نه قدیس (الأولیاء التسعة): تفاوت میان نسخه‌ها

سده های پانزدهم و شانزدهم میلادی عصر طلایی برای دعوت اسلامی در اندونزی بود و عصر انحطاط سیاسی و اجتماعی برای پادشاهی هندو و بودایی بود. توماس آرنولد مستشرق بریتانیایی در کتاب  «The Preaching of Islam»  "موعظه اسلام " می گوید: اسلام در صلح به اندونزی آمد نه مانند شیوه دولتهای اسپانیا و پرتغالی ها که با اسلحه انجام دادند. اسلام بدون سلاح و تجاوز جنسی و کودتای سیاسی به شرق آسیا وارد شد. اسلام با ظهور اخلاق اسلامی در حالی که به سنت های محلی و ادیان دست ساز بشر احترام می گذارد، به Nusantara  رسید<ref>Lukens-Bull, Ronald (2005). A Peaceful Jihad: Negotiating Identity and Modernity in Muslim Java. US: Palgrave Macmillan. ISBN 9781403980298. مؤرشف من الأصل في 19 ديسمبر 2020.</ref>. مردم اندونزی در زمینه یادگیری اسلام و گسترش پادشاهی اسلامی، ترکیبی از اندیشه دینی و اندیشه های بومی اندونزیایی عمل می کردند. بسیاری از بازرگانان مسلمان از نقاط مختلف جهان اسلام به اندونزی می آمدند ، در حالی که رابطه آنها با جامعه اندونزی بسیار خوب و نزدیک بود. از نظر تاریخی ، اکثر مهاجران عرب به اندونزی، حضرامی های یمن بوده اند و طبق کتاب تاریخ حضرموت ، این مهاجرت بزرگترین مهاجرت در تاریخ حضرمی محسوب می شود.

=آموزه های آنها=

اسلامی که این مقدسین به جامعه جاوایی آموختند، اسلام صوفی متمایل به [[عرفان]] بود. روشهای دعوت اسلامی آنها تا کنون نیز مرسوم است. و آن از طریق تمرین آواز، اشعار، منظومه های مذهبی و خطبه هایی به نام "سرات" و تولید داستانها و عروسک های اسلامی بود. آنها هیچ نوشته ای به عنوان کتاب ندارند ، زیرا ارتباط و تبلیغ در آن زمان با کتاب ها مرسوم نبود. همچنین آنها مشغول تقویت قدرت پادشاهی اسلامی از نظر قانون اساسی و نظامی بودند. هرچند مبلغین از بالاترین جایگاه حکومتی بخوردار بودند، ولی دعوت اسلامی آنها بر اساس احترام به سنت های محلی و اعتقادات مرسوم و قانونی بود.