حضرت داود: تفاوت میان نسخه‌ها

<div class="wikiInfo">[[پرونده:داود.jpg |جایگزین=داود|بندانگشتی|داود]]

{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |

|حضرت داود(ع) (به عبری: דָּוִד، محبوب)

|-

'''حضرت داود(ع)''' یکی از [[پیامبران]] بنی اسراییل است که در [[بیت اللحم]] متولد شده و در ابتدای جوانی شبانی کرده و به خاطر شجاعت، دانایی و صدای خوبی که داشت شهرت یافت.

زیبایی، معجزه صحبت کردن با حیوانات، داشتن مهارت در امور حکومتی، صدای خوش و …از جمله توانمندی هایی است که پروردگار الهی در کنار هدایت الهی و رستگاری بندگان به پیامبران خود از حضرت [[آدم]](ع) تا [[حضرت خاتم(ص)]] توفیق داده است.

حضرت داود(ع) یکی از پیامبران بزرگی است که علاوه بر قدرت معنوی و [[نبوّت]]، دارای حکومت ظاهری وسیع نیز بوده و نام مبارکشان شانزده بار در [[قرآن]] آمده است.

[[نبی الله الحکام(ع)]] در سرزمینی بین [[مصر]] و [[شام]]<ref>ر.ک:مقاله شام</ref> دیده به جهان گشود، او از نواده‎های [[حضرت یعقوب نبی(ع)]]است و به 9 واسطه به یکی از فرزندان حضرت یعقوب(ع) می‎رسد، پدرش [[ایشا]] نام داشت. او صد سال عمر کرد که چهل سال از آن را حکومت نمود.

=خلاصه‌ای از زندگی‌نامه حضرت داوود(ع)=

 

 

 

 

ایشا، <ref>ابن کثیر دمشقی، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایة، ج 2، ص 9، بیروت، دار الفکر، 1407ق، 1986م.؛ مقدسى، مطهر بن طاهر، البدء و التاریخ، ج 3، ص 100، بور سعید، مکتبة الثقافة الدینیة، بی‌تا</ref> ایشی، <ref>تاریخ الأمم و الملوک، ج 1، ص 476؛ ابن اثیر، على بن ابى الکرم، الکامل فی التاریخ، ج 1، ص 223، بیروت، دار صادر، دار بیروت، 1385ق، 1965م</ref> آشی، <ref>قمى، على بن ابراهیم، تفسیر القمی، محقق، مصحح، موسوى جزائرى، سید طیّب، ج 1، ص 82، قم، دار الکتاب، چاپ سوم، 1404ق</ref> یسی، <ref> روت، 4:17؛ سموئیل، 16:1؛ سموئیل، 16:11؛ لوقا، 3:23؛ سموئیل، 12:16. به نقل از سایت اسلام پدیا</ref> آسی، <ref> تفسیر القمی، ج 1، ص 82</ref> انسا، <ref> منهاج سراج، طبقات ناصری تاریخ ایران و اسلام، تحقیق، حبیبی، عبد الحی، ج 1، ص 37، تهران، دنیای کتاب، چاپ اول، 1363ش</ref> و ... .

نسب حضرت داوود(ع) در برخی از منابع تاریخی این‌گونه ذکر شده است: «داوود پسر یسا(ایشا)، پسر عوبید(عومذ)، پسر بوعز(افصان)، پسر سلما(سلمون)، پسر نخشون، پسر عمیناداب، پسر رم، پسر حصرون، پسر فارص، پسر یهودا، پسر یعقوب». <ref> دیوان المبتدأ و الخبر فى تاریخ العرب و البربر و من عاصرهم من ذوى الشأن الأکبر، ج 2، ص 110</ref>

 

گفتنی است که نسب آن‌حضرت در کتب [[یهود]] و [[نصارا]] هم این‌گونه ذکر شده است، اما در برخی [[منابع اسلامی]] او نه از نوادگان یهودا، بلکه از نوادگان «لاوی بن یعقوب» معرفی شده است. <ref>تفسیر القمی، ج 1، ص 82</ref>

 

و اسحاق و یعقوب را به او (ابراهیم) بخشیدیم و هر دو را هدایت کردیم و نوح را پیش از آن هدایت نمودیم و از فرزندان او، داوود و [[حضرت سلیمان]]<ref>ر.ک:مقاله سلیمان</ref> و ایّوب و یوسف و موسى و [[هارون]]<ref>ر.ک:مقاله هارون</ref> را(هدایت کردیم) این‌گونه نیکوکاران را پاداش می‌دهیم.

