محمد غزالی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه اطلاعات شخصیت

| عنوان = محمد غزالی

| تصویر = محمد غزالی.jpg

| نام = محمد بن محمد غزالی شافعی

| نام‌های دیگر = حجّة الاسلام، زین الدین، شرف الأئمة، محجّة الدین، عالم اوحد، مفتی امت، برکت الانام، پیشوای پیشوایان دین

| سال تولد = ۴۵۰ قمری

| تاریخ تولد =  

| محل تولد = طابران، یکی از شهرهای طوس، [[مشهد]]، [[ایران]]

| سال درگذشت = ۵۰۵ قمری

| تاریخ درگذشت = جمادی الاخر

| محل درگذشت = طوس، مشهد، ایران

| استادان = {{فهرست جعبه عمودی |عبدالملک بن عبدالله جوینی| قاضی ابوالفتح| محمد بن احمد خواری| ابوسهیل محمد بن عبیدالله حفصی }}

| شاگردان = {{فهرست جعبه عمودی |ابوالخطاب| ابن عقیل }}

| دین = [[اسلام]]

| مذهب = [[اهل‌سنت]]، [[معتزلی]]

| آثار = {{فهرست جعبه افقی |نصیحة الملوک| فضایل الانام| فارس‌نامه| کیمیای سعادت| احیاء علوم‌ الدین| تهافت الفلاسفه| الوجیر فی فروع الفقه }}

| فعالیت‌ها =

| وبگاه =

}}

'''ابوحامد محمد غزالی''' بی‌اندازه باهوش و تند ذهن بود. علوم دینی و ادبی را نزد احمد راذکانی فراگرفت و سپس مدتی در یکی از مدارس طوس به تحصیل پرداخت. آنگاه به جرجان نزد امام ابونصر اسماعیلی رفت و خدمت او تعلیقه نوشت. دوباره به زادگاه خود طوس برگشت و مدت 3 سال در طوس به مطالعه و تکرار دروس پرداخت. ابو حامد غزالی در سال 470 قمری به [[نیشابور]] رفت و در آنجا به [[ابوالمعالی عبدالملک جوینی]] معروف به امام الحرمین پیوست و تا پایان عمر او همواره ملازمش بود. تحصیلات غزالی تنها [[فقه]] نبود. او در علم اختلاف مذاهب و [[جدل]] و [[منطق]] و [[فلسفه]] هم دانش اندوخت؛ تا آنجا که بر همه اقران تفوق یافت. پدرش مردی از صالحان زمان خود بود که از رشتن پشم گذاران زندگی می‌کرد و اهل [[تقوی]] بود و غالبا در مجالس فقیهان حضور داشت.

== امام محمد غزالی کیست ==

ابو حامد محمد بن محمد بن محمد بن احمد غزالی از دانشمندان بزرگ اسلامی است که در ایران شهر توس دیده به جهان گشود<ref> ابن خلکان برمکی إربلی، أبوالعباس شمس الدین، وفیات الأعیان و أنباء أبناء الزمان، محقق: إحسان عباس، ج 4، ص 216 – 217، دار صادر، بیروت، 1900م</ref>. او از پیروان [[شافعیه|مکتب شافعیه]] بوده و رونقی به این مکتب بخشیده بود<ref>ذهبی، شمس الدین أبو عبدالله، سیر أعلام النبلاء، محقق: گروهی از محققان زیر نظر شیخ شعیب أرناؤوط، ج 19، ص 323، مؤسسة الرسالة، بیروت، چاپ سوم، 1985م</ref>.

غزالی در نیشابور کسب علم می‌کرد و استاد معروفی که در آن‌جا داشت؛ جوینی معروف به امام الحرمین بود. او در همان نیشابور نیز به شهرتی دست یافته بود. وی ثمره کسب علم خود را در ملاقاتی که با [[خواجه نظام الملک]] وزیر ملک شاه سلجوقی داشت، نمایان کرد.

