ابوسعید حسن بن عبدالله سیرافی: تفاوت میان نسخه‌ها

وی فردی پرهیزکار و عفیف بود و با اجرت استنساخ کتاب‌ها روزگار می‌گذراند و درآمد دیگری نمی‌پذیرفت. کرخی [[فقیه]] بزرگ [[مذهب شیعه|شیعی]] او را تحلیل و تکریم می‌کرد و بر همه برتری می‌داد و مجلس فتوا برایش ترتیب داده بود. وی عالمی جامع بود و در نحو، [[فقه]]، لغت، شعر، عروض، قرائت، [[حدیث]]، کلام، حساب و هندسه چیره‌دست بود. ابوسعید علم نحو را از [[ابن سراج]] و لغت را از [[ابن درید]] آموخت تا این‌که خود از اکابر و اعاظم علمای زمان خویش شد. وی در فقه، حدیث، علوم قرآن و کلام از اساتید بنام بود؛ اما در نحو و لغت عرب، خاصه نحو بصریان، اشتهار بیشتری یافت. بر اثر شهرتی که داشت، مرجع امراء، علما و افاضل بود. از آن جمله نوح سامانی نامه‌ای به او نوشت و چهارصد سؤال که غالب آنها الفاظ لغوی بود از وی پرسید و دیلمی وزیر نامه‌ای مشتمل بر سئوالاتی در باب قرآن بدو نوشت و مروان بن محمد ملک دیلم از آذربایجان یکصد و بیست سؤال در باب قرآن و حدیث نزد او فرستاد و همچنین عده‌ای دیگر و او همه را جواب داد.

برخی از کتاب‌های او عبارتند از:

او در دوم [[رجب]] سال ۳۶۸ ق درگذشت و در مقبره خیزران دفن گردید.

{{پانویس}}