=القاب حضرت داوود(ع)=

«ذَا الْأَیْدِ(صاحب قدرت)»، «اَوّاب(بسیار توبه کننده)»، <ref>صاد، 17</ref> دارای قدرت «فَصل الخِطاب» یا فیصله‌دادن <ref>صاد، 20</ref>، «خلیفة الله(جانشین خدا)»، <ref>صاد، 26</ref> «نِعْمَ الْعَبْد (بهترین بنده)»، «مَلِک (پادشاه)»، «حکیم»، «عالم». <ref> یعقوبى، احمد بن أبى یعقوب، تاریخ یعقوبى، ج 1، ص 51، بیروت، دار صادر، چاپ اول، بی‌تا</ref>

 

بر اساس گزارش‌های تاریخی، نام‌ همسران داوود(ع) عبارت‌اند از:

«شیتموم»، «اریخایل»، «موخا»، «دحات»، «ابیطال» و «اغلا» که از آنها دارای فرزند شد و «میخل بنت شاول» که از او صاحب فرزند نشد. <ref>یعقوبى، احمد بن أبى یعقوب، تاریخ یعقوبى، ج 1، ص 51، بیروت، دار صادر، چاپ اول، بی‌تا</ref>

همچنین برای او همسر دیگری به نام «برسبا» <ref>یعقوبى، احمد بن أبى یعقوب، تاریخ یعقوبى،  ج ‏1، ص 53، بیروت، دار صادر، چاپ اول، بی‌تا</ref> «بثشبع‏» <ref>مقدسی، مطهر بن طاهر، البدء و التاریخ، ج 3، ص 101، بور سعید، مکتبة الثقافة الدینیة، بی‌تا</ref> ذکر شده است که مادر حضرت سلیمان( علیه السلام ) و همسر سابق «اوریا» (یکی از فرماندهان نظامی حضرت داوود) بود. <ref>« ازدواج حضرت داود( علیه السلام ) با زن بیوه»، 76886؛ « نسبت‌های ناروا در کتاب مقدس به حضرت داود نبی( علیه السلام )»، 41442</ref> البته برخی از کتاب‌های تاریخی برای آن‌حضرت( علیه السلام ) همسران زیادی ذکر کرده‌اند و تعداد آن‌را صد همسر نیز ذکر کرده‌اند. <ref>ابن سعد کاتب واقدی، محمد بن سعد‏، الطبقات الکبری‏، تحقیق، عطا، محمد عبد القادر، ج 8، ص 163، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، 1410ق؛ ابن کثیر دمشقی‏، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایة، ج 2، ص 15، بیروت، دار الفکر، 1407ق؛ مسعودی، ابو الحسن علی بن الحسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، تحقیق، داغر، اسعد، ج 1، ص 70، قم، دار الهجرة، چاپ دوم، 1409ق</ref>

=فرزندان‏ حضرت داوود(ع)=

‏بنابر آنچه از برخی کتب تاریخی به دست می‌آید، داوود نبی فرزندان زیادی داشت. برخی از منابع تاریخی تعداد فرزندان حضرت داوود(ع) را نوزده تن ذکر کرده‌اند، <ref>تاریخ یعقوبى، ج 1، ص 51</ref> نام تعدادی از آنها از این قرار است:

#اباشلوم (ابشالوم یا ابیشالوم)

#سلیمان.

 

 

 

خدای متعال در قرآن کریم خطاب به پیامبر اسلام(ص) می‌فرماید: «ما به تو وحى فرستادیم؛ همان‌گونه که به [[نوح]] و پیامبران بعد از او وحى فرستادیم و (نیز) به ابراهیم و اسماعیل... و به داوود زبور دادیم». <ref>نساء، 163</ref>

«و پروردگار تو به آنچه در آسمان‌ها و زمین است آگاه‌‏تر است. بعضى از پیامبران را بر بعضى دیگر برترى نهادیم و به داوود زبور را دادیم». <ref> اسراء، 55</ref>

 

حضرت داوود(ع) در زمره پیامبرانی است که دارای آیین و [[شریعت]] مستقل نبود، بلکه مبلِّغ شریعت [[پیامبر اولوالعزم]]؛ حضرت موسی( علیه السلام ) بود. <ref>بلعمی، تاریخنامه ‏طبری، تحقیق، روشن، محمد، ج 1، ص 404، تهران، البرز، سروش، چاپ سوم، 1373 و 1378ش</ref>

=کتاب آسمانی حضرت داوود(ع)=

بر اساس صریح آیه 55 سوره اسراء، کتاب آسمانی حضرت داوود(ع)، «زبور» نام دارد: «وَ آتَینا داوود زَبُوراً».

