confirmed، مدیران
۳۷٬۲۰۱
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
سابقه تاریخی حضور [[تشیع]] در کشمیر به سده هشتم بازمیگردد. در این دوران برخی از [[صوفیان]] و علمای [[شیعه]] [[ایرانی]] و گروهی از [[سادات]] به این منطقه مهاجرت کردند. گسترش تشیع با تأسیس سلسله چکها در کشمیر به اوج خود رسید. | سابقه تاریخی حضور [[تشیع]] در کشمیر به سده هشتم بازمیگردد. در این دوران برخی از [[صوفیان]] و علمای [[شیعه]] [[ایرانی]] و گروهی از [[سادات]] به این منطقه مهاجرت کردند. گسترش تشیع با تأسیس سلسله چکها در کشمیر به اوج خود رسید. | ||
=تاریخچه کشمیر= | |||
ایالت کشمیر (قبل از تقسیم) از پنج بخش دره کشمیر، جامو، لداخ، بلتستان، پونچ و گیلگت تشکیل شده بود. جمعیت کشمیر در سال ۱۹۴۱میلادی/ ۱۳۲۰ش. ۴۰۲۱۶۱۶ نفر بود که از آن میان ۷۷ درصد [[مسلمان]]، ۲۰ درصد [[هندو]] و ۳% [[سیک]] و اقلیتهای دیگر بودند. <ref> اسپوزیتو، دایره المعارف جهان نوین اسلام، ج۳، ص۷۱۴</ref> | |||
در سال ۱۸۴۶ بر اساس معاهده امرتسر، [[انگلستان]] حکومت کشمیر را به گلاب سینگ فروخت و او سلسله دُگرا را در این منطقه تأسیس کرد. در دوران حکومت سلسله دگرا [[مسلمانان]] بهشدت سرکوب شدند و تبعیض شدیدی بین مسلمانان و هندوها وجود داشت. <ref>حسین، کشمیر بهشت زخمخورده، ص۹۰-۹۲</ref> | |||
با اعلام استقلال پاکستان، تصمیم بر آن بود که امیران ایالاتی که تحت نظارت بریتانیا حکومتی نیمهمستقل داشتند، بر اساس سه معیار [[مذهب]] ساکنان ایالت، خواست مردم و وضع جغرافیایی، درباره پیوستن به پاکستان یا هند تصمیم گیرند.<ref>رضوی، بحران کشمیر، ص۴۱</ref> | |||
بر این اساس ایالت کشمیر که بیشتر ساکنان آن مسلمان بودند باید به پاکستان میپیوست اما مهاراجه هاری سینگ علاقه داشت استقلال خود را حفظ کند و از پیوستن به هند یا پاکستان خودداری کرد. مسلمانان پاکستان که از مدتی پیش علیه تبعیضها و محدودیتهای موجود به اعتراض پرداخته بودند، از پیوستن به پاکستان حمایت میکردند. | |||
در سال ۱۹۴۸ مهاراجه تصمیم گرفت به هند بپیوندد تا بتواند از کمک هند در سرکوب مخالفان بهره گیرد. <ref>رضوی، بحران کشمیر، ص۴۴-۴۵</ref> این تصمیم آغاز جنگهای پاکستان و هند بر سر کشمیر بود و درنهایت تقسیم این منطقه را بین دو کشور در پی داشت. <ref>اسپوزیتو، دایره المعارف جهان نوین اسلام، ج۳، ص۷۱۴</ref> | |||
در اکتبر سال ۱۹۴۷م. بین دو کشور هند و پاکستان جنگی رخ داد که تا ژانویه سال ۱۹۴۹ ادامه داشت. سرانجام با میانجیگری سازمان ملل متحد دو کشور با آتشبس موافقت کردند و قرار شد سرنوشت کشمیر با مراجعه به آرای مردم آن سرزمین تعیین شود، اما این همهپرسی هرگز برگزار نشد. | |||
هنگام برقراری آتشبس سال ۱۹۴۹، حدود یک سوم از سرزمین کشمیر - که پاکستان آن را کشمیر آزاد مینامد - در تصرف پاکستان باقی ماند و هند نیز در سال ۱۹۵۴ انضمام رسمی بخش تحت کنترل خود - موسوم به جامو و کشمیر - را به خاک خود اعلام کرد. در سال ۱۹۶۵ جنگ دیگری بین دو کشور آغاز شد که سرانجام با میانجیگری [[روسیه]] در ژانویه ۱۹۶۶ خاتمه یافت. جنگ سوم، در سال ۱۹۷۱ و در پی حمایت هند از شورش استقلالطلبان پاکستان شرقی آغاز شد که نهایتاً به تشکیل کشور مستقل [[بنگلادش]] منتهی شد؛ آتشبس سال ۱۹۷۲ و شناسایی بنگلادش توسط پاکستان در سال ۱۹۷۴، به این بحران خاتمه داد. <ref>بحران کشمیر روزنههایی به سوی صلح</ref> | |||
دولتمردان پاکستان اعلام میکنند که کشمیر باید در سال ۱۹۴۷ به پاکستان میپیوست چراکه بیشتر ساکنان آن مسلماناناند. اما دولتمردان هند نظر دیگری دارند و معتقدند که کشمیر بخشی از هند است. <ref> دایره المعارف جهان نوین اسلام، ج۳، ص۷۱۵؛ [بحران کشمیر روزنههایی به سوی صلح]</ref> | |||
=پانویس= | =پانویس= |