ابوعبدالله الجلاء: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابوعبدالله احمد بن یحیی الجلاء''' از علمای [[تصوف]] [[اهل سنت]] در قرن سوم هجری بود. اصالت او از [[بغداد]] بود و ساکن رمل و [[دمشق]] شد. ابوعبدالرحمان سلمی وی را "یکی از شیوخ بزرگ [[شام]] و عالم وارسته" توصیف کرد. اسماعیل بن نجید در مورد او گفت: گفته شد که سه امام صوفی در جهان هستند که چهارمی ندارند: جنید در بغداد، ابوعثمان در [[نیشابور]] و اباعبدالله بن الجلاء در شام. ابوقاسم قشیری درباره او گفت که او "یکی از برجسته‌ترین شیوخ شام بود".

او از بزرگانی استفاده کرده است که عبارتند از:

در کتب از [[ابوبکر دقی|محمد بن داود الدقی]] به عنوان شاگرد جلاء یاد شده است<ref>طبقات الصوفیة، تألیف: أبو عبدالرحمن السلمی، ص144-147، دار الکتب العلمیة، ط2003</ref>.

هرکس تعریف و تمجید و بدگویی در قبال خود را یکسان ببیند و تحت تاثیر هیچ یک قرار نگیرد او زاهد است. و کسی بر انجام فرائض در اول وقت کوشا باشد را عابد گویند. و کسی که تمام افعال را از بذل عنایت حق تعالی ببیند موحد است چرا که هیچ کس را جز او نمی‌بیند<ref>الرسالة القشیریة، تألیف: القشیری، ص54، دار الکتب العلمیة، ط2001</ref>.

سمت و سوی عرفا برای مولا است و بر چیز دیگری تمرکز نکردند و گرایش مشتاقان به به کسب راه وصول به حق است پس تمام عمر در طلب این راه بودند<ref>حلیة الأولیاء، تألیف: أبو نعیم، ج10، ص334</ref>.

او در سال 306 هجری قمری درگذشت<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A3%D8%A8%D9%88_%D8%B9%D8%A8%D8%AF_%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87_%D8%A8%D9%86_%D8%A7%D9%84%D8%AC%D9%84%D8%A7%D8%A1 أبو عبدالله بن الجلاء]</ref>.

{{پانویس}}

[[رده:صوفیه]]