پرش به محتوا

تصوف در چین: تفاوت میان نسخه‌ها

۲۱۲ بایت حذف‌شده ،  ‏۱۹ مهٔ ۲۰۲۱
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
تصوف در [[چین]] تا حدودی دارای تاریخی مبهم می باشد و پژوهش‌های در باره آن عمدتاً جدید است.
'''تصوف در [[چین]]''' تا حدودی دارای تاریخی مبهم می باشد و پژوهش‌های در باره آن عمدتاً جدید است.




=نخستین مرکز تصوف چین=
=نخستین مرکز تصوف چین=
تصوف اسلامی از سده دهم/ شانزدهم از طریق آسیای مرکزی و خاورمیانه به چین راه یافت و ترکستان شرقی در غرب چین (امروزه ایالت سین کیانگ / شین جیانگ ؛ در منابع اسلامی: کاشغر و ختن ) نخستین و مهم‌ترین مرکز تصوف در چین بود. [۱][۲]
تصوف اسلامی از سده دهم/ شانزدهم از طریق آسیای مرکزی و خاورمیانه به چین راه یافت و ترکستان شرقی در غرب چین (امروزه ایالت سین کیانگ / شین جیانگ ؛ در منابع اسلامی: کاشغر و ختن ) نخستین و مهم‌ترین مرکز تصوف در چین بود. <ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۱، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref><ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۴، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref>


=تاریخچه تصوف در چین=
=تاریخچه تصوف در چین=


==سفر احمد کاسانی به کاشغر==
==سفر احمد کاسانی به کاشغر==
بر طبق روایات محلی، در ۹۴۰ یکی از خواجگانِ (ده بیدی) از سمرقند به کاشغر رفت تا در مذاکرات خان کاشغر با ازبک‌ها شرکت جوید. [۳]
بر طبق روایات محلی، در ۹۴۰ یکی از خواجگانِ (ده بیدی) از سمرقند به کاشغر رفت تا در مذاکرات خان کاشغر با ازبک‌ها شرکت جوید. <ref>رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۸۱۹، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.</ref>
وی خواجه احمد کاسانی (متوفی ۹۴۹) معروف به مخدوم اعظم ، اولین شیخ ده بیدی ، بود که بنیان‌گذار سلسله خواجگان یا خوجه‌های ترکستان و نیای روحانی صوفیان چین محسوب می‌شود.
وی خواجه احمد کاسانی (متوفی ۹۴۹) معروف به مخدوم اعظم ، اولین شیخ ده بیدی ، بود که بنیان‌گذار سلسله خواجگان یا خوجه‌های ترکستان و نیای روحانی صوفیان چین محسوب می‌شود.


==فرزندان کاسانی==
==فرزندان کاسانی==
مخدوم اعظم مدتی در کاشغر اقامت کرد و از هر یک از دو همسرش ــ که یکی سمرقندی و دیگری کاشغری بود ــ صاحب پسری به نام‌های خواجه اسحاق ولی و محمدامین شد.
مخدوم اعظم مدتی در کاشغر اقامت کرد و از هر یک از دو همسرش ــ که یکی سمرقندی و دیگری کاشغری بود ــ صاحب پسری به نام‌های خواجه اسحاق ولی و محمدامین شد.
خواجه اسحاقِ ولی مؤسس شاخه اسحاقیه یا قره داغلیک ( سلسله سیاه‌کوهی ) و خواجه هدایت اللّه معروف به آفاق/ آپاق و نیز مشهور به «ایشانْ کلان» (حک: ۱۰۸۹ـ۱۱۰۶) نوه محمدامین، بنیان‌گذار شاخه آفاقیه یا آق داغلیک ( سلسله سفیدکوهی ) گردید. [۴][۵]
خواجه اسحاقِ ولی مؤسس شاخه اسحاقیه یا قره داغلیک ( سلسله سیاه‌کوهی ) و خواجه هدایت اللّه معروف به آفاق/ آپاق و نیز مشهور به «ایشانْ کلان» (حک: ۱۰۸۹ـ۱۱۰۶) نوه محمدامین، بنیان‌گذار شاخه آفاقیه یا آق داغلیک ( سلسله سفیدکوهی ) گردید. <ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۵، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref><ref>رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۸۱۹، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.</ref>