طبق احادیث [[امامان معصوم(ع)]]، در کتاب زبور به مسائل و موضوعات زیر اشاره شده است:

الف) معارف اعتقادی راجع به توحید، نبوت حضرت داوود(ع)، [[معاد]] و یاد مرگ، تذکر و اتمام حجت راجع به انسان‌هایی که اهل طاعت و عمل نیستند.

ب) پیش‌بینی‌ها و پیش‌گویی‌ها؛ مانند بشارت به عیسی و [[یحیی(ع)]] و بشارت به [[پیامبر آخر الزمان(ص)]] که به اسم از ایشان نام برده شده است. [[امام رضا(ع)]] در یکی از مجالس مباحثه که مأمون ترتیب داده بود، در مقابل «رأس جالوت»؛ (از بزرگان یهود)، وقتی به استدلال و احتجاج می‌پردازد، «سِفر اول» [[زبور داوود]] را شروع به قرائت کرد تا این‌که به نام محمد، علی، فاطمه، حسن و حسین(ع) رسید. سپس حضرت به خداوند قسم یاد کرد که این نام‌های مقدس در زبور آمده، و [[رأس جالوت]] هم آمدن این اسماء در زبور را پذیرفته و به آن تصریح کرده است. <ref>حضرت داوود(ع)</ref>

هم‌چنین آمدن و [[ظهور]] [[منجی]] برای انسان‌ها و این‌که در نهایت، وارثان زمین، بندگان شایسته خداوند هستند، از مسائلی است که به تصریح قرآن، <ref> انبیاء، 105</ref> و احادیث <ref>مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، ج 9، ص 126، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق</ref> در زبور به آن اشاره شده است.

ج) مسائل و دستورهای تربیتی و رفتاری؛ این مسائل در روایات تحت عنوان [[احادیث قدسی]] که در زبور آمده و خطاب به [[داوود نبی(ع)]] بوده، ذکر شده است. <ref> طوسى، محمد بن الحسن‏، امالی، ص 107، قم،‏ دار الثقافة، چاپ اول، 1414ق</ref> در بعضی از احادیث آمده است که کتاب زبور؛ مانند انجیل و تورات نزد اهل‌بیت(ع) نگهداری می‌شود. <ref> کلینى، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفارى، على اکبر، آخوندى، محمد، ج 1، ص 226، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق. ر. ک : «امام مهدی( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) و همراه داشتن کتاب‌های انبیاء هنگام ظهور»، 45408</ref>

=اوصاف و ویژگی‌های شخصیتی=

 

مقام خلافت الهی: «یا داوُدُ إِنَّا جَعَلْناکَ خَلیفَةً فِی الْأَرْض»؛ <ref> صاد، 26</ref> اى داود، ما تو را خلیفه روى زمین گردانیدیم.

مسخر کردن کوه‌ها: «إِنَّا سَخَّرْنَا الْجِبالَ مَعَهُ یُسَبِّحْنَ بِالْعَشِیِّ وَ الْإِشْراقِ»؛ <ref>صاد، 18</ref> ما کوه‌‏ها را رام کردیم و کوه‏ها هر شام‌گاه و بامدادان با او تسبیح می‌کردند.

رام کردن پرندگان: «وَ الطَّیْرَ مَحْشُورَةً کُلٌّ لَهُ أَوَّاب»؛ <ref>صاد، 19</ref> و پرندگان بر او گرد مى‏آمدند، همه فرمانبر او بودند

نرم شدن آهن در دست داوود: «وَ أَلَنَّا لَهُ الْحَدیدَ»؛ <ref>سبأ، 10</ref> و آهن را برایش نرم کردیم.

کشتن جالوت: «... وَ قَتَلَ داوُدُ جالُوت»؛ <ref>بقره، 251</ref> و داوود جالوت را کشت.

بزرگ خاندان «آل داوود» و مؤسس سلسله‌ای جدید: «اعْمَلُوا آلَ داوُدَ شُکْراً وَ قَلیلٌ مِنْ عِبادِیَ الشَّکُور»؛ <ref>سبأ، 13</ref> اى خاندان داوود سپاس‌گزارى کنید، که اندکى از بندگان من شکر گزارند.

