آیین یهودیت: تفاوت میان نسخه‌ها

عبرانیان یا [[یهودیان]] مانند اعراب آشوریان، از نژاد سامی هستند. زبان، ادبیات، فرهنگ، آداب، رسوم و اعتقادات این اقوام چنان به یکدیگر نزدیک است که دانشمندان معتقد شده‌اند اصل آنها به یک جا می‌رسد و برای بررسی و تحقیق در زمینه فرهنگ هر یک از این اقوام باید نظری هم به فرهنگ سایر اقوام سامی انداخت. مثلاً اگر به بررسی ادبیات عرب مشغول باشیم، با مطالعه و تحقیق در زبانهای عبری، سریانی و حبشی در کار خود موفقیت بیشتری کسب خواهیم کرد.

از سابقه تاریخی قوم عبرانی اطلاع دقیقی در دست نیست. برخی دانشمندان معتقدند که نام “عبرانی “را که کنعانیان پس از ورود حضرت [[ابراهیم]] علیه السلام به سرزمین کنعان به او داده‌اند و وی را عبرانی خوانده‌اند که بعدها جزو القاب او شد و لقب مذکور در خاندان وی باقی ماند؛ زیرا عبرانی از ماده “ع ب ر”به معنا گذر کردن از نهر می‌آید، به اعتبار این که حضرت [[ابراهیم]] علیه السلام از ورود فرات عبور کرد و وارد کنعان شد.

برخی نیز معتقدند که عبرانی منسوب به عابر نیای حضرت [[ابراهیم]] علیه السلام است. همچنین کسانی با توجه به نام آزر پدر (یا عموی) آن حضرت، گفته‌اند اصل خاندان وی آریایی است. اما دانشمندان این نظریه را تأیید نمی‌کنند؛ زیرا از معنای لغوی واژه آزر در [[قرآن]] کریم و متون اسلامی اطلاع درستی نداریم. نام پدر [[ابراهیم]] علیه السلام در [[تورات]] تارح است.

عظمت حضرت [[ابراهیم]] خلیل علیه السلام به حدی است که وی همواره موجب نزاع [[یهودی]] و مسیحیت و [[اسلام]] بوده است و هر یک، آن حضرت را از خود می‌داند. از این رو، خدای متعال فرموده است: “ما کان [[ابراهیم]] یهودیا و لا نصرانیا و لکن کان حنیفا مسلماً و ما کان من المشرکین “<ref>آل عمران: 67</ref>. وی حتی میان مشرکان مکانی بلند داشت و آثار وی در [[مکه]] مکرمه مورد زیارت و تقدیس آنان قرار می‌گرفت.

نسب حضرت [[ابراهیم]] علیه السلام تا حضرت [[آدم]] علیه السلام در [[تورات]] آمده است. نسب نامه‌های [[تورات]] به کتب اسلامی نیز راه یافته و بدون دقت در اصل و منشأ آن پذیرفته شده است.

به عقیده اهل کتاب (در نتیجه جمع بندی حوادث [[کتاب مقدس]]) حضرت [[ابراهیم]] علیه السلام حدود 2000 سال قبل از میلاد، یعنی حدود 4000 سال پیش در شهر آور به دنیا آمد و به گفته [[تورات]] در آغاز ابرام (یعنی پدر بلند مرتبه) نامیده می‌شد. خدای متعال نام وی را در سن نود و نه سالگی به [[ابراهیم]] (یعنی پدر اقوام) تبدیل کرد. شهر آور نزدیک یک قرن پیش در عراق در ساحل فرات از زیر خاک بیرون آمد و آثار باستانی بسیاری در آنجا یافت شد.

به گفته [[تورات]] پدر حضرت [[ابراهیم]] علیه السلام که "تارح" نامیده می‌شد، پسر خود [[ابراهیم]] علیه السلام و همسر وی ساره و نوه خویش حضرت [[لوط]] علیه السلام را برداشت و به سرزمین کنعان در غرب [[فلسطین]] عزیمت کرد. آنان در بین راه از ادامه سفر منصرف شدند و در شهر حران سکونت گزیدند. این شهر در جنوب [[ترکیه]] فعلی و در مرز [[سوریه]] قرار دارد.

پدر حضرت [[ابراهیم]] علیه السلام در [[تورات]] تارح خوانده می‌شود، ولی [[قرآن]] مجید وی را آزر بت پرستی معرفی کرده است <ref>انعام: 74</ref>. پدر حضرت [[ابراهیم]] علیه السلام در سلسله اجداد حضرت [[رسول اکرم]] (ص) قرار می‌گیرد.

علمای شیعه معتقدند همه پدران آن حضرت تا حضرت [[آدم]] علیه السلام یکتا پرست بوده‌اند، و به همین دلیل گفته‌اند آزر عموی آن حضرت بوده و استعمال “آب “به جای “عم “در زبان عربی صحیح است، از آن جمله در [[قرآن]] کریم <ref>بقره: 133</ref> چنین چیزی دیده می‌شود.

[[تورات]] می‌گوید حضرت [[ابراهیم]] علیه السلام در 75 سالگی به امر [[خدا]] از شهر حران عازم کنعان شد. وی همسر خود ساره و برادر زاده‌اش حضرت [[لوط]] علیه السلام و چند نفر از مردم حران را برداشت و همگی به کنعان رفتند و در آنجا روی کوهی در شرق بیت ایل خیمه زدند.

حضرت [[ابراهیم]] علیه السلام پس از چندی در حبرون (الخلیل) ساکن شد و تا آخر عمر در آنجا بود و اکنون مقبره خانوادگی وی در آن مکان است. حضرت [[لوط]] علیه السلام به شهر سدوم و شهرهای مجاور آن رفت. مردم آن شهرها به سبب نافرمانی و بی اعتنایی به پیام وی به امر [[خداوند]] نابود شدند. این حادثه در [[قرآن]] مجید نیز آمده است.

دو موضوع بسیار مهم در تاریخ حضرت [[ابراهیم]] علیه السلام وجود دارد که در [[تورات]] کنونی اشاره‌ای به آنها نشده است: یکی جریان بت شکنی و به آتش افکندن وی و دیگری داستان بنای کعبه.

[[قرآن]] مجید <ref>در سوره‌های انبیا و صافات</ref> داستان بت شکنی و به آتش افکندن او را آورده است.

همچنین [[قرآن]] کریم از بنای کعبه به دست آن حضرت و به کمک حضرت [[اسماعیل]] علیه السلام سخن می‌گوید <ref>بقره: 127</ref>. از آنجا که این فرزند در پیری به او عطا شد <ref>ابراهیم: 39</ref>، بنای کعبه در اواخر عمر شریف وی صورت گرفته باشد.

[[تورات]] داستان ذبح فرزند را می‌آورد و می‌گوید حضرت [[ابراهیم]] علیه السلام مأموریت یافت حضرت [[اسحاق]] علیه السلام را قربانی کند، ولی این مسأله را با وی در میان نگذاشت و به او گفت: “می‌خواهم گوسفندی قربانی کنم و آن گوسفند را خداوند برایم خواهد فرستاد.))... اما در [[قرآن]] مجید آمده است:

“فلما بلغ معه السعی قال یا بنیانی آری فی المنام انی اذبحک فانظر ماذا تری قال یا ابت افعل ما تؤ مر ستجدنی ان شاء الله من الصابرین “<ref>صافات: 10</ref>. همان طور که می دانیم فرزند از مرگ نجات یافت و [[خداوند]] قوچی را فدیه او قرار داد...

درباره حضرت [[ابراهیم]] علیه السلام در تورات می‌خوانیم: