احمد بن علی رازی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''احمد بن علی رازی'''، ابوالعباس یا ابوعلی. معروف به '''«خضیب الایادی»'''است زیرا ظاهراً دست‌‏های او همیشه خضاب بسته بود. تاریخ ولادت و وفات او روشن نیست. ظاهراً بخش زیادی از عمر خویش را در [[قم]] و [[ری]] به سر آورده است. منابع رجالی متهم به افراط در حق [[امامان شیعه|امامان شیعه (علیه‌السلام)]] شده است و [[احادیث]] او از اعتبار چندانی برخوردار نیست.

احمد بن علی رازی، ابوالعباس یا ابوعلی. معروف به «خضیب الایادی»است زیرا ظاهراً دست‌‏های او همیشه خضاب بسته بود. تاریخ ولادت و وفات او روشن نیست. از تاریخ درگذشت اساتید او که بعضاً دهه نخست سده چهارم را درک کرده‌‏اند. می‏‌توان حدس زد که وی بعد از این دهه زنده بوده است. از سوی دیگر شاگردی [[محمد بن احمد بن داود قمی]] و [[هارون بن موسی تلعکبری]] نزد او نشانگر آن است که وی احتمالاً تا اواسط این سده حیات داشته است. از دوران کودکی و محل پرورش او اطلاعی در دست نیست.  

وی ظاهراً بخش زیادی از عمر خویش را در قم و ری به سر آورده و در این دو شهر نزد [[محمد بن جعفر بن عون رازی]] و [[احمد بن ادریس قمی]] حدیث شنیده است. شاید از شاگردی تلعکبری نزد او بتوان استفاده کرد که وی مدتی در [[بغداد]] نیز اقامت داشته است، زیرا [[تلعکبری]] مقیم بغداد بوده است. وی در [[منابع رجالی]] متهم به افراط در حق امامان شیعه (علیه‌السلام) شده است و احادیث او از اعتبار چندانی برخوردار نیست.  

[[شیخ طوسی]] و [[نجاشی]] ضمن اینکه وی را «مضطرب المذهب» و «غالی افراطی» معرفی نموده‌‏اند، برخی از کتاب‌‏های او را ستوده‏‌اند. وی تألیفات متعددی داشته است اما تنها از کتاب «الشفاء و الجلاء» اثری باقی مانده و مورد ستایش صاحب‌نظران قرار گرفته است. احادیث این کتاب را که در موضوع غیبت [[حجت بن حسن (مهدی)|امام عصر (عجل الله فرجه الشریف)]] می‌‏باشد شاگردش «محمد بن احمد بن داود قمی» به آیندگان انتقال داده است. از تألیفات دیگر او «کتاب الفرائض» و «کتاب الآداب» هستند که اکنون اثری از آنها نیست.