ثوریه: تفاوت میان نسخه‌ها

سفیان بن سیعد ثوری از آن جهت ثوری خوانده شده است که یکى از اجداد او ثور بن عبد منات نام داشت او را ثورى مى‏ خواندند. <ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 132

 

ثوری در سال 96 در كوفه متولد شد و در همان جا علم حديث را آموخت.او مردى زاهد و بى ‏اعتناى به خلفا و درباريان بود بنا بر این، مورد تعقيب دو خليفه عباسى منصور و مهدى قرار گرفت و ناچار به ترک وطن شد و مدتى در يمن و حجاز بسر برد. در مكّه بر وى سخت گرفتند و به بصره رفت و در آنجا ساکن شد و در شعبان سال 161 هجرى در حالی که 64 سال عمر کرد، درگذشت و در همان جا به خاك سپرده شد.

 

ثوری در فقه از پيروان اهل حديث بود و از ثقات آن طايفه به شمار مى ‏رفت. بعضى او را برتر از مالك بن انس دانسته ‏اند.

ابن ندیم از بعضى از مؤلفات او ياد كرده كه از جمله آن ها «الجامع الكبير و الجامع الصغير» و «كتاب الفرائض» و دو رساله ديگر است.

وى تفسيرى بر قرآن نوشته است كه ابو اسحاق ثعلبى به آن استشهاد كرده است.امّا در علم كلام سفيان ثوری از «صفاتيه» بود و صفاتى را كه براى خداوند در قرآن كريم آمده از خصائص ذات او مى‏ دانست.او در روايات فقهى غالبا استناد به رويه شيخين مى ‏كرد. وى مسح بر خفين را به مسح بر موزه باشد به جاى مسح بر دو پنجه پا جايز مى ‏دانست و ترجيح مى ‏داد كه بسمله را به بانگى خفيف تلاوت كنند و جهاد را تا روز قيامت باقى و واجب مى ‏دانست. وى مى ‏گفت يك مسلمان بايد اطاعت از اولو الامر نمايد، خواه متّصف به عدل يا به جور باشد. با این حال او تمايل به شيعه داشت و به قول صاحب كتاب «طبقات الحفاظ» امام جعفر صادق (ع) يكى از شيوخ او بود.البته بعضى گفته‏ اند كه او زيدى مذهب بود و چون مردى زاهد و گوشه‏ گير بود صوفيه او را از پيشوايان پيشين خود شمرده‏ اند. چنان كه شيخ فريد الدين عطّار نيشابورى در كتاب «تذكرة الاولياء» او را از بزرگان صوفيه دانسته است. <ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 132 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارات</ref>