 

 

 

نوف بکالى می‌گوید: شبى [[امیر المؤمنین(ع)]] را دیدم از بسترش بیرون شد، به ستارگان دیده دوخت، سپس به من گفت: اى نوف! خوابى یا بیدار؟ گفتم: بیدارم یا امیر المؤمنین، فرمود:

اى نوف، خوشا به حال زاهدان در دنیا، و دل‌دادگان به آخرت. آنان مردمى هستند که زمین را فرش، و خاکش را بستر، و آبش را شربت خوش‌گوار قرار دادند، قرآن را لباس دل، و دعا را جامه رو نموده، و دنیا را بر طریقه [[مسیح]] از خود بریدند، چه بریدنى! اى نوف، داوود(ع) در مانند این ساعت از شب برخاست و گفت: این ساعتى است که عبد در این ساعت دعا نمی‌کند، مگر این‌که مستجاب شود. <ref> سید رضی، محمد بن حسین، نهج البلاغه، محقق، صبحی صالح، ص 486، قم، هجرت، چاپ اول، 1414ق</ref>

[[رسول خدا(ص)]] فرمود: «خداوند، داوود(ع) را هنگامی [[مبعوث]] کرد ‌که ایشان یک چوپان بود؛ هم‌چنین [[حضرت موسی(ع)]] را نیز هنگام چوپانی ایشان به نبوت برگزید؛ من نیز چوپانی گوسفندان را در منطقه جیاد به عهده داشتم». <ref>ابن اثیر جزرى، على بن محمد، أسد الغابة فى معرفة الصحابة، ج 1، ص 219 – 220؛ ج 3، ص 414، بیروت، دار الفکر، 1409ق؛ ر. ک: «چوپانی کردن حضرت داوود و سلیمان)، 101979</ref>

درباره سرانجام حضرت داوود(ع) آمده است:

داوود(ع) کنیزی داشت که هر شب درهاى خانه او را می‌بست و کلیدهایش را پیش او می‌آورد. سپس آن‌حضرت به نیایش پروردگار برمی‌خاست. هنگامى که مرگ وى نزدیک شده بود، شبى، مانند همه شب‌‌ها که کنیز درها را بسته بود، ناگهان مردى را در درون خانه دید. از او پرسید: چه کسى تو را در این خانه راه داد؟ مرد در پاسخ گفت: من کسى هستم که در کاخ پادشاهان، بدون اجازه ایشان داخل می‌شوم». داوود پرسید: آیا تو [[عزرائیل]] هستى؟ جواب داد: آرى!

پرسید: پس چرا پیش از این به من پیام نفرستادى و از آمدن خود خبر ندادى تا براى مرگ آماده شوم؟! عزرائیل در پاسخ گفت: من پیش از این پیک و پیام بسیارى براى تو فرستادم. پرسید: پیک‌هاى تو چه کسانى بوده‌اند؟ جواب داد: پدر تو، برادر تو، همسایه تو و آشنایان تو اکنون در کجا هستند؟ گفت: همه مرده‌اند. گفت: اینها همگى پیک‌‌هاى من بودند و پیام مرا به تو می‌رساندند؛ زیرا تو نیز می‌میرى هم‌چنان‌که آنان مردند. عزرائیل این را گفت و جان داوود را گرفت. بنابر این نقل، داوود ‌صد سال عمر کرد که مدت فرمانروایی‌اش چهل سال بود. <ref>الکامل فی التاریخ، ج 1 ص 228</ref>

از [[رسول خدا(ص)]] نقل شده است: «داوود صد سال تمام عمر کرد که چهل سال آن، دوران سلطنت و پادشاهی او بود». <ref>صدوق، محمد بن على‏، کمال الدین و تمام النعمة، محقق، مصحح، غفارى، على اکبر، ج 2، ص 524، تهران، دار الکتب الاسلامیة، چاپ دوم، 1395ق؛ ر. ک: «امکان درخواست بخشیدن بخشی از عمر به دیگران»، 107851</ref>

بر اساس نقل تاریخ آرام‌گاه داوود نبی(ع) در کشور فلسطین، در شهر [[بیت المقدس]]، [[کوه صهیون]] است. <ref>مقدسى، محمد بن أحمد، أحسن التقاسیم فى معرفة الأقالیم، ص 46، قاهره، مکتبة مدبولی، چاپ سوم، 1411ق</ref>

=پانویس=

{{پانویس|4}}

[[رده:پیامبران در قرآن]]

[[رده:پیامبران بنی‌اسرائیل]]