مشعر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مشعر'''، سرزمینی است در حدود 12 کیلومتری [[عرفات]] که در مسیر عرفات به سوی [[مکه]] قرار دارد. این سرزمین بین تنگه دو کوه (مازمین) و وادی [[محسر|محَشر]] واقع شده و حدود 4 کیلومتر طول دارد. توقف در آن از ارکان [[حج]] است.

حُجاج در راه بازگشت از عرفات به سوى مكه از وادى [[مأزَمَيْن|مأزَمَیْن]] مى ‏گذرند كه میان دو كوه است. «مأزم» به معناى راه تنگ و به عبارت دیگر تنگه است، این اشاره به دو راه رفت و برگشتِ تنگِ این ناحیه دارد. حاجى با عبور از این وادى به مزدلفه یا سرزمینِ مشعرالحرام مى ‏رسد.و در آنجا با قصد قربت شب را به صبح می‌رسانند. مشعر را به نام‌های [[مزدلفه]]، [[جمع]]، [[قُزَح]] و [[مشعرالحرام]] نیز می‌خوانند.  

«تجلیه»: یعنی جلا بخشیدن نفس با پذیرش دین مبین [[اسلام]] و رعایت حلال و حرام.

«وقوف در عرفات» اشاره به مرتبه تخلیه دارد؛ زیرا انسان در آنجا باید با [[دعا]] و [[استغفار]] نفس خویش را از هر گونه آلودگی پاکسازی نماید. و «وقوف در مشعر» اشاره دارد به مرتبه تحلیه؛ زیرا در این مکان، انسان تمام مشاعر و قواهای نفس را باید در خدمت خدا گرفته و آنها را با فضیلت های نفسانی و رحمت های خداوند آشنا نماید.

و علت نامگذاری مشعر به «مشعرالحرام» این است که این مکان، جزء حرم می باشد.

وقوف به مشعر الحرام (مزدلفه): به اتفاق فقیهان امامی <ref>لسرائر، ج۱، ص۵۸۹؛ تذکره الفقهاء، ج۸، ص۲۰۳٫</ref> ، یکی از ارکان حج، وقوف در مشعر است. <ref>الخلاف، ج۲، ص۳۴۲؛ جامع المقاصد، ج۳، ص۳۲۸؛ الروضه البهیه، ج۲، ص۲۷۷٫</ref> از میان صحابیان و فقهای متقدم نیز کسانی چون [[ابن عباس]]، ابن زبیر، نخعی، شعبی و حسن بصری وقوف در مشعر را رکن می‌دانسته‌اند <ref>زاد المعاد ابن القیم، ج۲، ص۲۳۲؛ الحاوی الکبیر، ج۴، ص۱۷۷٫</ref> ، با این همه، از فقهای [[اهل سنت]] جز معدودی از [[شافعیان]] <ref>الحاوی الکبیر، ج۴، ص۱۷۷؛ فتح الباری، ج۳، ص۵۲۹٫</ref> و ابن ماجشون <ref>حاشیه الدسوقی علی الشرح الکبیر، ج۲، ص۲۱؛ مواهب الجلیل، ج۴، ص۱۲٫</ref> از [[مالکیان]] کسی آن را رکن نشمرده است.