جبهه النصره: تفاوت میان نسخه‌ها

'''جبهة النصرة''' معروف به '''«جبهه فتح شام'''» یک سازمان جهادی [[سلفیه|سلفی]] و شاخه [[القاعده]] در [[سوریه]] بود که علیه نیروهای دولتی سوریه با هدف تأسیس یک کشور اسلامی در سوریه مبارزه می‌کرد.

انقلاب سوریه در مارس 2011 آغاز شد. به موازات این انقلاب، گروه‌‌‌‌های سلفی جهادی شکل گرفتند. یکی از این گروه‌‌‌‌ها «جبهة النصرة» بود. پس از گذشت مدت نسبتا کوتاهی، این جبهه توانست در محافل سوری نفوذ گسترده‌‌‌‌ای کسب کند؛ همچنین با اجرای یک رشته انفجارها، موفق شد حضور سریع خود را تثبیت کند. در این انفجارها، ساختمان فرماندهی ستاد ارتش در دمشق، ساختمان اطلاعات هوایی در «حرستا» و باشگاه افسران در حلب هدف قرار گرفت.

بدین ترتیب جبهة النصرة گذشته از موضع سوری‌‌‌‌ها یا قدرت‌‌‌‌های بین‌‌‌‌المللی درباره آن، به یکی از مهم‌‌‌‌ترین گروه‌‌‌‌های مؤثر نظامی در درگیری‌‌‌‌های سوریه تبدیل شد و به صورت کلی یکی از مهم‌‌‌‌ترین بازیگران عرصه نبرد در سوریه به شمار می‌‌‌‌رود.

ماجرای شک‌گیری جبهة النصرة با دیگر هسته‌‌‌‌های نظامی و سیاسی سوریه متفاوت است. این امر ناشی از آن است که جبهة النصرة در اصل، وابسته به یک تشکیلات سیاسی ـ نظامی باسابقه و ساختارمند و بسیار باتجربه‌‌‌‌ به نام «القاعده» است. این وابستگی، دلیل سرعت چشم‌گیر نفوذ جبهة النصرة در سوریه و ورود مستقیم آن به عملیات مبارزه علیه نیروهای اسد را را روشن می‌‌‌‌کند.

به دشواری می‌‌‌‌توان میان دو تشکیلات «دولت اسلامی» به سرکردگی «ابوبکر البغدادی» و جبهة النصرة به سرکردگی «ابومحمد الجولانی» تفاوت نهاد. البغدادی، الجولانی را موظف کرد تا هسته‌‌‌‌ها و گروه‌‌‌‌های وابسته به این تشکیلات را در سوریه تشکیل دهد. سپس جبهة النصرة از زیرمجموعه این تشکیلات خارج شد. این مسئله بر تشکیلات دولت نیز صدق می‌‌‌‌کند؛ زیرا در امتداد تشکیلات بین‌المللی القاعده است و القاعده در سال 2003 دستور تأسیس شاخه عراقی خود را به سرکردگی «ابومصعب الزرقاوی» صادر کرد. هر دو سازمان در عراق و سوریه، در امتداد القاعده به سرکردگی «ایمن الظواهری» قرار دارند. البته پیش از ‌آن‌‌که اختلاف در میان این جناح‌‌‌‌ها رسوخ کند و دوستان دیروز به سرسخت‌‌‌‌ترین دشمنان مبدل گردند.

در سال 2011 تشکیلات دولت اسلامی عراق به ابومحمد الجولانی در سوریه تکیه کرد. وی یکی از سرکردگان مورد اعتماد این تشکیلات به شمار می‌‌‌‌رود. او موظف شده بود تا بر مجاهدان سلفی در سوریه نظارت کند و به ساماندهی آنان بپردازد. در سال 2012 و به صورت مشخص در 25 ژوئن، جبهة النصرة برای نخستین بار اعلام وجود کرد. این جبهه چندین عملیات انتحاری در سوریه و به صورت مشخص در دمشق انجام داد. در این عملیات‌‌‌‌ها، پایگاه‌‌‌‌های امنیتی و دولتی وابسته به دولت اسد هدف قرار گرفتند.

<ref>ذبیح الله نعیمیان. تطور «جبهة النصرة»، http://naimiyan.blogfa.com/post/398</ref>

وقتی ابومحمد الجولانی با دکتر ایمن الظواهری بیعت کرد، پرسش‌‌‌‌ و پاسخ‌‌‌‌ها درباره ماهیت وابستگی جبهة النصرة پایان یافت و این جبهه به عنوان بخشی اساسی از تشکیلات بین‌‌‌‌المللی القاعده شناخته شد. این امر نشان می‌دهد که یکی از مهم‌‌‌‌ترین منابع مالی جبهة النصرة، تشکیلات اصلی القاعده است.

