confirmed، مدیران
۳۷٬۲۱۴
ویرایش
حضرت آدم: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
| مدفن = [[نجف]] | | مدفن = [[نجف]] | ||
}} | }} | ||
'''حضرت آدم ( | '''حضرت آدم (علیه‌السلام)''' نخستین پیامبر الهی و پدر بشر است. که مطابق با [[قرآن|قرآن،]] [[خدا|خداوند]] او را از خاک بیافرید و اسماء را به او تعلیم نمود و آنگاه به فرشتگان دستور داد که بر آدم [[سجده]] کنند. ماجرای [[هبوط]] آدم و همسرش از [[بهشت]] نیز مورد دیگری است که قرآن بدان اشاره نموده است. | ||
موضوع آدم و آفرینش وی در [[دین اسلام]] از اهمیت بسیاری برخوردار است. آدم از دیدگاه اسلام نخستین پیامبر است و چون [[مسلمانان]] بخواهند آغاز و پایان [[نبوت]] را نشان دهند عبارت <big>از آدم تا خاتم</big> را به کار می‌برند. آنچه درباره آدم در کتب تفسیر، حدیث، تاریخ و ادب آمده است همه مبتنی بر آیات قرآن است. در [[قرآن|قرآن کریم]] ۲۵ بار نام آدم آمده، ولی تفصیل آفرینش او در سوره‌های [[سوره بقره|بقره]]، [[سوره اعراف|اعراف]]، حجر، [[سوره اسراء|اسراء]]، طه و ص ذکر شده است. | موضوع آدم و آفرینش وی در [[دین اسلام]] از اهمیت بسیاری برخوردار است. آدم از دیدگاه اسلام نخستین پیامبر است و چون [[مسلمانان]] بخواهند آغاز و پایان [[نبوت]] را نشان دهند عبارت <big>از آدم تا خاتم</big> را به کار می‌برند. آنچه درباره آدم در کتب تفسیر، حدیث، تاریخ و ادب آمده است همه مبتنی بر آیات قرآن است. در [[قرآن|قرآن کریم]] ۲۵ بار نام آدم آمده، ولی تفصیل آفرینش او در سوره‌های [[سوره بقره|بقره]]، [[سوره اعراف|اعراف]]، حجر، [[سوره اسراء|اسراء]]، طه و ص ذکر شده است. | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
<big>آدم</big> یعنی خاک قرمز؛ وی از مواد أرضی آفریده شد و جاندار گردید. <big>أداما</big> لفظی است عبری و به معنی گرد و خاک و یا زمین قابل زراعت می باشد و مبداء اشتقاق اسم آدم از آن است<ref>(تورات، سفر تکوین 2:7) (قاموس مقدس در لغات: «آدم» و «زمین»). حجة التفاسیر و بلاغ الإکسیر (سید عبدالحجت بلاغی)، جلد دوم تعلیقه، ص 541</ref>. | <big>آدم</big> یعنی خاک قرمز؛ وی از مواد أرضی آفریده شد و جاندار گردید. <big>أداما</big> لفظی است عبری و به معنی گرد و خاک و یا زمین قابل زراعت می باشد و مبداء اشتقاق اسم آدم از آن است<ref>(تورات، سفر تکوین 2:7) (قاموس مقدس در لغات: «آدم» و «زمین»). حجة التفاسیر و بلاغ الإکسیر (سید عبدالحجت بلاغی)، جلد دوم تعلیقه، ص 541</ref>. | ||
در حدیثی از [[علی بن ابی طالب|امام علی ( | در حدیثی از [[علی بن ابی طالب|امام علی (علیه‌السلام)]] در پاسخ به پرسش از علت نام‌گذاری آدم و [[حوا]] آمده است: | ||
«إنّما سُمّیَ آدَمُ آدَمَ لأنّهُ خُلِقَ مِن أدیمِ الأرضِ<ref> بحارالانوار (علامه مجلسی)، ج 11، ص 102</ref>». آدم را آدم نامیده‌‌اند، چون از اَدیم(پوسته) زمین آفریده شد. | «إنّما سُمّیَ آدَمُ آدَمَ لأنّهُ خُلِقَ مِن أدیمِ الأرضِ<ref> بحارالانوار (علامه مجلسی)، ج 11، ص 102</ref>». آدم را آدم نامیده‌‌اند، چون از اَدیم(پوسته) زمین آفریده شد. | ||
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
==هبوط حضرت آدم == | ==هبوط حضرت آدم == | ||
آدم ( | آدم (علیه‌السلام) و همسرش [[حوّا]] پس از خوردن میوه ممنوع، همراه [[شیطان]]<ref>ر. ک:مقاله شیطان</ref> از [[بهشت]] به زمین [[هبوط]] (فرودآمدن از بالا) کردند. درباره نوع [[بهشت]] آدم و شیوه هبوط و فلسفه خوردن از میوه ممنوع، آرای گوناگون مطرح شده است. در قرآن و [[تورات]]، مکان هبوط مشخص نیست. در روایات اسلامی چندین دیدگاه در‌این‌باره ارائه شده است. بر پایه روایتی منسوب به [[علی بن ابی طالب|امام علی (علیه‌السلام)]] آدم در کوه سراندیب [[هندوستان]] و حوّا در [[جده]] هبوط کردند<ref>علل الشرائع، ج۲، ص۵۹۵؛ کشف‌الاسرار، ج۱، ص۱۵۱؛ التفسیر الکبیر، ج۳، ص۲۷؛ بحار الانوار، ج۱۱، ص۱۱۱؛ ج۶۱، ص۲۷۴</ref>. در