==سلاسل بی‌ جیاچانگ و مفتی==
==سلاسل بی‌ جیاچانگ و مفتی==
دو تن از تربیت یافتگان مکتب مخدوم اعظم، به نام‌های ما زونگ شنگ (۱۰۴۹ـ ۱۱۳۱/ ۱۶۳۹ـ۱۷۱۹) و ما تسوجن (۱۰۴۳ـ۱۱۳۴/۱۶۳۳ـ۱۷۲۲)، بترتیب سلسله‌های بی‌ جیاچانگ و مفتی را بنیان نهادند. [۶]
دو تن از تربیت یافتگان مکتب مخدوم اعظم، به نام‌های ما زونگ شنگ (۱۰۴۹ـ ۱۱۳۱/ ۱۶۳۹ـ۱۷۱۹) و ما تسوجن (۱۰۴۳ـ۱۱۳۴/۱۶۳۳ـ۱۷۲۲)، بترتیب سلسله‌های بی‌ جیاچانگ و مفتی را بنیان نهادند. <ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۰، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref>


==فرقه هوا سی==
==فرقه هوا سی==
یکی دیگر از پیروان او، ما لای چی (۱۰۹۲ـ۱۱۸۰/ ۱۶۸۱ـ ۱۷۶۶) که مخدوم اعظم به او لقب ابوالفتوح داده بود، فرقه هوا سی را بنیان نهاد. [۷][۸]
یکی دیگر از پیروان او، ما لای چی (۱۰۹۲ـ۱۱۸۰/ ۱۶۸۱ـ ۱۷۶۶) که مخدوم اعظم به او لقب ابوالفتوح داده بود، فرقه هوا سی را بنیان نهاد. <ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۵، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref><ref>رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۸۱۹، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.</ref>


==قره داغلیک‌ها و آق داغلیک‌ها==
==قره داغلیک‌ها و آق داغلیک‌ها==


===مراکز فعالیت===
===مراکز فعالیت===
قره داغلیک‌ها، یارغند و یه چنگ و آق داغلیک‌ها، کاشغر و آرتوش را مرکز فعالیت خود قرار دادند. [۹]
قره داغلیک‌ها، یارغند و یه چنگ و آق داغلیک‌ها، کاشغر و آرتوش را مرکز فعالیت خود قرار دادند. <ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۵، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref>


===محل اتکا===
===محل اتکا===
قره داغلیک‌ها به نیروی قره قرقیزهای ناحیه تین شان جنوبی و آق داغلیک‌ها به هواداران قرقیز و قزاق در ناحیه ایلی متکی بودند. [۱۰]
قره داغلیک‌ها به نیروی قره قرقیزهای ناحیه تین شان جنوبی و آق داغلیک‌ها به هواداران قرقیز و قزاق در ناحیه ایلی متکی بودند. <ref>رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۸۱۹، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.</ref>
   
   
===تفاوت‌ها===
===تفاوت‌ها===
خط ۳۳: خط ۳۳:


===تأثیر تفاوت‌ها===
===تأثیر تفاوت‌ها===
این تفاوت، بر خلاف سلسله‌های خاورمیانه و ماوراءالنهر که هر دو شکل ذکر در کنار یکدیگر وجود داشت، در ترکستان چین منشأ منازعه و کشمکش گردید تا آن‌جا که هواداران یک گروه، دیگری را دیوانه خواندند [۱۱] و تمام مناسبات اقتصادی و سیاسی و خانوادگی آنان قطع شد و مناقشات خونینی در گرفت [۱۲] تا این‌که در حدود ۱۰۸۹ هدایت اللّه آفاق به قدرت سیاسی و حکومت کاشغر رسید و از شدت این دشمنی‌ها تا حدودی کاسته شد.
این تفاوت، بر خلاف سلسله‌های خاورمیانه و ماوراءالنهر که هر دو شکل ذکر در کنار یکدیگر وجود داشت، در ترکستان چین منشأ منازعه و کشمکش گردید تا آن‌جا که هواداران یک گروه، دیگری را دیوانه خواندند <ref>رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۳۳، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.</ref> و تمام مناسبات اقتصادی و سیاسی و خانوادگی آنان قطع شد و مناقشات خونینی در گرفت <ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۵، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref> تا این‌که در حدود ۱۰۸۹ هدایت اللّه آفاق به قدرت سیاسی و حکومت کاشغر رسید و از شدت این دشمنی‌ها تا حدودی کاسته شد.


