احمدیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''احمدیه''' فرقه ای از [[امامیه]] هستند که به امامت [[احمد بن موسى بن جعفر]] پس از برادرش [[على بن موسى الرضا (ع)]] قائل شدند و مانند بعض «[[فطحیه|فطحیه]]» به امامت دو برادر در دنبال یکدیگر معتقد گشتند.

 

مرحوم میرزا محمّد خان قزوینى در حاشیه کتاب «شد الازار» می نویسد: «هم اکنون در موزه معارف شیراز، [[قرآن]] سى پاره ‏اى موجود است که به خط ثلث بسیار خوش به قلم خطاطى معروف به پیر یحیى جمالى صوفى در سال 746 در شیراز در عهد سلطنت شاه شیخ ابو اسحاق کتابت شده و همین تاشى ‏خاتون مادر شیخ ابو اسحاق مذکور آن را بر همین مزار منسوب به احمد بن موسى الکاظم وقف کرده است.» صورت این وقف‏ نامه در صفحه 77 از جلد اول از «تاریخ عصر حافظ» تألیف آقاى دکتر غنى چاپ شده است. فرصت الدوله شیرازى در کتاب معروف «آثار العجم» مى ‏نویسد: بقعه متبرکه شاه چراغ مدفن حضرت سید امیر احمد ملقّب به [[شاه چراغ]] و سید السادات است. آن جناب را خدم و حشم بسیار بوده در عهد مأمون با جماعتى کثیر اراده شیراز فرمود که از آن جا به خراسان به خدمت برادر خود حضرت رضا (ع) رفته باشد، در آن وقت قتلغ نامى از جانب مأمون در شیراز حاکم بود، چون خبر ورود آن بزرگوار را شنید به خان زیتان که در هشت فرسنگى شیراز است شتافت. تلاقى فریقین شد. بناى محاربه را گذاردند و حین جدال فردی از سپاه قتلغ فریاد زد که اگر مقصود شما رسیدن به خدمت حضرت على بن موسى است او وفات یافت. به مجرد این خبر، جماعتى از دور آن حضرت متفرق شدند، مگر معدودى از اخوان و خویشان، پس حضرت چون امکان بازگشت نداشت رو به شیراز نهاد و مخالفین او را تعقیب کرده در محلی که الآن مرقد آن بزرگوار است، وی را شهید کردند.

بعضى نوشته ‏اند احمد بن موسی  چون وارد شیراز شد، در گوشه ‏اى منزوى و مشغول عبادت بود که به جوار رحمت حق پیوست و کسی از محل دفن او اطلاعی نداشت تا آن که امیر مقرب الدین که از وزراى اتابک ابو بکر بود خواست در آنجا بنیاد عمارتى کند، قبرى ظاهر شد و داخل آن جسدى صحیح و سالم دیده شد با انگشتری در دست که منقش به جمله العزة اللّه احمد بن موسى بود گزارش را به اتابک ابوبکر ارسال کردند، ابو بکر بارگاهی بر آن ساخت. بعدها ملکه تاشى‏ خاتون گنبدى بلند بر آن مشهد بر افراشت و در جنب آن بقعه مطهره مدرسه عالى بنا کرد و مرقد خود را نیز همسایه آن ساخت.از آن مدرسه اکنون اثرى نیست. ضریح آن را فتحعلى شاه قاجار نقره نموده از سقف تا جدران آن بقعه تمام آئینه است، داراى جارهاى بلور و قندیل هاى موفور است و آن رواق عالى را دو باب است که از سیم ناب است، یکى را ظل السلطان مسعود میرزا بانى آمده و درب دیگر را مرحوم حاج نصیر الملک میرزا حسن على خان مؤسس گردیده قبه گنبد زرکوبش به کاشی هاى مختلف الالوان مزین است. در سمت جنوب صحن محاذى در بزرگ یک دستگاه ساعت بسیار ممتاز که زنگ آن فزون تر از چهل من است بر فراز عمارتى برپاست. از موقوفات حضرت شاه چراغ بعضى دکان ها و کاروان سرایى و حمامى و همچنین ملک میمند و توابع آن که تولیت آن با میرزا جلال الدین محمد حسینى ملقب به مجد الاشراف است که سر سلسله [[صوفیه ذهبیه|صوفیه ذهبیه]] است. در دوران پهلوى صحن آن حضرت توسعه یافت و تغییراتى در تزیین گنبد و حرم مطهر داده شد و اکنون زیارت گاه است.<ref> ر . ک محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد ، انتشارات  آستان قدس رضوی ، سال 1372  شمسی، چاپ دوم، ص 36 با ویرایش ودخل و تصرف مختصر در متن </ref>