اصحاب اجماع: تفاوت میان نسخه‌ها

اصحاب اجماع عبارت از اتفاق نظر مجتهدان اسلام در هر عصرى بر حكمى شرعى است.از [[پيغمبر (ص)|پیغمبر (ص)]] روایت شده است «لا تجتمع امتى على الخطاء»، یعنى امت من بر خطا جمع نیایند، و نیز روایت شده كه «ان امتى لا تجتمع على ضلالة»، یعنى امت من بر گمراهى فراهم نیایند. بنابراین، اجماع عوام درست نیست. بعضى از فرق اسلام اجماع را، اجماع اصحاب پیغمبر در هر امرى شرعى مى ‏دانند، بعضى دیگر اجماع فقهاى مدینه، و برخى اجماع فقهاى دو شهر [[كوفه]] و [[بصره]] را معتبر مى‏ شمارند، در مقابل اجماع، اختلاف است كه سبب جدایى مذاهب مختلف اسلامى از یكدیگر شده است.«اجماع» در نظر شیعه باید در عصرى باشد كه امام معصوم (ع) در آن وجود داشته باشد و مدعیان باید مستقیما و بى ‏واسطه حكایت از قول امام كنند و دلیل حجت بودن خبر واحد دلیل بر حجیت «اجماع» است و شرط حجیت اجماع، بودن معصوم در میان اجماع كنندگان است. [[علامه حلى]] مى‏ گوید: هر جماعتى خواه اندك یا بسیار، اگر قول امام در جمله اقوال آنان باشد، اجماع ایشان «حجت» است. علماى [[مذهب جعفرى]] می گویند: «اجماع عبارت است از اتفاق مجتهدین شیعه بر هر امر شرعى به نحوى كه كاشف از قول معصوم باشد و چون معتقدند هیچ عصری خالى از [[معصوم]] نمى ‏باشد، از باب «لطف» بر خداوند واجب است كه هرگاه بندگان بر خطا روند، به وسیله امام آنان را راهنمایى فرماید. پس اگر در مسأله ‏اى «اجماع» كردند و قول خلافى هم اظهار نشد، دلیل بر این است كه معصوم بدان راضى بوده است.اصحاب اجماع در اصطلاح علماى شیعه چند تن از اصحاب كبار حضرات ائمه (ع) مى‏ باشند، چنان كه همه علما متفق هستند بر این كه هر روایتى كه از ایشان به طریق صحیح نقل شده و روایت آن از اول سند تا یكى از ایشان موثوق و معتمد باشند، آن روایت را صحیح و سالم و لازم العمل دانسته و بعد از آن ملاحظه احوال خود ایشان و یا روات دیگر كه ما بین ایشان و معصوم هستند لازم ندانند.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات [[آستان قدس رضوی]]، سال 1372 شمسی، چاپ دوم  ص 59</ref>