۸۷٬۹۸۰
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
مُستَحَب به عملی گفته میشود که انجام آن بهتر از ترک آن است، هرچند انجام دادنش واجب نیست. نماز شب، نمازهای نافله روزانه، روزههای مستحبی، دعا به خصوص دعاهای مأثور، صلوات و بسیاری از اعمال دیگر را مستحب خواندهاند. | مُستَحَب به عملی گفته میشود که انجام آن بهتر از ترک آن است، هرچند انجام دادنش [[واجب]] نیست. نماز شب، نمازهای نافله روزانه، روزههای مستحبی، دعا به خصوص دعاهای مأثور، صلوات و بسیاری از اعمال دیگر را مستحب خواندهاند. | ||
=مفهومشناسی= | =مفهومشناسی= | ||
مستحب، از اقسام محکوم به است؛ یعنی شارع مقدس مکلف را به انجام عملی تشویق و تحریص میکند، بی آن که در آن الزامی وجود داشته باشد؛ به بیان دیگر، مستحب، عملی است که فعل آن پسندیده است و ترکش حرام نیست؛ یعنی انجام دهنده آن سزاوار ستایش میباشد، ولی ترک کننده آن مستحق ذم نیست، مانند: نماز و روزه مستحبی.<ref>اصول الاستنباط، حیدری، علی نقی، ص۸۳. </ref>.<ref>مبادی فقه و اصول، فیض، علیرضا، ص۱۱۱.</ref> | مستحب، از اقسام محکوم به است؛ یعنی شارع مقدس مکلف را به انجام عملی تشویق و تحریص میکند، بی آن که در آن الزامی وجود داشته باشد؛ به بیان دیگر، مستحب، عملی است که فعل آن پسندیده است و ترکش حرام نیست؛ یعنی انجام دهنده آن سزاوار ستایش میباشد، ولی ترک کننده آن مستحق ذم نیست، مانند: نماز و روزه مستحبی.<ref>اصول الاستنباط، حیدری، علی نقی، ص۸۳. </ref>.<ref>مبادی فقه و اصول، فیض، علیرضا، ص۱۱۱.</ref> | ||
مستحب در | مستحب در [[فقه]] عملی است که حکم شرعی آناستحباب است و انجام آن بهتر است و در عین حال ترک کردن آن اشکالی ندارد.<ref>خویی، اجود التقریرات، ۱۳۵۲ش، ج۱، ص۱۴۳؛ حکیم، اصول العامه للفقه المقارن، ۱۹۷۹م، ص۶۲.</ref> با این حال کاربرد این لغت در قرآن کریم و احادیث معصومان، به معنای لغوی یعنی دوست داشته شده و محبوب است.<ref>هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه، ۱۴۲۶ق، ج۱، ۳۹۷.</ref> | ||
عناوین ندب، نفل، سنّت و تطوّع نیز بیانگر معنای استحباب است.<ref>هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه، ۱۴۲۶ق، ج۱، ص۳۹۶.</ref> | عناوین ندب، نفل، سنّت و تطوّع نیز بیانگر معنای استحباب است.<ref>هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه، ۱۴۲۶ق، ج۱، ص۳۹۶.</ref> | ||
خط ۶۸: | خط ۶۷: | ||
=پانویس= | =پانویس= | ||
<references /> |