[سید محسن امین]] درباره ی وی می‌گوید: | ||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
نبوغ و استعداد سرشار و ژرف نگری محققانه و روانی گفتار وی، شاگردان [[علوم اسلامی]] را گردش جمع کرده و وی را از برجسته‌ترین اساتید حوزه حله به شمار آورد به گونه‌ای که بعد از رحلت استادش، در سال 645هجری مرجعیت عامه ی [[شیعه]] را به عهده گرفت و لقب محقق را برازنده‌ی خویش ساخت. | نبوغ و استعداد سرشار و ژرف نگری محققانه و روانی گفتار وی، شاگردان [[علوم اسلامی]] را گردش جمع کرده و وی را از برجسته‌ترین اساتید حوزه حله به شمار آورد به گونه‌ای که بعد از رحلت استادش، در سال 645هجری مرجعیت عامه ی [[شیعه]] را به عهده گرفت و لقب محقق را برازنده‌ی خویش ساخت. | ||
ناگفته نماند که برخی از مورخان [[مرجعیت]] ایشان را از زمان رحلت استادش، سید فخاربن معد، در سال 630 هجری دانسته‌اند؛ بنابراین، ایشان بیش از سی سال، مرجعیت بلامنازع شیعیان و بالاترین مقام استادی حوزه حله را داشته است. مرجعیت جهانی ایشان را بدین دلیل معتقدیم که: | ناگفته نماند که برخی از مورخان [[مرجع تقلید|مرجعیت]] ایشان را از زمان رحلت استادش، سید فخاربن معد، در سال 630 هجری دانسته‌اند؛ بنابراین، ایشان بیش از سی سال، مرجعیت بلامنازع شیعیان و بالاترین مقام استادی حوزه حله را داشته است. مرجعیت جهانی ایشان را بدین دلیل معتقدیم که: | ||
* اولاً: حوزه علمیه حله در قرن هفتم و هشت و بخشی از قرن نهم معروف‌ترین حوزه‌ی علیمه عالم تشیع به شمار می‌رفت. چنان که عالمان بزرگی از نقاط مختلف در آن به تحصیل اشتغال داشتند و | * اولاً: حوزه علمیه حله در قرن هفتم و هشت و بخشی از قرن نهم معروف‌ترین حوزه‌ی علیمه عالم تشیع به شمار می‌رفت. چنان که عالمان بزرگی از نقاط مختلف در آن به تحصیل اشتغال داشتند و | ||
* ثانیاً: معروف‌ترین کتاب‌های فقهی - اصولی قرن هفتم و هشتم را شاگردان این حوزه تألیف نموده‌اند. و محقق و سپس خواهرزاده او، علامه حلی، از علمای برجسته این حوزه بوده‌اند. | * ثانیاً: معروف‌ترین کتاب‌های فقهی - اصولی قرن هفتم و هشتم را شاگردان این حوزه تألیف نموده‌اند. و محقق و سپس خواهرزاده او، علامه حلی، از علمای برجسته این حوزه بوده‌اند. | ||