===انشعابات===
===انشعابات===
در دوره رهبری سیاسی آفاق انشعاباتی در سلسله رخ داد و سلسله‌های دیگری، از جمله قادریه و سهروردیه ، از سمرقند به کاشغر و ختن وارد شد. [۱۳][۱۴]
در دوره رهبری سیاسی آفاق انشعاباتی در سلسله رخ داد و سلسله‌های دیگری، از جمله قادریه و سهروردیه ، از سمرقند به کاشغر و ختن وارد شد. <ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۸۹، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref><ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۶، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref>


==رونق نفوذ تصوف در چین==
==رونق نفوذ تصوف در چین==
با رونق تجارت و افزونی رفت وآمد بازرگانان و آزادی سفر مسلمانان به مکه و آشنایی آنان با اندیشه‌های صوفیانه در خاورمیانه، اشاعه تصوف در چین شتاب بیشتری یافت. [۱۵]
با رونق تجارت و افزونی رفت وآمد بازرگانان و آزادی سفر مسلمانان به مکه و آشنایی آنان با اندیشه‌های صوفیانه در خاورمیانه، اشاعه تصوف در چین شتاب بیشتری یافت. <ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۶ـ۹۷، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref>


==نزاع آفاق و اسماعیل==
==نزاع آفاق و اسماعیل==
در ۱۰۸۹ آخرین خان کاشغر، اسماعیل، که از گسترش نفوذ خواجگان آفاقی بیم‌ناک شده بود، آفاق را از کاشغر راند، ولی او به کمک مغول‌های قَلموق (کلموک) ساکن زونگار / جونکار به کاشغر بازگشت و پس از شکست دادن اسماعیل و تصرف یارکند، پایتخت کاشغر، قدرت را در سین کیانگ جنوبی به دست گرفت. [۱۶][۱۷]
در ۱۰۸۹ آخرین خان کاشغر، اسماعیل، که از گسترش نفوذ خواجگان آفاقی بیم‌ناک شده بود، آفاق را از کاشغر راند، ولی او به کمک مغول‌های قَلموق (کلموک) ساکن زونگار / جونکار به کاشغر بازگشت و پس از شکست دادن اسماعیل و تصرف یارکند، پایتخت کاشغر، قدرت را در سین کیانگ جنوبی به دست گرفت. <ref>رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۳۳، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.</ref><ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۵، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref>


==دوره حکومت آفاق==
==دوره حکومت آفاق==
در دوره حکومت آفاق، جمعیت نامتجانس آلتی شهر، با تکیه بر اسلام و بویژه تعالیم سلسله نقشبندی هویتی مشترک یافت.
در دوره حکومت آفاق، جمعیت نامتجانس آلتی شهر، با تکیه بر اسلام و بویژه تعالیم سلسله نقشبندی هویتی مشترک یافت.
سیاست‌های او موجب گسترش بسیار تصوف در چین شد و هریک از فِرَق تصوف در کاشغر و یارکند و تورفان و دیگر مناطق به احداث « گنبد » (تشکیلات اداره طریقت) پرداختند. [۱۸]
سیاست‌های او موجب گسترش بسیار تصوف در چین شد و هریک از فِرَق تصوف در کاشغر و یارکند و تورفان و دیگر مناطق به احداث « گنبد » (تشکیلات اداره طریقت) پرداختند. <ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۶ـ۹۷، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref>
وی با وجود تحمیل مالیات‌های سنگین بر اهالی زونگار، پیروان دو سلسله آفاقیه و اسحاقیه را از مالیات معاف کرد.
وی با وجود تحمیل مالیات‌های سنگین بر اهالی زونگار، پیروان دو سلسله آفاقیه و اسحاقیه را از مالیات معاف کرد.


==تقسیم حکومت خواجگان==
==تقسیم حکومت خواجگان==
حکومت یک‌پارچه خواجگان بر کاشغر با مرگ دانیال، حاکم یارکند، در ۱۱۴۹ میان چهار پسر وی تقسیم شد. [۱۹]
حکومت یک‌پارچه خواجگان بر کاشغر با مرگ دانیال، حاکم یارکند، در ۱۱۴۹ میان چهار پسر وی تقسیم شد. <ref>رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۸۸۱، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.</ref>


==تجزیه کاشغر==
==تجزیه کاشغر==
یوسف، فرزند دانیال، تصمیم داشت با استفاده از جنگ‌های داخلی بین مدعیان حکومت، تمام کاشغر را تصاحب کند، [۲۰] اما نتوانست و کاشغر به خانات کوچک تجزیه شد؛ با این حال این منطقه هم‌چنان در تسلط خواجگان باقی ماند و آنان کوشیدند با حمایت قلموق‌ها از حکومت چین جدا شوند و استقلال خود را به دست آورند. [۲۱]
یوسف، فرزند دانیال، تصمیم داشت با استفاده از جنگ‌های داخلی بین مدعیان حکومت، تمام کاشغر را تصاحب کند، <ref>رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۸۸۱، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.</ref> اما نتوانست و کاشغر به خانات کوچک تجزیه شد؛ با این حال این منطقه هم‌چنان در تسلط خواجگان باقی ماند و آنان کوشیدند با حمایت قلموق‌ها از حکومت چین جدا شوند و استقلال خود را به دست آورند. <ref>رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۸۸۲، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.</ref>


