احمد بن محمد بن عبدالله بن زیاد بغدادی: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن محمد بن عبدالله بن زیاد بغدادی، ابوسهل قطان. ادیب، شاعر و محدث اخباری. وی در اصل ایرانی و اهل «متوث» (به فتح میم و تشدید تاء) شهرکی بین قرقوب و یکی از روستاهای اهواز است. در سال 259 هجری در متوث دیده به جهان گشود و در روز شنبه هفتم [[شعبان]] 350هجری در [[بغداد]] درگذشت. وی تحصیلات مقدماتی را نزد پدرش در [[بصره]] فرا گرفت و سپس وارد بغداد شد و در محله «دار القطن» واقع در غرب بغداد مسکن گرفت. از لقب «قطان» بر می‏‌آید که وی از راه پنبه ‏زنی هزینه زندگی را تأمین می‌‏کرد و سکونت او در «دار القطن بغداد» نیز به همین دلیل بوده است. وی در بغداد درس اساتید متعددی را درک نمود و از آنان [[احادیث]] فراوانی شنید تا این‌که خود به مقام استادی رسید و یکی از ارکان [[علم حدیث]] در بغداد به شمار آمد. وی با این‌که «اخباری» بود اما به گفته «خطیب بغدادی» (م463ق) گرایش شیعی داشت. از نظر اعتقادی وی به گروه «مجبره» (که اختیاری برای انسان قائل نیستند) نزدیک بود و با رأی معتزله که انسان را تماماً مختار می‏‌دانند، به شدت مخالفت می‌‏ورزیده و حتی آنان را کافر می‌‏دانسته است. اخبار و گزارش‌‏های او در منابع، قابل استناد و دارای اهمیت است. گفته می‌‏شود که وی با این‌که فردی شوخ ‏طبع بود و مزاح‏‌های او بعضاً باعث اجتناب شاگردانش از وی می‏‌شده، اما دائماً در حال تهجد و عبادت شبانه بود. تلاوت قرآنش چندان زیبا بود که گویا معانی قرآن از آن خارج می‌‏شود.