شیخ محمد احمد الراشد: تفاوت میان نسخه‌ها

| نام = عبد المنعم صالح العلی‌ العزی

| آثار = {{فهرست جعبه عمودی |الفقه‌الله که تصحیح کتاب الغیاثی |اصول فتوا و اجتهاد کاربردی |تصحیح عقیده طحاوی |و ... }}

| فعالیت‌ها = {{فهرست جعبه افقی |[[اخوان المسلمین]] |نظریه پرداز و نویسنده نهضت اسلامی }}

'''شیخ محمد احمد الراشد'''، با نام اصلی عبدالمنعم صالح علی العزی و کنیه‌اش «ابو عمار» و معروف و مشهور به محمد احمد الراشد بود. ایشان یکی از برجسته‌ترین رهبران [[اخوان المسلمین|اخوان‌المسلمین]] در [[عراق]] بود که زیر نظر بسیاری از علمای [[بغداد]]، از جمله [[شیخ امجد الزهاوی]] و [[شیخ محمد القزالجی]] درس خوانده بود.  

او پس از جنگ دوم [[خلیج فارس]] به [[اروپا]] مهاجرت کرد و یکی از مهمترین نظریه پردازان و نویسندگان نهضت اسلامی به شمار می‌رفت و مؤلف کتاب‌های بسیاری بود که در آن سعی شده روح نهضت با علم اسلامی، نوعی معنویت و تأکید بر اخلاق اسلامی باشد. کتاب‌های او به بسیاری از زبان‌های خارجی ترجمه شده است.   

شیخ محمد احمد الراشد، از آن دسته از متفکران، وعاظ و مربیان به شمار می‌رفت که در طول زندگی خود صاحب کتب و مدرس بوده و [[فقه]] را احیا کرده است.  

شیخ محمد احمد الراشد 6 شهریور 1403 در کشور [[مالزی]] در بیمارستانی در کوالالامپور بر اثر کهولت در سن 86 سالگی درگذشت. آخرین نوشته‌های الراشد بر موضوع [[فلسطین]] و [[حماس|جنبش مقاومت اسلامی]] ([[حماس]]) متمرکز شده بود. متفکر فقید عراقی نبرد [[طوفان الاقصی]] را «تکانشی، آگاهانه و عمدی و پرهیز از بی پروایی و هوی و هوس» توصیف کرده.

* عبدالمنعم در جوانی در وقار، جدیت، پاکدامنی زبان، صداقت، اطاعت، تعهد و احترام به معلمانش معروف بود.  

* او در 8 سالگی از رودخانه [[رود دجله|دجله]] گذشت و از اوایل کودکی با دوچرخه پرسه می زد مجله الرساله را در دست داشت و بدون اینکه چیزی از آن بفهمد فقط از روی جلد به آن نگاهی می‌انداخت، اما برخی از معانی آن در ضمیر ناخودآگاهش رسوب می‌کرد که خصلت جدیتی را که خداوند متعال در او آفریده بود در او دو چندان کرد.  

* الراشد در دانشکده حقوق [[دانشگاه بغداد]] تحصیل کرد و در آنجا [[اصول فقه]]، [[ارث]]، مسائل [[طلاق]] و بخش‌های معاملات را از طریق [[فقه تطبیقی]] فرا گرفت که به گسترش درک او از [[علوم شرعی]] منجر شد. در سال 1962م. از آنجا فارغ التحصیل شد.

* شیخ عبدالکریم آل شیخلی، از علمای سلف است‌که در بسیاری از درس‌ها با [[ملک عبدالعزیز آل سعود]](رحمه الله) بحث‌های طولانی کرد و از وی به فراگیری [[حدیث]] مشغول بود.

* شیخ محمد القزالجی الکردی، وی از نخستین شاگردانی بود که در [[الأزهر|الازهر]] تحصیل کرد و از سال 1956م. به مدت 3 سال نزد وی ماند و مقدمه‌ای بر علم [[فقه]] برای او خواند. کتاب ارشاد در فقه حنفی و سایر مسائل زبانی که الرشید هر روز از نماز عصر تا غروب آفتاب در درس او حضور می‌یافت.

* شیخ امجد الزهاوی (رحمه الله ) علمای اعظم [[عراق]] که محل تدریس او [[مسجد|مساجد]] بود شرکت می‌کرد.