==حمله منچویا چینگ به زونگار==
==حمله منچویا چینگ به زونگار==
خط ۶۰: خط ۶۰:
==پایان حکومت خواجگان==
==پایان حکومت خواجگان==
سرانجام چینی‌ها، کاشغر را در ۱۱۷۳ تسخیر کردند و حکومت خواجگان به پایان رسید.
سرانجام چینی‌ها، کاشغر را در ۱۱۷۳ تسخیر کردند و حکومت خواجگان به پایان رسید.
آن دو برادر نیز به بدخشان گریختند، اما امیر آن سامان آنان را کشت. [۲۲]
آن دو برادر نیز به بدخشان گریختند، اما امیر آن سامان آنان را کشت. <ref>رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۸۸۲، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.</ref>


=خواجگان ترکستان شرقی=
=خواجگان ترکستان شرقی=
خط ۷۲: خط ۷۲:


==رهبر سلسله جدید==
==رهبر سلسله جدید==
رهبر سلسله جدید در قرن دوازدهم، عالمی اهل کانسو به نام ما مینگ هسین / مامین شین [۲۳] بود که در سرزمین‌های عربی و آسیای مرکزی تحصیلات دینی خود را تمام کرده بود. [۲۴][۲۵]
رهبر سلسله جدید در قرن دوازدهم، عالمی اهل کانسو به نام ما مینگ هسین / مامین شین <ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۱۰۰، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref> بود که در سرزمین‌های عربی و آسیای مرکزی تحصیلات دینی خود را تمام کرده بود. <ref>رافائل ایزرائیلی، مسلمانان چین: رویارویی دو فرهنگ، ج۱، ص۲۳۰، ترجمه حسن تقی زاده طوسی، مشهد ۱۳۶۸ ش.</ref><ref>رافائل ایزرائیلی، مسلمانان چین: رویارویی دو فرهنگ، ج۱، ص۳۳۰، ترجمه حسن تقی زاده طوسی، مشهد ۱۳۶۸ ش.</ref>


==خصوصیات مامین شین==
==خصوصیات مامین شین==
او بشدت طرفدار ساده زیستی بود و می‌خواست آداب دینی را نیز ساده کند.
او بشدت طرفدار ساده زیستی بود و می‌خواست آداب دینی را نیز ساده کند.
وی با خود قرآن کوچکی، منتخب از سوره‌های قرآن ، به کانسو برد و در سلسله نقشبندیه نیز نوآوری‌هایی کرد.
وی با خود قرآن کوچکی، منتخب از سوره‌های قرآن ، به کانسو برد و در سلسله نقشبندیه نیز نوآوری‌هایی کرد.
اندیشه‌های او الهام‌بخش بسیاری از حرکت‌های جهادی در قرن دوازدهم و سیزدهم در نواحی غربی چین بود. [۲۶]
اندیشه‌های او الهام‌بخش بسیاری از حرکت‌های جهادی در قرن دوازدهم و سیزدهم در نواحی غربی چین بود. <ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۱۰۰، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref>


=خُفیه و چهریه=
=خُفیه و چهریه=
خط ۹۷: خط ۹۷:


==اطلاعات درباه دو سلسله==
==اطلاعات درباه دو سلسله==
اطلاعات در باره فرقه جدید و قدیم اندک و بسیار مبهم است، چنان‌که حتی در این‌که این شاخه‌ها انشعاباتی از نقشبندیه باشند، تردید کرده‌اند، مثلاً ایزرائیلی[۲۷] با وجود پذیرفتن احتمال نقشبندی بودن ما مینگ ـ هسین، شاخه جدید را منشعب از سلسله نقشبندیه ندانسته است.
اطلاعات در باره فرقه جدید و قدیم اندک و بسیار مبهم است، چنان‌که حتی در این‌که این شاخه‌ها انشعاباتی از نقشبندیه باشند، تردید کرده‌اند، مثلاً ایزرائیلی<ref>رافائل ایزرائیلی، مسلمانان چین: رویارویی دو فرهنگ، ج۱، ص۲۳۱ـ۲۵۲، ترجمه حسن تقی زاده طوسی، مشهد ۱۳۶۸ ش.</ref> با وجود پذیرفتن احتمال نقشبندی بودن ما مینگ ـ هسین، شاخه جدید را منشعب از سلسله نقشبندیه ندانسته است.