گزارشی دیگر آمده که آدم بر [[کوه صفا]] و حوّا بر [[مروه|کوه مروه]] فرود آمد و نام‌گذاری صفا به مناسبت لقب آدم <big>صفی الله</big> و نام‌گذاری مروه به مناسبت هبوط همین زن (مرأه) بر آن است<ref>الکافی، ج۴، ص۱۹۰؛ المیزان، ج۱، ص۱۳۹</ref>. مشهورترین گزارش در روایات آن است که آدم و حوا در سرزمین [[مکه]] هبوط کردند<ref>تفسیر عیاشی، ج۱، ص۳۶-۳۹؛ تفسیر ابن ابی حاتم، ج۱، ص۸۸؛ الکافی، ج۴، ص۱۹۰</ref>. گروهی نیز برای جمع میان روایات، هبوط را دارای دو مرحله دانسته‌اند: نخست در سراندیب و سپس در مکه<ref> المیزان، ج۱، ص۱۵۰</ref>. | ||
در برخی روایات، از هبوط [[حجرالاسود]] از بهشت همراه هبوط آدم (علیه‌السلام) یاد شده است<ref>کمال الدین، ص۲۹۴، ۲۹۸؛ تفسیر العز بن عبدالسلام، ج۳، ص۲۸۹</ref>. دیگر روایات به صورت مطلق از هبوط حجرالاسود برای آدم (علیه‌السلام) یاد می‌کنند<ref>الکافی، ج۴، ص۱۸۵.علل الشرایع، ج۲، ص۳۱۸</ref>. درباره پذیرش توبه آدم نیز از نزول [[جبرئیل]] در خانه خدا سخن رفته که نورش سراسر حرم را فراگرفت و سپس از آدم خواسته شد که [[روز ترویه]] [[غسل]] کند و [[احرام]] بندد و در [[منا]] بیتوته کند. سرانجام در [[عرفات]]، کلماتی را از جبرئیل دریافت که با گفتن آنها توبه‌اش پذیرفته شد و آنگاه دیگر [[اعمال حج]] را به جا آورد<ref> تفسیر قمی، ج۱، ص۴۴-۴۵</ref>. | در برخی روایات، از هبوط [[حجرالاسود]] از بهشت همراه هبوط آدم (علیه‌السلام) یاد شده است<ref>کمال الدین، ص۲۹۴، ۲۹۸؛ تفسیر العز بن عبدالسلام، ج۳، ص۲۸۹</ref>. دیگر روایات به صورت مطلق از هبوط حجرالاسود برای آدم (علیه‌السلام) یاد می‌کنند<ref>الکافی، ج۴، ص۱۸۵.علل الشرایع، ج۲، ص۳۱۸</ref>. درباره پذیرش توبه آدم نیز از نزول [[جبرئیل]] در خانه خدا سخن رفته که نورش سراسر حرم را فراگرفت و سپس از آدم خواسته شد که [[روز ترویه]] [[غسل]] کند و [[احرام]] بندد و در [[منا]] بیتوته کند. سرانجام در [[عرفات]]، کلماتی را از جبرئیل دریافت که با گفتن آنها توبه‌اش پذیرفته شد و آنگاه دیگر [[اعمال حج]] را به جا آورد<ref> تفسیر قمی، ج۱، ص۴۴-۴۵</ref>. | ||
| خط ۶۵: | خط ۶۵: | ||
هنگامی که شیث بزرگ شد طبق دستور خداوند، آدم او را وصی خود کرد و اسرار نبوت را به وی سپرد و مختصات [[انبیا]] را نزد او گذارد، درباره دفن و کفن خود به او سفارش کرد و گفت: چون من از دنیا رفتم مرا [[غسل]] بده و کفن کن و بر من [[نماز]] بگذار و بدنم را در تابوتی قرار ده. تو نیز هنگامی که مرگت فرا رسید آنچه را که به تو آموختم و نزدت گذاشتم به بهترین فرزندانت بسپار. | هنگامی که شیث بزرگ شد طبق دستور خداوند، آدم او را وصی خود کرد و اسرار نبوت را به وی سپرد و مختصات [[انبیا]] را نزد او گذارد، درباره دفن و کفن خود به او سفارش کرد و گفت: چون من از دنیا رفتم مرا [[غسل]] بده و کفن کن و بر من [[نماز]] بگذار و بدنم را در تابوتی قرار ده. تو نیز هنگامی که مرگت فرا رسید آنچه را که به تو آموختم و نزدت گذاشتم به بهترین فرزندانت بسپار. | ||
در مدت عمر حضرت آدم ( | در مدت عمر حضرت آدم (علیه‌السلام) اختلاف است، اقوام از نهصد و سی سال، نهصد و سی و شش سال، هزار سال، هزار و بیست سال و هزار و چهل سال گفتهاند. جنازه آدم (علیه‌السلام) را در سرزمین مکه و در غار کوه ابوقبیس (کنار [[کعبه]]) دفن کردند و پس از هزار و پانصد سال، [[حضرت نوح |حضرت نوح (علیه‌السلام)]] هنگام طوفان جنازه آدم را از غار کوه ابوقبیس بیرون آورد و همراه خود به [[کوفه]]<ref>ر. ک:مقاله کوفه</ref> برد و در غری (شهر [[نجف]] کنونی) به خاک سپرد چنانکه در [[زیارت‌نامه]] [[علی بن ابی طالب|امیرالمؤمنین (علیه‌السلام)]] چنین می‌خوانیم: | ||
<big>ألسلام علیک و علی ضجیعیک آدم و نوح</big>؛ سلام بر تو و بر آدم و نوح که در کنار تو به خاک سپرده شده‌اند». | <big>ألسلام علیک و علی ضجیعیک آدم و نوح</big>؛ سلام بر تو و بر آدم و نوح که در کنار تو به خاک سپرده شده‌اند». | ||