۸۷٬۷۸۰
ویرایش
ابن شهرآشوب: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
'''ابوجعفرمحمد بن علی بن‌شهرآشوب بن ابونصر بن‌ابوالجیش''' مازندرانی ملقب به رشیدالدین و عزالدین و مشهور به <big>ابن‌ِ شهرآشوب ساروی مازندرانی</big> دانشمند [[مسلمان]] و یکی از مروج [[مذهب تشیع]] است که در صده چهارم و پنجم [[هجری]] زندگی می‌کرد. | '''ابوجعفرمحمد بن علی بن‌شهرآشوب بن ابونصر بن‌ابوالجیش''' مازندرانی ملقب به رشیدالدین و عزالدین و مشهور به <big>ابن‌ِ شهرآشوب ساروی مازندرانی</big> دانشمند [[مسلمان]] و یکی از مروج [[مذهب تشیع]] است که در صده چهارم و پنجم [[هجری]] زندگی می‌کرد. | ||
ابن شهرآشوب از عالمان شجاع و بصیری | ابن شهرآشوب از عالمان شجاع و بصیری بوده که با وجود حاکمیت مطلق [[مکتب ارتجاعی]] و جاهلی [[سقیفه]] در [[جهان اسلام]]<nowiki/>به روشنگری دینی پرداخته و جریانات، [[اعتقادات]]، [[فرق]]،[[مذاهب]]، ائمه و حاکمیت انحرافی برآمده از مکتب سقیفه را در مثالب النواصب تبیین کرده و امکان انتخاب اسلام ناب محمدی را برای مسلمانان حقیقت‌جو و آزاداندیش فراهم آورده است. | ||
هرچند برخی او را [[عراقی]] دانسته بودند اما محققان [[علوم دینی]] با تکیه بر نسبت سَرَوی که به این [[مفسر]] [[محدث]] [[ادیب]] و [[فقیه]] بزرگ [[شیعه]] همچنین به پدر و جدش داده شده اصالت این خاندان را از شهر [[ساری]] [[مازندران]] دانسته‌اند. | هرچند برخی او را [[عراقی]] دانسته بودند اما محققان [[علوم دینی]] با تکیه بر نسبت سَرَوی که به این [[مفسر]] [[محدث]] [[ادیب]] و [[فقیه]] بزرگ [[شیعه]] همچنین به پدر و جدش داده شده اصالت این خاندان را از شهر [[ساری]] [[مازندران]] دانسته‌اند. | ||
| خط ۵۵: | خط ۵۵: | ||
عالم فرزانه و دانشمند پرآوازه ایرانی، '''ابو عبدالله محمد بن علی بن شهر آشوب سروی مازندرانی''' معروف به رشیدالدین، یکی از بزرگان علم و عمل قرن ششم هجری می باشد. عالمی که علاوه بر لبریز کردن جان خویش از نور علم و [[تقوا]]، برای طالبان حقیقت و معرفت، همچون مشعل هدایتی گردید که هنوز، نور افشانی می نماید. | عالم فرزانه و دانشمند پرآوازه ایرانی، '''ابو عبدالله محمد بن علی بن شهر آشوب سروی مازندرانی''' معروف به رشیدالدین، یکی از بزرگان علم و عمل قرن ششم هجری می باشد. عالمی که علاوه بر لبریز کردن جان خویش از نور علم و [[تقوا]]، برای طالبان حقیقت و معرفت، همچون مشعل هدایتی گردید که هنوز، نور افشانی می نماید. | ||
وی در 488 و به قولی 489 هجری قمری در [[بغداد]] و بنابر قولی در | وی در 488 و به قولی 489 هجری قمری در [[بغداد]] و بنابر قولی در ساری در خانواده ای عالم پرور متولد شد. <ref> ریحانة الادب فی تراجم المعروفین بالکنیة و اللّقب، استاد محمد علی مدرس، ج8، ص58، کتابفروشی خیام، 1374 ش</ref> | ||
جدّ و پدر بزرگوارش از عالمان جلیل القدر بودند؛ مثلاً | جدّ و پدر بزرگوارش از عالمان جلیل القدر بودند؛ مثلاً جدش مرحوم شیخ شهرآشوب از شاگردان برجسته و ممتاز [[شیخ طوسی]]; به شمار می رفت. و والد ماجدش شیخ علی نیز از مکتب پدر بهره مند گشته و از فقها و محدثینی بود که در ضبط و نقل اخبار و آثار [[اهل بیت عصمت]] و [[طهارت]]: تلاش بسیار نمود. <ref> ریحانة الادب فی تراجم المعروفین بالکنیة و اللّقب، استاد محمد علی مدرس، ج8، ص59 ، کتابفروشی خیام، 1374 ش</ref> ولی شهرت ابن شهرآشوب از پدر و جدش مضاعف شد و شهره آفاق گردید. | ||