=شاخه ایشانی=
=شاخه ایشانی=
شاخه ایشانی [۲۸] نیز در چین از نفوذ و اعتبار برخوردار است و تقریباً تمام شیوخ آن در ابتدای امر از آسیای مرکزی به چین رفتند و به تبلیغ افکار احمد سرهندی پرداختند. [۲۹]
شاخه ایشانی <ref>پانویس ۵، فنگ جین یوان، ج۱، ص۹۱، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref> نیز در چین از نفوذ و اعتبار برخوردار است و تقریباً تمام شیوخ آن در ابتدای امر از آسیای مرکزی به چین رفتند و به تبلیغ افکار احمد سرهندی پرداختند. <ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۱۰۱، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref>


=سلسله کبرویه=
=سلسله کبرویه=
خط ۱۰۶: خط ۱۰۶:


==بنیان‌گذار==
==بنیان‌گذار==
بنیان‌گذار آن صوفی‌ای ایرانی به نام محیی‌ الدین بود که نام چینی جانک را برگزید و بدین سبب سلسله وی به سلسله خاندان جانک نیز شهرت دارد. [۳۰]
بنیان‌گذار آن صوفی‌ای ایرانی به نام محیی‌ الدین بود که نام چینی جانک را برگزید و بدین سبب سلسله وی به سلسله خاندان جانک نیز شهرت دارد. <ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۱، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref>


==جای‌گاه==
==جای‌گاه==
کبرویه یکی از چهار سلسله بزرگ صوفیانه در چین است [۳۱] و بیشترین پیروان آن در این سرزمین از قوم «دونگ شیان» اند. [۳۲]
کبرویه یکی از چهار سلسله بزرگ صوفیانه در چین است <ref>محمدجواد امیدوارنیا، «طریقت کبرویّه در چین»، ج۱، ص۴۰، در مجموع مقالات همایش علمی ـ بین المللی بزرگداشت شیخ نجم الدین کبری، تدوین و ویرایش محمد تقوی، عشق آباد: رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در ترکمنستان، ۱۳۸۰ ش.</ref> و بیشترین پیروان آن در این سرزمین از قوم «دونگ شیان» اند. <ref>محمدجواد امیدوارنیا، «طریقت کبرویّه در چین»، ج۱، ص۴۲ـ۴۴، در مجموع مقالات همایش علمی ـ بین المللی بزرگداشت شیخ نجم الدین کبری، تدوین و ویرایش محمد تقوی، عشق آباد: رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در ترکمنستان، ۱۳۸۰ ش.</ref>


==ویژگی‌ها==
==ویژگی‌ها==
ذکر جلی، توارث در رهبری طریقت و فعالیت در جنبش‌های سیاسی و امور اجتماعی از ویژگی‌های کبرویه چین است. [۳۳]
ذکر جلی، توارث در رهبری طریقت و فعالیت در جنبش‌های سیاسی و امور اجتماعی از ویژگی‌های کبرویه چین است. <ref>محمدجواد امیدوارنیا، «طریقت کبرویّه در چین»، ج۱، ص۴۵ـ۴۶، در مجموع مقالات همایش علمی ـ بین المللی بزرگداشت شیخ نجم الدین کبری، تدوین و ویرایش محمد تقوی، عشق آباد: رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در ترکمنستان، ۱۳۸۰ ش.</ref>


==زیارت‌گاه‌ها==
==زیارت‌گاه‌ها==
مهم‌ترین زیارت‌گاه‌ها و اماکن مقدس کبرویه در شمال غربی چین قرار دارد. [۳۴]
مهم‌ترین زیارت‌گاه‌ها و اماکن مقدس کبرویه در شمال غربی چین قرار دارد. <ref>محمدجواد امیدوارنیا، «طریقت کبرویّه در چین»، ج۱، ص۴۸ـ۵۱، در مجموع مقالات همایش علمی ـ بین المللی بزرگداشت شیخ نجم الدین کبری، تدوین و ویرایش محمد تقوی، عشق آباد: رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در ترکمنستان، ۱۳۸۰ ش.</ref>


=سلسله قادریه=
=سلسله قادریه=
خط ۱۲۱: خط ۱۲۱:


==انشعابات==
==انشعابات==
دو تن از مریدان وی، چی جینگ یی با کُنیه طریقتی هلال الدین [۳۵] و ما دائوزو، اندیشه‌های قادری را اشاعه دادند، اما بعدها میان هواداران ما دائوزو تفرقه افتاد و به دو گروه جیوسای پینگ و خوزی خو تقسیم شدند. [۳۶]
دو تن از مریدان وی، چی جینگ یی با کُنیه طریقتی هلال الدین <ref>محمدجواد امیدوارنیا، «طریقت کبرویّه در چین»، ج۱، ص۴۴، در مجموع مقالات همایش علمی ـ بین المللی بزرگداشت شیخ نجم الدین کبری، تدوین و ویرایش محمد تقوی، عشق آباد: رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در ترکمنستان، ۱۳۸۰ ش.</ref> و ما دائوزو، اندیشه‌های قادری را اشاعه دادند، اما بعدها میان هواداران ما دائوزو تفرقه افتاد و به دو گروه جیوسای پینگ و خوزی خو تقسیم شدند. <ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۸۹، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref>