* شیخ محمد بن حمد الاصافی، او دارای گرایش [[سلفیت|سلفی]] است و از اهل نجد که در شهر الزبیر سکونت داشت، سپس به [[بغداد]] مهاجرت کرد... و علمای دیگری که در عراق فراوان بودند.

* الراشد همچنین تحت تأثیر اندیشه [[محمد محمود الصواف]] و اشعار شاعر دعوتی ولید الاعظمی قرار گرفت تا دوران معاصر که تحت تأثیر الرافعی، محمود شاکر، عبدالوهاب عزام و بسیاری دیگر بود.

هر کس کتاب‌های الرشید را بخواند با وضوح و روشنی کامل می‌بیند که نویسنده آنها فقط واعظی نیست که عمر خود را صرف تبلیغ و دعوت به سوی [[خدا]] و نشر علم کرده است، بلکه نویسنده‌ای را می‌بیند که از نظر شیوایی با بسیاری از نویسندگان همخوانی دارد. سبک وروش او با مقدار زیادی دانش ادبی و خواندن کتب نویسندگان و شاعران به وجود آمده.

الراشد درباره خود می‌گوید: وقتی در اوایل جوانی بودم، کتاب «وحی القلم» الرافعی در دستان من بود و من آن را مکرر خواندم، همانطور که او ده‌ها مجموعه و مجله ادبی را خواند، چه رسد به کتاب‌های فقهای قدیم که کتاب‌هایشان به دلیل قوت بیان و متانت جملاتشان متمایز بود ترکیبی متمایز از ادبیات، [[فقه]]، و نقل قول به پیشینیان و جانشینان بود، با مضامین فرهنگی کلی که تقریباً از همه نوشته‌های او قابل تفکیک نیست.

# هنر زندگی؛

علاقه و آگاهی سیاسی الراشد از دوازده سالگی او آغاز شد، زمانی که او در دوران راهنمایی تحصیل می‌کرد درست زمانی‌که مسئله [[فلسطین]] در اوج توجه بود، علاوه بر آن شروع تظاهراتی‌که خواستار لغو [[معاهده پورت اسمورث]] بودند. چاپخانه‌ها شروع به تولید کتاب‌هایی در مورد تاریخ [[جنگ جهانی دوم]] و داستان‌های کوتاه رومل و دیگران کردند، علاقه الراشد به مسائل سیاسی دوچندان شد و همین امر باعث شد در این مرحله در وکالت شرکت کند و این آغازی بود برای تماس شیخ با [[اخوان المسلمین|اخوان‌المسلمین]] در سیزده سالگی.

در آغاز سال 1971 میلادی، الراشد به دلیل شرایط امنیتی مجبور به زندگی مخفی در داخل عراق شد و در آغاز سال 1972 میلادی به [[کویت]] مهاجرت کرد و به عنوان سردبیر در مجله جامعه که توسط جامعه الاصلاح منتشر می‌شد، مشغول به کار شد و که سلسله مقالاتی در باب (احیای فقه الدعوه) نوشت، سپس به [[امارات متحده عربی|امارات]] رفت و سلسله دروس و دروسی را به جوانان و وعاظ ارائه کرد، سپس به [[مالزی]]، [[اندونزی]] و [[سودان]] رفت.  

در [[سوئیس]]، و بعضی از کشورها، او علم شریعت و فقه وکالت را در میان مبلغان گسترش داد، فعالیت‌های سیاسی و وکالتی او که تقریباً نیم قرن به طول کشید و تأسیس [[مجلس شورای اهل‌سنت]] و جامعه در [[عراق]] را پی‌ریزی  گذاری کردو آن شورایی است‌که قصد دارد در مرحله تحول سیاسی، [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] عراق را متحد کند و بعد از آن خود را وقف همکاری با حزب اسلامی عراق نمود. نظریه پردازی‌هایی درباره پس از اشغال عراق توسط [[ایالات متحده آمریکا|آمریکا]] کرده است.  

وی از شخصیت‌های فکری [[اخوان المسلمین]] محسوب می‌شد و اصالت عراقی داشت. از سیزده سالگی با اخوان‌المسلمین ارتباط گرفت و در سال 1953 به اخوان‌المسلمین پیوست.