پس از آن‌‌که تشکیلات دولت اسلامی و جبهة النصرة با یکدیگر قطع رابطه کردند، جبهه، منابع ویژه مالی برای خود فراهم کرد که مهم‌‌‌‌ترین آنها عبارتند از:

همزمان با افزایش میادین نبرد گروه‌‌‌‌های معارض نظامی علیه نیروهای اسد، اصطلاح «غنایم» نیز در محافل آنان رواج یافت. انبارهای مهمات و تجهیزاتی که جبهة النصرة به تصرف خود درآورد، به منبع مهمی برای تأمین بخشی از سلاح و مهمات مورد نیاز این جبهه تبدیل شد. در جریان جنگ، پایگاه «شیخ سلیمان»، هنگ 46، انبارهای «خان‌‌طومان» و «مهین» نیز به چنگ النصره افتاد. جبهة النصرة سهم 40 درصدی از غنایم را به خود اختصاص داد؛ زیرا در کنار سایر گروه‌‌‌‌های معارض، در عملیات‌‌‌‌های نظامی شرکت داشت.

پس از کناره‌‌‌‌گیری کارمندان دولت اسد از کار در چاه‌‌‌‌های نفت، جبهة النصرة توانست این چاه‌‌‌‌ها را تصاحب کند. بدین‌ترتیب چاه‌‌‌‌های نفت به یکی از مهم‌‌‌‌ترین منابع مالی این جبهه تبدیل شد. لذا النصرة از ابتدای سال 2013 کوشید تا بر چاه‌‌‌‌های نفت استان‌‌‌‌های «دیرالزور» و «حسکه» نیز مسلط شود. این امر زمینه جنگی ویران‌گر با تشکیلات دولت اسلامی را موجب شد؛ چراکه این تشکیلات نیز در تلاش بود تا بر منابع نفت سیطره یابد و روزانه ملیون‌‌‌‌ها دلار به دست‌ آورد. جبهة النصرة علاوه بر سیطره بر چاه‌‌‌‌های نفت بسیار، درصدد بود تا در قلمرو خود زندگی اجتماعی را نیز سامان دهد؛ لذا سیطره بر زیرساخت‌‌‌‌ها و مراکز عمومی را نیز در دستورکار قرار داد و روی آن سرمایه‌‌گذاری کرد تا سود سرشاری از این منابع را نیز از آن خود کند؛ مثلا: مدیریت سیلوهای گندم و منابع انرژی را در اختیار گرفت؛ بر حمل‌‌ونقل مالیات‌‌‌‌هایی وضع کرد؛ در حلب و مناطق حومه اَدلب از اتوبوس‌‌‌‌های حمل‌‌ونقل عمومی برای منافع خود بهره‌‌‌‌برداری ‌‌‌‌کرد.

جبهة النصرة عملیات ربودن شخصیت‌‌‌‌های مهم، از روزنامه‌‌نگار گرفته تا علمای دین را نیز در برنامه دارد و برای آزادی این افراد مبالغ هنگفتی دریافت می‌‌‌‌کند. برای مثال: 12 تن از زنان راهبه دیر «معلولا» در شمال دمشق را ربودند. قطر در مذاکرات آزادسازی این راهبه‌‌‌‌ها نقشی محوری ایفا کرد. به گفته برخی منابع، قطر برای آزادی راهبه‌‌‌‌ها مبلغ 16 میلیون دلار به ربایندگان پرداخت کرد.

از دیگر گروگان‌‌‌‌هایی که قطر در آزادی آنان نقش داشت، می‌‌‌‌توان به «پیتر تئوکرتیس» آمریکایی که حدود دو سال در بازداشت جبهة النصرة به سر می‌‌‌‌برد و آزاد کردن 45 تن از نیروهای حافظ صلح وابسته به سازمان ملل (اهل فیجی) که در مرزهای سوریه و اسرائیل مأموریت داشتند، اشاره کرد.

پس از آن‌که جولانی با ایمن الظواهری سرکرده القاعده بیعت کرد، جبهة النصرة از سوی این تشکیلات، مشروع شناخته شد و از حمایت مالی حامیان آن یعنی شیوخ و نهادهای خیریه خلیج برخوردار گشت. به نوشته روزنامه «نیویورک تایمز» در 8 سپتامبر 2014: «قطر پناهگاهی امن برای برخی از شیوخ و مبلّغان فراهم کرده است؛ یعنی کسانی که وزارت امور خارجه آمریکا نام آنان را در فهرست حامیان اصلی شاخه سوری القاعده قرار داده است. از جمله این افراد می‌‌‌‌توان به «شیخ حجاح العجمی» کویتی اشاره نمود». این روزنامه خاطرنشان کرد: العجمی در کنفرانسی در دوحه برای شماریه از ثروتمندان قطری سخنرانی کرده و گفته است: پول‌‌‌‌هایتان را به کسانی ببخشید که آن را در راه جهاد هزینه خواهند کرد، نه در امور دیگر». این امر تنها به قطر محدود نمی‌‌‌‌شود؛ بلکه عربستان و کویت را نیز شامل می‌‌‌‌شود.