==محل اجرای مراسمات==
==محل اجرای مراسمات==
بیشتر قادریان خانقاهی خاص خود ندارند و در مورد مکان عبادت ، نسبت به مقابر صوفیان [۳۷] بیش از مساجد تأکید می‌کنند.
بیشتر قادریان خانقاهی خاص خود ندارند و در مورد مکان عبادت ، نسبت به مقابر صوفیان <ref>محمدجواد امیدوارنیا، «طریقت کبرویّه در چین»، ج۱، ص۴۷، در مجموع مقالات همایش علمی ـ بین المللی بزرگداشت شیخ نجم الدین کبری، تدوین و ویرایش محمد تقوی، عشق آباد: رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در ترکمنستان، ۱۳۸۰ ش.</ref> بیش از مساجد تأکید می‌کنند.
گروه دیگری از آنان که « دان جیا رن » نامیده می‌شوند برای اجرای آیین‌های خود در خانقاه حضور می‌یابند. [۳۸]
گروه دیگری از آنان که « دان جیا رن » نامیده می‌شوند برای اجرای آیین‌های خود در خانقاه حضور می‌یابند. <ref>پانویس ۳، محمدجواد امیدوارنیا، ج۱، ص۴۶، «طریقت کبرویّه در چین»، در مجموع مقالات همایش علمی ـ بین المللی بزرگداشت شیخ نجم الدین کبری، تدوین و ویرایش محمد تقوی، عشق آباد: رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در ترکمنستان، ۱۳۸۰ ش.</ref>


==ویژگی‌ها==
==ویژگی‌ها==
انتخابی بودن رهبر سلسله و تأکید بر ذکر خفی از دیگر ویژگی‌های قادریان چین است. [۳۹]
انتخابی بودن رهبر سلسله و تأکید بر ذکر خفی از دیگر ویژگی‌های قادریان چین است. <ref>محمدجواد امیدوارنیا، «طریقت کبرویّه در چین»، ج۱، ص۴۶، در مجموع مقالات همایش علمی ـ بین المللی بزرگداشت شیخ نجم الدین کبری، تدوین و ویرایش محمد تقوی، عشق آباد: رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در ترکمنستان، ۱۳۸۰ ش.</ref>


=دوران رشد و افول تصوف=
=دوران رشد و افول تصوف=
در سده چهاردهم/ بیستم و در خلال انقلاب فرهنگی و در دوره پس از مائو و حکومت «گروه چهار نفره» که نهادهای رسمی اسلامی در چین هدف حمله‌ای سخت قرار گرفت، تصوف رشد کرد، اما از ۱۳۵۷ ش/ ۱۹۷۸ به بعد که این نهادها بتدریج از حمایت مقامات رسمی برخوردار گردید، از نفوذ سلسله‌های صوفیانه کاسته شد.[۴۰]
در سده چهاردهم/ بیستم و در خلال انقلاب فرهنگی و در دوره پس از مائو و حکومت «گروه چهار نفره» که نهادهای رسمی اسلامی در چین هدف حمله‌ای سخت قرار گرفت، تصوف رشد کرد، اما از ۱۳۵۷ ش/ ۱۹۷۸ به بعد که این نهادها بتدریج از حمایت مقامات رسمی برخوردار گردید، از نفوذ سلسله‌های صوفیانه کاسته شد.<ref>آلکساندر بن یگسن و اندرز ویمبوش، صوفیان و کمیسرها: تصوف در اتحاد شوروی، ج۱، ص۱۵۳ـ ۱۵۴، ترجمه افسانه منفرد، تهران ۱۳۷۸ ش.</ref>


=اختلاف صوفیان سنتی با اخوان‌ها=
=اختلاف صوفیان سنتی با اخوان‌ها=
هم اکنون در مینگ سیا و کانسو و کین قایی میان صوفیان سنّتی و « اخوان » ها یا « قرآنی » ها (طریقتی که فقط به قرآن استناد می‌کند و بشدت تحت تأثیر وهابیت است) اختلافاتی پدید آمده است. [۴۱][۴۲]
هم اکنون در مینگ سیا و کانسو و کین قایی میان صوفیان سنّتی و « اخوان » ها یا « قرآنی » ها (طریقتی که فقط به قرآن استناد می‌کند و بشدت تحت تأثیر وهابیت است) اختلافاتی پدید آمده است. <ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۸۸، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref><ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۱۰۱ـ۱۰۲، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref>


