احمد بن زیاد بن جعفر همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن زیاد بن جعفر همدانی، محدث شیعی. کنیه او در منابع ذکر نشده است؛ تنها شیخ صدوق در أمالی با کنیه «ابوعلی» از او یاد کرده است. هم‌چنین نام او به صورت «احمد بن محمد بن زیاد» و گاهی با اختصار، «احمد بن جعفر همدانی» نیز ذکر شده است. وی در ناحیه غربی [[ایران]] (اطراف دینور و همدان) در اواخر قرن سوم حدود 285 هجری چشم به جهان گشود و زمانی که در مجلس درس «علی بن ابراهیم بن هاشم قمی» حضور می‏‌یافت از سن کافی و وجاهت لازم برخوردار بود. وفات او نیز اگرچه به درستی روشن نیست اما می‌‏توان آن را در اواسط قرن چهارم تخمین زد زیرا با توجه به اینکه «شیخ صدوق» در سال 354[[هجری]] در راه بازگشت از سفر حج در همدان از وی استماع [[حدیث]] نموده، درمی‏‌یابیم که وی حداقل تا این تاریخ حیات داشته است.  

بلکه گزارش نمودن [[احمد بن عبدون]] از وی حاکی از آن است‏ که وی سال‏‌های زیادی بعد از این تاریخ حیات داشته است. وی در همدان پرورش یافت واز دیگر اساتید او «جعفر بن احمد علوی عریضی» است که در سال 293 هجری با جمعی از بزرگان [[شیعه]] در [[مسجدالحرام|بیت‏‌الله الحرام]] به دیدار [[حجت بن الحسن (مهدی)|امام عصر (عجل الله تعالی فرجه)]] شرفیاب شد. قرائن نشان می‌‏دهند که وی پس از قم، به بغداد سفر کرد و در آن‌جا شاگردانی تربیت نمود، زیرا از شاگردان بغدادی او «ابن عیاش جوهری» است که یک‌سره در [[بغداد]] اقامت داشته و تنها یک‏‌بار به ری سفر کرده است. شیخ صدوق که از دیگر شاگردان اوست ضمن این‌که در کتاب‌‏هایش روایات فراوانی از او نقل نموده، در کتاب کمال‏‌الدین از وی به شایستگی تجلیل نموده و او را فردی با دیانت، فاضل و راست‌گو معرفی کرده است. هم‌چنین «ابوالقاسم خزاز قمی رازی»(م 400 ق) از شاگردان دیگر اوست که احادیثی در [[كفایه الاثر (كتاب)|کتاب کفایه الاثر]] از او نقل نموده است. از او اثر تألیفی برجای نمانده است.