هیچ سند و مدرکی در دست نیست که دیدگاه‌های رایج در مورد کشورهای حامی جبهة النصرة را تأیید کند؛ بنابراین آنچه گفته می‌‌‌‌شود، در چارچوب تحلیل و پیش‌‌‌‌بینی می‌‌‌‌گنجد.

در مورد تأمین مالی جبهه النصره، انگشت اتهام به سوی قطر نشانه می‌رود. علی‌‌‌‌رغم این‌که سندی دال بر آن در دست نیست، ولی شاخصه‌‌‌‌ها و دلایل فراوانی وجود دارد که ما را بدین نتیجه رهنمون می‌‌‌‌سازد. برای مثال: علی‌‌‌‌رغم تدابیر امنیتی‌‌‌‌ جبهة النصرة، شبکه ماهواره‌‌‌‌ای وابسته به دولت قطر به صورت ویژه توانست مصاحبه‌‌‌‌ای اختصاصی با جولانی سرکرده جبهة النصرة انجام دهد؛ حال آن‌که گفته می‌‌‌‌شود حتی سرکردگان ارشد جبهة النصرة نیز فرصت آشنایی با جولانی را نداشته‌‌‌‌اند. ما بر این باوریم که این امر نشان از میزان و ماهیت ارتباط مستحکم شبکه الجزیره و دولت قطر با جبهة النصرة دارد. این ارتباط برای قطر امکان شناخت یکی از مهم‌‌‌‌ترین و خطرناک‌‌ترین شخصیت‌‌‌‌های جهان یعنی ابومحمد الجولانی را فراهم آورده است؛ امکانی که برای کشوری دیگر وجود ندارد.

از سوی دیگر، ده‌‌‌‌ها شیخ و نهاد در قطر فعالند که آشکارا کمک‌‌‌‌های مالی را برای جبهة النصرة و دیگر شاخه‌‌‌‌های القاعده در سایر کشورها جمع‌آوری می‌کنند. تمام این اقدامات پیش چشم دولت قطر صورت می‌‌‌‌گیرد. نقش محوری و میانجی-گرایانه‌‌‌‌ای که بارها قطر ایفا کرده، بر کسی پوشیده نیست. این کشور برای آزادی تعداد زیادی از افراد ربوده شده، واسطه شده و در بیشتر موارد، مبالغ هنگفتی به عنوان خون‌‌‌‌بهای این افراد به جبهة النصرة پرداخته است که خود از شبکه‌‌‌‌های مالی غیرمستقیمی حکایت دارد که قطر برای جبهة النصرة فراهم کرده است.

برخی از شخصیت‌‌‌‌های مشهور [[جبهه النصرة]] عبارتند از: [[ابوماریا القحطانی]]، [[ابواللیث التبوکی]]، [[انس حسن خطاب]]، [[سنافی النصر شارخ]]، [[دکتر سامی العریدی]]، [[ایاد القنیبی]]، [[عبدالله المحیسنی]]

جبهة النصرة ده‌ها فرمانده مهم درجه یک و دو دارد که در میان آنان سرکردگانی با تابعیت‌‌‌‌های مختلف می‌‌‌‌بینیم؛ مانند: العریدی اردنی‌‌‌تبار، الشارخ، التبوکی و غیره که عربستانی‌‌‌تبار هستند و حضور پررنگ‌‌‌‌تری دارند. بیشتر این سرکردگان سابقه عضویت در القاعده به سرکردگی ایمن الظواهری را در کارنامه دارند. این افراد تجربیات بسیاری در زمینه جهاد و مبارزه اندوخته‌‌‌‌اند و نام بیشتر آنان نیز در فهرست تروریسم است؛ مانند: «[[محسن الفضلی]]»، «[[ابوهمام السوری]]»، «[[ابوفراس السوری]]»، «[[ابوخالد السوری]]» و ده‌‌‌‌ها تن دیگر که درباره شخصیت یا نام واقعی آنان جز اطلاعاتی اندک چیزی در دست نیست و زمانی که یکی از آنان کشته یا اسیر می‌‌‌‌گردد، می‌‌‌‌توان به اطلاعات بیشتری دست یافت.<ref>صبر درویش، جبهة النصرة؛ قدرت خدا بر روی زمین، http://alwahabiyah.com/fa/Article/View/134002/</ref>

[[رده:جریان‌های سوریه]]