=منهوان=
=منهوان=
خط ۱۴۵: خط ۱۴۵:


=آثار درباه تصوف چین=
=آثار درباه تصوف چین=
از میان چینیان ماتونگ، استاد مؤسسه قوم شناسی کانسو، در اوایل دهه ۱۳۶۰ ش /۱۹۸۰ در باره تصوف در چین پژوهش‌هایی کرد، از جمله آثار او در این حوزه دو کتاب به زبان چینی است: گروه‌های اسلامی و تشکیلات صوفیه در چین (انتشارات خلق استان نینگ شیا، چاپ دوم، ۱۹۹۵) و ویژگی‌های اصلی اسلام در شمال غربی چین (انتشارات دانشگاه لنجو، ۱۹۹۰). [۴۳][۴۴]
از میان چینیان ماتونگ، استاد مؤسسه قوم شناسی کانسو، در اوایل دهه ۱۳۶۰ ش /۱۹۸۰ در باره تصوف در چین پژوهش‌هایی کرد، از جمله آثار او در این حوزه دو کتاب به زبان چینی است: گروه‌های اسلامی و تشکیلات صوفیه در چین (انتشارات خلق استان نینگ شیا، چاپ دوم، ۱۹۹۵) و ویژگی‌های اصلی اسلام در شمال غربی چین (انتشارات دانشگاه لنجو، ۱۹۹۰). <ref>محمدجواد امیدوارنیا، «مطالعات اسلامی در چین طی دو دهه اخیر»، ج۱، ص۸۶، فصلنامه مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز، ش ۲۴ (زمستان ۱۳۷۷).</ref><ref>محمدجواد امیدوارنیا، «مطالعات اسلامی در چین طی دو دهه اخیر»، ج۱، ص۹۸، فصلنامه مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز، ش ۲۴ (زمستان ۱۳۷۷).</ref>
از دیگر تألیفات چینیان کتاب منتخبی از مدارک مطالعاتی در باره تاریخ اسلام در چین (۱۹۱۱ـ۱۹۴۹) نوشته لی شین هوا و فنگ جین یوان است که شامل مقالاتی در باره سلسله‌های صوفیانه در چین است. [۴۵]
از دیگر تألیفات چینیان کتاب منتخبی از مدارک مطالعاتی در باره تاریخ اسلام در چین (۱۹۱۱ـ۱۹۴۹) نوشته لی شین هوا و فنگ جین یوان است که شامل مقالاتی در باره سلسله‌های صوفیانه در چین است. <ref>فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۸۳، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).</ref>
 
=پانویس=
{{پانویس|3}}


=فهرست منابع=
=فهرست منابع=
خط ۱۶۲: خط ۱۶۵:


