confirmed
۵٬۹۱۷
ویرایش
Mohsenmadani (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
ثماميه منشعب از فرقه معتزله و از پیروان «ثمامة بن اشرس نميرى» هستند. | ثماميه منشعب از فرقه معتزله و از پیروان «ثمامة بن اشرس نميرى» هستند. | ||
==موسس== | ==موسس== | ||
موسس این فرقه شخصی به نام ثمامه به ضمّ ثاء <ref>ابن اثیر، اللباب فی تهذیب الانساب، ج 1، ص 242</ref> از بندگان آزاد کرده بنی نمیر بود که در روزگار | موسس این فرقه شخصی به نام ثمامه به ضمّ ثاء <ref>ابن اثیر، اللباب فی تهذیب الانساب، ج 1، ص 242</ref> از بندگان آزاد کرده بنی نمیر بود که در روزگار [[مأمون]]، [[معتصم]] و [[واثق]]، پيشواى «قدريه» به شمار مى رفت و در نزد ايشان گرامى بود. <ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 131 | ||
</ref> | </ref> | ||
==اعتقادات== | |||
معاصر [[هارون و [[مٲمون]]، [[خلفای عباسی]]، که معتقد بودند [[مشرکان]] و [[زندیق|زندیقان]] مانند بهایم خاک میشوند، نه به [[بهشت]] میروند و نه به دوزخ. | |||
ثمامه چون خودش معتزلی بود، از این رو عقاید معتزلیان را نزد مامون مامون عباسی تبلیغ می کرد و می گفت که خداوند بندگانش را مجبور به شناخت خودش نمی کند و هیچ دخالتی در افعال بندگانش نمی کند و همچنین آنان را از کفر باز نمی دارد و آدمیان چون دیگر جانوران هیچ تکلیفی ندارند به همین دلیل زنديقان، عوام، دهريه و ترسايان در روز قیامت خاك خواهند شد و كودكى كه در همان کودکی بمیرد و چون تکیلفی نسبت به شناخت خدا ندارد سزاوار کیفر نیست و در قیامت به صورت خاک در خواهد آمد. | |||
همچنين معتقد بود که سراى اسلام، سراى شرك است و اسير گرفتن در آن حرام است. زيرا در نزد او اسير هرگاه آقاى خود را نشناسد به وى نافرمانى كرده است. گناه كار كسى است كه به ناچار پرودگار خود را بشناسد و سپس وی را نافرمانی وانکار کند. | |||
مسلم بن قتيبه در كتاب «مختلف الحديث» آورده كه: ثمامه بن اشترس در روز آدينه مردمان را ديد كه از بيم آن كه مبادا نماز جمعه ايشان فوت شود بسوى مسجد مىدويدند، از ديدن آن حالت، روى به دوستش كرد و گفت: آن خران و گاوان را بنگر. پس از آن گفت: ببين اين مرد تازى با مردمان چه كرده است. | مسلم بن قتيبه در كتاب «مختلف الحديث» آورده كه: ثمامه بن اشترس در روز آدينه مردمان را ديد كه از بيم آن كه مبادا نماز جمعه ايشان فوت شود بسوى مسجد مىدويدند، از ديدن آن حالت، روى به دوستش كرد و گفت: آن خران و گاوان را بنگر. پس از آن گفت: ببين اين مرد تازى با مردمان چه كرده است. | ||
<ref>فرهنگ فرق اسلامى، متن، ص: 131</ref> | <ref>فرهنگ فرق اسلامى، متن، ص: 131</ref> |