۸۷٬۸۱۰
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
پس از امضای قرارداد کمپدیوید، سفیر رژیم پهلوی در آمریکا، اردشیر زاهدی، به طرفین تبریک گفت و «[[حسنی مبارک]]»، وزیر دفاع مصر، برای ارائهی گزارشی از این قرارداد به شاه [[جمهوری اسلامی ایران|ایران]]، وارد [[تهران]] شد. | پس از امضای قرارداد کمپدیوید، سفیر رژیم پهلوی در آمریکا، اردشیر زاهدی، به طرفین تبریک گفت و «[[حسنی مبارک]]»، وزیر دفاع مصر، برای ارائهی گزارشی از این قرارداد به شاه [[جمهوری اسلامی ایران|ایران]]، وارد [[تهران]] شد. | ||
طرف آمریکایی نیز عبارت بودند از: جیمی کارتر، رئیسجمهور آمریکا؛ سایروس ونس، وزیر امور خارجه؛ هارولد ساندرز، معاون وزیر خارجه؛ روی آثرتون و برژینسکی. کنفرانس در 4 سپتامبر در کمپدیوید آغاز به کار کرد و تا 17 سپتامبر به مدت 12 روز به طول انجامید. نخستین کار اجلاس کمپدیوید انتشار یک بیانیه | طرف آمریکایی نیز عبارت بودند از: جیمی کارتر، رئیسجمهور آمریکا؛ سایروس ونس، وزیر امور خارجه؛ هارولد ساندرز، معاون وزیر خارجه؛ روی آثرتون و برژینسکی. کنفرانس در 4 سپتامبر در کمپدیوید آغاز به کار کرد و تا 17 سپتامبر به مدت 12 روز به طول انجامید. نخستین کار اجلاس کمپدیوید انتشار یک بیانیه درباره خود اجلاس بود که طی آن از کلیه [[دین|ادیان]] میخواست که ملتمسانه از درگاه [[خدا|خداوند]] بخواهند تا نتیجه اجلاس کمپدیوید را برقراری صلح و عدالت قرار دهد. | ||
سه طرف مذاکرهکننده در آغاز مذاکرات | سه طرف مذاکرهکننده در آغاز مذاکرات جلسه عمومی با یکدیگر تشکیل دادند. در این جلسه آنان پیشنهادهای خود را ارائه دادند که به کلی با همدیگر متفاوت بود. کارتر تصمیم گرفت با سادات و بگین جداگانه به مذاکره پردازد و خودش نقش میانجی را ایفا کند. در میان 3 هیئت نمایندگی در اشتیاق به حصول توافق نیز تفاوت وجود داشت. این عامل مهم مذاکرات به شمار میرفت، زیرا هر قدر یک طرف معین برای انعقاد موافقتنامه شتاب به خرج میداد، موقعیت سیاسیاش تضعیف میشد. | ||
در میان 3 رهبر اصلی، شاید کارتر، چه از نظر شخصی و چه از نظر سیاسی، بیشترین علاقه را به حصول توافق نشان میداد. پس از او سادات قرار داشت که قویاً خواستار توافق بود تا لزوم سفر خود را به [[بیت المقدس|بیتالمقدس]] در نوامبر 1977 به ثبوت برساند و بسیار تمایل داشت دوستی خود را با کارتر و ایالات متحدهی آمریکا، که به تازگی ایجاد شده بود، حفظ کند. هرچند اسرائیلیها از نظر اصولی مایل به انعقاد قراردادی با مصر بودند که یک بار و برای همیشه مصر را از ائتلاف خط مقدم جبهه خارج سازد، ولی بگین به خوبی میتوانست بدون امضای موافقتنامه به سرزمینهای اشغالی بازگردد، چون این کار فقط وضع موجود را ادامه میداد که اسرائیل آن را نسبتاً خوب و شاید به نفع خود میدانست. | در میان 3 رهبر اصلی، شاید کارتر، چه از نظر شخصی و چه از نظر سیاسی، بیشترین علاقه را به حصول توافق نشان میداد. پس از او سادات قرار داشت که قویاً خواستار توافق بود تا لزوم سفر خود را به [[بیت المقدس|بیتالمقدس]] در نوامبر 1977 به ثبوت برساند و بسیار تمایل داشت دوستی خود را با کارتر و ایالات متحدهی آمریکا، که به تازگی ایجاد شده بود، حفظ کند. هرچند اسرائیلیها از نظر اصولی مایل به انعقاد قراردادی با مصر بودند که یک بار و برای همیشه مصر را از ائتلاف خط مقدم جبهه خارج سازد، ولی بگین به خوبی میتوانست بدون امضای موافقتنامه به سرزمینهای اشغالی بازگردد، چون این کار فقط وضع موجود را ادامه میداد که اسرائیل آن را نسبتاً خوب و شاید به نفع خود میدانست. |