confirmed، مدیران
۳۷٬۲۶۱
ویرایش
حسین بن علی (سید الشهدا): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۰۹: | خط ۱۰۹: | ||
در این دوران، امام حسین همیشه در کنار پدر بود و در جنگ ها شرکت مىکرد. در [[واقعه حکمیت]] [[جنگ نهروان]] و دیگر جریانهاى پس از [[جنگ صفین]] نیز همه جا در رکاب پدر بود و آن همه بىوفایىها و سست عنصرىهاى مردم را نسبت به پدر بزرگوار خود از نزدیک مىدید و با مرارت و تلخ کامى آن مصایب را تحمل مىکرد. همه او را به عظمت و بزرگى مىشناختند. شجاعت او زبانزد عام و خاص بود. همه براى او احترام قائل بودند و در مقابل او تعظیم و تجلیل مىکردند. | در این دوران، امام حسین همیشه در کنار پدر بود و در جنگ ها شرکت مىکرد. در [[واقعه حکمیت]] [[جنگ نهروان]] و دیگر جریانهاى پس از [[جنگ صفین]] نیز همه جا در رکاب پدر بود و آن همه بىوفایىها و سست عنصرىهاى مردم را نسبت به پدر بزرگوار خود از نزدیک مىدید و با مرارت و تلخ کامى آن مصایب را تحمل مىکرد. همه او را به عظمت و بزرگى مىشناختند. شجاعت او زبانزد عام و خاص بود. همه براى او احترام قائل بودند و در مقابل او تعظیم و تجلیل مىکردند. | ||
=امام حسین(ع) در دوران امامت امام حسن(ع)= | |||
پس از شهادت امیرمؤمنان علی(ع)، امام حسن(ع) عهده‌دار امامت و زعامت [[مسلمانان]] شد، و امام حسین(ع) با ایشان [[بیعت]] کرد. امام حسین(ع) در ایام امامت و خلافت امام حسن(ع)، همواره همراه و یار و یاور آن‌حضرت در امور خلافت و امامت بود. افزون بر این، امام حسین(ع) احترام ویژه‌اى براى برادر و امام خود قائل بود، به طوری که در یک کلام می‌توان گفت ایشان در پیروى و تکریم از امام حسن(ع) کار را به سرانجام رسانده بود. | |||
امام حسین(ع) در همه حال، پیوسته جانب برادر را رعایت می‌کرد و خود را تابع سیاست‌های ایشان و مطیع اوامر او می‌دانست. هنگامی که آهنگ نبرد و مقابله با دشمنان شامی نواخته شد، آن‌حضرت در بسیج و اعزام نیروها به اردوگاه <big>نُخَیله</big> و <small>مسکن</small><big>متن بزرگ</big>، نقشی فعال داشت و همراه برادر به [[مدائن]] و ساباط برای جمع‌آوری لشکر رفت. <ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک (تاریخ الطبری)، ج 5، ص 165، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، 1387ق</ref> زمانی هم که در پی کارشکنی‌ها و خیانت‌های مکرر سپاهیان [[عراق]]<ref>ر.ک:مقاله عراق</ref>، امام حسن(ع) با پیشنهاد صلح از سوی معاویه روبرو شد و بنابر مصالح اسلام و جامعه اسلامی مجبور به پذیرش صلح با معاویه شد و آن همه ناراحتی‌ها را متحمل شد، امام شریک رنج‌های برادر بود و چون می‌دانست که این صلح به صلاح اسلام و مسلمین است، هرگز اعتراضی به امام حسن نداشت. | |||
پس از انعقاد صلح، امام حسین(ع) همراه برادر به مدینه بازگشت و در همان جا اقامت گزید. <ref>ابن جوزی، ابو الفرج، المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک، ج 5، ص 184، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اوّل، 1412ق؛ ابن کثیر دمشقى، عماد الدین اسماعیل، البدایه و النهایه، ج 8، ص 19، بیروت، دار الفکر، بی‌تا</ref> ایشان ده سال از عمر شریف خود را در ایام امامت امام حسن(ع) به سر برد و در تمام این مدت، استوار در کنار ایشان ایستاده بود و در همه احوال مطیع ایشان بود و از آن حضرت تبعیت می کرد، و پس از شهادت وی نیز، تا زمانی که معاویه در قید حیات بود، به پیمان صلح با معاویه وفادار ماند. | |||
=پانویس= | =پانویس= | ||