مرجئه: تفاوت میان نسخه‌ها

لغت مرجئه از مرجی به‌معنای تاخیر انداختن می‌آید. این فرقه خود را مرجئه نامیدند، زیرا معتقدبودند که مرتکب [[گناه کبیره]]، مستحق آتش)( عذاب ابدی) نیست، بلکه باید کار او را به‌[[خدا]] واگذار کرد.   

مرجئه پس از [[خوارج]] به‌وجود آمدند و پرسش اصلی و اولیه‌شان این بود که آیا مرتکب گناه کبیره در آتش ابدی خواهد ماند یا نه؟ به‌دنبال این پرسش، سخن از تعریف[[ایمان]] به‌میان آمد.

آنان معتقد بودند ایمان بر گفتار زبانی و گفتار زبانی بر عمل مقدم است و کسی که عملی نداشته اما ایمان داشته باشد، رستگار خواهد بود. بنابراین، اگر کسی ایمان داشته باشد و گناه کند، ضرر نخواهد کرد و رستگار است. چنانچه اگر [[کافر]] کار نیکی به‌جا آورد، ولی چون ایمان ندارد،پس بهره‌ای از عمل خود نخواهد برد.

البته اطلاق فسق بین فرقه‌های مختلف خوارج، دارای مراتبی( شدت و ضعف) است.

الف) کسانی که درباره [[علی‌بن‌ابی‌طالب|حضرت علی]] و [[عثمان]] قضاوتی نکردند، بلکه کار آنان را به‌خدا واگذار کردند.

1- قائلین به‌تاخیر و جدایی عمل از ایمان و اینکه ایمان قابل نقص و زیادت(مراتب تشکیکی) نیست و استثناء نمی‌پذیرد.

این نظریه را به‌[[کرامیه]] نسبت داده‌اند.

در میان مسلمین، رهبران مرجئه تنها ابوثوبان مرجی بنیان‌گذار فرقه [[ثوبانیه]] معتقد است که غیر قریشی نیز می‌تواند امام باشد و بر این باور است که هر کسی اقامه کتاب و سنت کند، می‌تواند امام باشد.

از مهم@ترین کارهایی که او با این سابقه نه چندان روشن برای موجه جلوه دادن قدرت خود انجام داد، تبدیل خلافت به‌سلطنت بود.

سلطنت‌دارای یک خصیصه اصلی است و آن اینکه در سلطنت مردم باید کاملا  مطیع سلطان باشند و کوچک‌ترین اعتراضی به‌شیوه عمل او نداشته باشند و  حتی سلوک سلطان را عین حق بدانند.

این خواسته با توجه به‌اینکه هنوز بیش از سه دهه از وفات [[محمد‌بن‌عبد‌الله (خاتم‌الانبیا)|پیامبر اسلام]] (صلی‌الله علیه وآله) نگذشته بود و با فرهنگ نبوی تقابل آشکار داشت، به‌راحتی محقق نمی‌شد.

عده‌ای می‌گفتند که علی و یاران او برحق‌ند و ما همگی آن را باور داریم، اما  نه آنان را محکوم می‌کنیم و نه حمایت، ولی کار همگی آنها را به‌خداوند وا می‌گذاریم تا خود در باره آنها داوری کند. پیش‌زمینه این سخن این است که سبب قتل عثمان؛ علی (علیه‎السلام) و یاران او هستند. یعنی امری را که توسط معاویه و یارانش انجام شده بود،به‌علی (علیه‎السلام) نسبت دادند اما حضرت و یارانش هیچگاه آن را نپذیرفتند، با این‌حال این مسئله از پیش برای مرجئه پذیرفته شده بود.

آنها پس از پذیرفتن این مطلب می‌گویند ما نمی‌دانیم علی (علیه‎السلام) که عثمان را کشت بر حق بوده است، یا عثمان که مظلوم کشته شد؟.

نتیجه چنین اندیشه‌‌هایی این بود که نخبگان جامعه به‌زهد و انزوای سیاسی روی آورند و از اعتراضات سیاسی پرهیز کنند تا به‌طور کامل، زمینه سلطنت بنی‌امیه فراهم شود.

==منبع مقاله==