غزالی در سال 484هـ. ق به منصب استادی در [[مدرسه نظامیه بغداد]] منصوب شد و چهار سال در آن مقام که بزرگ‌ترین پایگاه علمی آن زمان بود، ماند و در میان اهل [[عراق]] به مقام و منزلتی رسید. وی در سی و چهار سالگی به [[فلسفه]] روی آورد و سپس وارد دوره‌ای از بحران عمیق معنوی شد که او را به شک در ایمان خویش کشاند.  

این شک البته گذرا بود و بیش از سه ماه به طول نینجامید. این شک همچون محرکی غزالی را به وارسی دقیق و همه‌جانبه [[عقاید]] خود وا داشت. <ref>بدوی، عبدالرحمن، پیام یونسکو، شماره 198، سیر معنوی غزالی، ص 5، آذر 1365 ش</ref> او در سال 488 هـ. ق به [[زهد]] و [[عرفان]] روی آورد و آنچه در [[بغداد]] داشت را رها کرده و به [[حج]] رفت و برادرش را جایگزین خود در مدرسه بغداد کرد. او بعد از حج نیز راهی [[شام]] گردید و از آن‌جا نیز به [[مصر]] رفت و در تمام این مدت به سیر عرفان و پیرایش درون و شهود عرفانی روی آورد<ref>وفیات الاعیان، ج 4، ص 217</ref>.

غزالی زمانی که در [[دمشق]] بود کتاب‌ مهم و اثرگذار خود [[احیاء علوم الدین (کتاب)|احیاء علوم الدین]] را به رشته تحریر در آورد<ref>سیر أعلام النبلاء، ج 19، ص 323</ref>. وی سپس با اصرار و الزام یکی از وزرای دربار به نیشابور رفته و به تدریس مشغول شد. اما یک سال بیشتر دوام نیاورد و به وطن خود توس برگشت<ref>وفیات الاعیان، ج 4، ص 218</ref> و در همان‌جا روزگار خود را گذراند و سال 505 هـ. ق در همانجا از دنیا رفت<ref> سیر معنوی غزالی، ص 5</ref>.

شخصیت و اعتقادات غزالی همیشه مورد اختلاف آراء بوده و نظریات مختلف و متفاوتی پیرامون او وجود دارد، گاهی به اغراق در مورد او صحبت شده و گاه چنان هجومی به او شده که حقیقت را نیز پایمال کرده است. فارغ از بحث در مورد شخصیت او می‌توان گفت که او شخصیتی اثرگذار و بسیار اندیشمند بوده و نظریاتش چه درست و چه نادرست، تحوّل بسیاری بر مسلمانان عادی و دانشمندان داشت، این اثرگذاری به حدی بوده که امروزه نیز گفتارهای بسیاری پیرامون او و کتاب‌هایش می‌شود.

== گرایش به فلسفه ==

 

 

 

 

 

 

این کتاب نیز به مانند کتاب تهافت الفلاسفه، بسیار اثرگذار و معروف بوده و موافقان و مخالفانی داشته است و در باب [[تصوف]] و اخلاق نگارش یافته است.

 

 

احیاء علوم الدین، شامل چهار بخش می‌باشد: عبادات، عادات، مهلکات و منجیات. این کتاب در طول تاریخ مورد توجه بسیاری بوده است و حتی بزرگانی از عالم [[تشیع]] چون [[فیض کاشانی]]، شرحی بر این کتاب نوشته و در بسیاری از موارد [[احادیث ائمه]] را در تأیید مطالب کتاب نقل کرده است و برخی از موارد که مورد قبول نبوده‌اند را حذف کرده و در برخی موارد با مطالب دیگر جایگرین کرده است. فیض کاشانی نام کتاب خود را «المحجة البیضاء فی تهذیب الإحیاء» و یا المحجة البیضاء فی إحیاء الإحیاء» نام نهاده است. البته خود غزالی نیز این کتاب را در اواخر عمر خود تلخیص کرد که با نام [[کیمیای سعادت 0کتاب)|کیمیای سعادت]] معروف است.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[[رده:عالمان]]

[[رده:عالمان اهل سنت]]