(۷) زاسکیاهیبر، «سیاست چین در آسیای مرکزی»، ترجمه اردلان مختاری، فصلنامه مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز، ش ۲۴ (زمستان ۱۳۷۷).
(۷) زاسکیاهیبر، «سیاست چین در آسیای مرکزی»، ترجمه اردلان مختاری، فصلنامه مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز، ش ۲۴ (زمستان ۱۳۷۷).
=پانویس=
۱. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۱، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۲. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۴، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۳. ↑ رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۸۱۹، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.
۴. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۵، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۵. ↑ رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۸۱۹، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.
۶. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۰، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۷. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۵، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۸. ↑ رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۸۱۹، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.
۹. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۵، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۱۰. ↑ رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۸۱۹، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.
۱۱. ↑ رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۳۳، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.
۱۲. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۵، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۱۳. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۸۹، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۱۴. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۶، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۱۵. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۶ـ۹۷، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۱۶. ↑ رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۳۳، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.
۱۷. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۵، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۱۸. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۶ـ۹۷، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۱۹. ↑ رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۸۸۱، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.
۲۰. ↑ رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۸۸۱، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.
۲۱. ↑ رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۸۸۲، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.
۲۲. ↑ رنه گروسه، امپراطوری صحرانوردان، ج۱، ص۸۸۲، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۶۵ ش.
۲۳. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۱۰۰، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۲۴. ↑ رافائل ایزرائیلی، مسلمانان چین: رویارویی دو فرهنگ، ج۱، ص۲۳۰، ترجمه حسن تقی زاده طوسی، مشهد ۱۳۶۸ ش.
۲۵. ↑ رافائل ایزرائیلی، مسلمانان چین: رویارویی دو فرهنگ، ج۱، ص۳۳۰، ترجمه حسن تقی زاده طوسی، مشهد ۱۳۶۸ ش.
۲۶. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۱۰۰، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۲۷. ↑ رافائل ایزرائیلی، مسلمانان چین: رویارویی دو فرهنگ، ج۱، ص۲۳۱ـ۲۵۲، ترجمه حسن تقی زاده طوسی، مشهد ۱۳۶۸ ش.
۲۸. ↑ پانویس ۵، فنگ جین یوان، ج۱، ص۹۱، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۲۹. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۱۰۱، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۳۰. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۹۱، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۳۱. ↑ محمدجواد امیدوارنیا، «طریقت کبرویّه در چین»، ج۱، ص۴۰، در مجموع مقالات همایش علمی ـ بین المللی بزرگداشت شیخ نجم الدین کبری، تدوین و ویرایش محمد تقوی، عشق آباد: رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در ترکمنستان، ۱۳۸۰ ش.
۳۲. ↑ محمدجواد امیدوارنیا، «طریقت کبرویّه در چین»، ج۱، ص۴۲ـ۴۴، در مجموع مقالات همایش علمی ـ بین المللی بزرگداشت شیخ نجم الدین کبری، تدوین و ویرایش محمد تقوی، عشق آباد: رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در ترکمنستان، ۱۳۸۰ ش.
۳۳. ↑ محمدجواد امیدوارنیا، «طریقت کبرویّه در چین»، ج۱، ص۴۵ـ۴۶، در مجموع مقالات همایش علمی ـ بین المللی بزرگداشت شیخ نجم الدین کبری، تدوین و ویرایش محمد تقوی، عشق آباد: رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در ترکمنستان، ۱۳۸۰ ش.
۳۴. ↑ محمدجواد امیدوارنیا، «طریقت کبرویّه در چین»، ج۱، ص۴۸ـ۵۱، در مجموع مقالات همایش علمی ـ بین المللی بزرگداشت شیخ نجم الدین کبری، تدوین و ویرایش محمد تقوی، عشق آباد: رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در ترکمنستان، ۱۳۸۰ ش.
۳۵. ↑ محمدجواد امیدوارنیا، «طریقت کبرویّه در چین»، ج۱، ص۴۴، در مجموع مقالات همایش علمی ـ بین المللی بزرگداشت شیخ نجم الدین کبری، تدوین و ویرایش محمد تقوی، عشق آباد: رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در ترکمنستان، ۱۳۸۰ ش.
۳۶. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۸۹، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۳۷. ↑ محمدجواد امیدوارنیا، «طریقت کبرویّه در چین»، ج۱، ص۴۷، در مجموع مقالات همایش علمی ـ بین المللی بزرگداشت شیخ نجم الدین کبری، تدوین و ویرایش محمد تقوی، عشق آباد: رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در ترکمنستان، ۱۳۸۰ ش.
۳۸. ↑ پانویس ۳، محمدجواد امیدوارنیا، ج۱، ص۴۶، «طریقت کبرویّه در چین»، در مجموع مقالات همایش علمی ـ بین المللی بزرگداشت شیخ نجم الدین کبری، تدوین و ویرایش محمد تقوی، عشق آباد: رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در ترکمنستان، ۱۳۸۰ ش.
۳۹. ↑ محمدجواد امیدوارنیا، «طریقت کبرویّه در چین»، ج۱، ص۴۶، در مجموع مقالات همایش علمی ـ بین المللی بزرگداشت شیخ نجم الدین کبری، تدوین و ویرایش محمد تقوی، عشق آباد: رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در ترکمنستان، ۱۳۸۰ ش.
۴۰. ↑ آلکساندر بن یگسن و اندرز ویمبوش، صوفیان و کمیسرها: تصوف در اتحاد شوروی، ج۱، ص۱۵۳ـ ۱۵۴، ترجمه افسانه منفرد، تهران ۱۳۷۸ ش.
۴۱. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۸۸، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۴۲. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۱۰۱ـ۱۰۲، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).
۴۳. ↑ محمدجواد امیدوارنیا، «مطالعات اسلامی در چین طی دو دهه اخیر»، ج۱، ص۸۶، فصلنامه مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز، ش ۲۴ (زمستان ۱۳۷۷).
۴۴. ↑ محمدجواد امیدوارنیا، «مطالعات اسلامی در چین طی دو دهه اخیر»، ج۱، ص۹۸، فصلنامه مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز، ش ۲۴ (زمستان ۱۳۷۷).
۴۵. ↑ فنگ جین یوان، فرهنگ اسلامی و ایرانی در چین، ج۱، ص۸۳، ترجمه محمدجواد امیدوارنیا، تهران (بی تا).