سید بدرالدین حوثی: تفاوت میان نسخه‌ها

* '''اجازۀ اجتهاد'''، اصطلاحی است که برای گواهی بر توانایی فقهی در استباط [[احکام شرعی]] از متون دینی در [[حوزه علمیه|حوزه‌های علمیه]] است. اجازۀ اجتهاد از طرف استاد جامع‌الشرائط به شاگردان دارای قدرت [[اجتهاد]] داده می‌شود. در این زمان رسم است که هنگام رسیدن طلاب و محصل [[فقه]] به مقام شایسته‌ای از این علم، از سوی استاد یا استادان وی، تصدیقی غالباً به‌صورت کتبی و احیاناً به‌طور شفاهی صادر می‌گردد که رسیدن او را به درجۀ اجتهاد گواهی می‌دهد. این تصدیق و گواهی را اصطلاحاً «اجازه اجتهاد» می‌نامند. به گفته رسول جعفریان رواج اجازه اجتهاد مربوط به قرن سیزدهم چهاردهم قمری است که مفهوم اجتهاد به صورت جدی‌تر مطرح شد. به گفته وی اجازه اجتهاد برای تأیید و مقبولیت مجتهدانی که از [[نجف]] و [[کربلا]] به شهرهای دیگر اعزام می‌شدند، صادر می‌شد<ref>رسول جعفریان؛ «یک اجازه‌نامه با امضای سه مرجع تقلید»، ص 22</ref>.