سلمان بن ناصر بن عمران نیشابوری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابوالقاسم انصاری''' متوفای سال 511 هجری قمری یا 512 هجری قمری نام او سلمان بن ناصر بن عمران نیشابوری، شاگرد امام‌الحرمین [[محمد جوینی اشعری]] است. کنیه‌اش ابوالقاسم انصاری است و القاب او عبارتند از: أستاذ‌الإمام، ناصرالسنة، إمام‌المتکلمین و سیف‌النظر. نسب او به نیشاپور می‌رسد. یک عالمی [[مسلمان]] از علمای [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] مرام او اشعری و مکتبش شافعی است. از برجسته‌ترین علمای [[تصوف]] و ​​علم [[کلام]] او به علوم کلام، اصول دین، تصوف، [[تفسیر|تفسیر]] و [[حدیث‌|علم حدیث]] اهتمام ویژه ای داشت. از برجسته‌ترین شیوخ وی می‌توان به ابوالمعالی جوینی و [[ابوالقاسم قشیری]] و از برجسته‌ترین شاگردان وی [[ابوالفتح شهرستانی]] و [[ضیاءالدین ابوالقاسم رازی]] (پدر فخرالدین رازی) اشاره کرد. وی بین نیمه دوم قرن پنجم هجری تا اوایل قرن ششم در زمان خلافت [[عباسیان]] که سلطه آنان نزدیک به پنج قرن ادامه داشت<ref>أبو قاسم الأنصاری، الغنیة فی الکلام، إعداد: مصطفی حسنین عبدالهادی، دارالسلام للطباعة والنشر والتوزیع والترجمة، المجلد الأول، ص: 27</ref>، زندگی می‌کرد و مرگ او در سال 511 یا512 ذکر کرده‌اند.

ضیاءالدین أبوالقاسم رازی: عمر بن الحسین بن الحسن، ضیاءالدین، أبوالقاسم الرازی(پدر [[فخر رازی]]) مهترین اثر او غایة المرام در دو جلد است که مهمترین کتب اشاعره محسوب می‌شود.