وی در این | وی در این خانواده نورانی و دینی رشد نمود و توانست در سن 8 سالگی [[حافظ کل قرآن]] گردد و به لقب حافظ مفتخر شود. <ref>ریحانة الادب فی تراجم المعروفین بالکنیة و اللّقب، استاد محمد علی مدرس، ج8، ص59 ، کتابفروشی خیام، 1374 ش</ref> بواسطة همین ویژگی رشد و تعالی یافته عطش وی برای تحصیل بیش تر شد. وی به شهرهای زیادی همچون مازندران، [[مشهد]]، [[نیشابور]]، [[سبزوار]] و حتی ممالک [[عراق]]، [[سوریه]] و ... سفر نمود تا بتواند از معارف [[اهل بیت]]: بهره مند شود. این تلاش پی گیر ابن شهرآشوب باعث شد تا وی در علوم و فنون گوناگونی از قبیل: [[تفسیر]]، [[حدیث]]، [[فقه]]، [[اصول]]، [[قرائت]]، ادبیات عرب، شعر و غیره به حد کمال رسد و مجتهدی مسلّم و عالمی ذوفنون گشته و در شهر بغداد که از شهرهای بزرگ اسلامی آن عصر بود و فرقه های مختلف اسلامی در آن شهر زندگی می کردند مقیم گردد. <ref> دائرة المعارف تشیع، ج1، ص337، زیر نظر احمد صدر حاج سید جوادی و ...، تهران، بنیاد اسلامی طاهر، چ اول، 1366</ref> | ||
=اساتید= | =اساتید= | ||
ابن شهر آشوب از اساتید بزرگواری بهره برد که نامشان در [[جهان اسلام]] | ابن شهر آشوب از اساتید بزرگواری بهره برد که نامشان در [[جهان اسلام]] همچون ستارگان درخشنده ای متجلی است؛ عالمانی چون: شیخ ابوعلی فضل بن حسن طبرسی صاحب [[مجمع البیان]]، ابومنصور طبرسی صاحب احتجاج، ابوالفتوح رازی صاحب [[تفسیر رازی]]، [[قطب الدین راوندی]] و واعظ نیشابوری را می توان نام برد. <ref>فوائد الرضویه، شیخ عباس قمی، به کوشش عبدالرحیم عقیقی بخشایشی، قم، دفتر نشر نوید اسلام، چ دوم، 1387، ص712</ref> | ||
کتاب [[کشاف وفایق]] و ربیع الابرار را نزد خود [[زمخشری]] که مؤلف آنهاست خوانده و در [[روایت]] از آنها اجازه داشته است و گاهی به یک واسطه و گاهی به دو واسطه از شیخ طوسی روایت نموده است. <ref>ریحانة الادب، ج8، ص59</ref> همچنین از ابوالفتح ناصح الدین عبدالواحد آمدی. (م510ق) صاحب [[غرر الحکم و درر الکلم]] نیز روایت نموده است. <ref>دائرة المعارف تشیع، ج1، ص337</ref> | کتاب [[کشاف وفایق]] و ربیع الابرار را نزد خود [[زمخشری]] که مؤلف آنهاست خوانده و در [[روایت]] از آنها اجازه داشته است و گاهی به یک واسطه و گاهی به دو واسطه از شیخ طوسی روایت نموده است. <ref>ریحانة الادب، ج8، ص59</ref> همچنین از ابوالفتح ناصح الدین عبدالواحد آمدی. (م510ق) صاحب [[غرر الحکم و درر الکلم]] نیز روایت نموده است. <ref>دائرة المعارف تشیع، ج1، ص337</ref> | ||
| خط ۷۷: | خط ۷۷: | ||
3. متشابه القرآن | 3. متشابه القرآن | ||
4. الاسباب و النزول علی مذهب | 4. الاسباب و النزول علی مذهب آل الرسول(ص) | ||
5. معالم العلماء | 5. معالم العلماء | ||
6. انساب آل | 6. انساب آل ابی طالب(ع) | ||
7 و 8. مناقب النواصب و مائدة الفائدة | 7 و 8. مناقب النواصب و مائدة الفائدة | ||
| خط ۹۹: | خط ۹۹: | ||
=در محضر مفاخر دانشمندان شیعه و سنی= | =در محضر مفاخر دانشمندان شیعه و سنی= | ||
ابن شهرآشوب در آموختن | ابن شهرآشوب در آموختن علم خود را محدود به علمای یک فرقه و مذهب ننمود. با اینکه در تراجم ایشان را پس از شیخ طوسی به <big>شیخ الطایفه</big> معروف نموده اند و او را محیی و مروج فرهنگ شیعی و فرهنگ اهل بیت: دانسته اند؛ اما در آموختن، خود را محدود به علمای شیعه ننمود؛ بلکه اِبایی نداشت از اینکه در محضر علمای عامه ([[اهل سنت]]) نیز زانوی ادب بزند و تلمّذ نماید. تقریباً نیمی از اساتید وی از علمای طراز اول عامه بودند؛ افرادی چون: زمخشری [[صاحب کشاف]] و ... . | ||
همچنین خود را محدود به یک یا دو استاد ننمود؛ بلکه تلاش نمود تا از اکثر علمای بزرگ عصر خود (یعنی نیمه اول قرن ششم) استفاده نماید؛ و از آنها در [[روایت]] آثارشان اجازه دریافت کند؛ تا آنجا که بعضی از تذکره ها تعداد اساتید وی را به 27 تن می رسانند. <ref>مفاخر اسلام، علی دوانی، تهران، انتشارات امیرکبیر، چ اول، 1363، ج3، ص499</ref> این تلاش پی گیر ابن شهرآشوب بود که وی را دانشمند و سخنوری بزرگ که مورد قبول عامه و خاصه بود، ساخت. | همچنین خود را محدود به یک یا دو استاد ننمود؛ بلکه تلاش نمود تا از اکثر علمای بزرگ عصر خود (یعنی نیمه اول قرن ششم) استفاده نماید؛ و از آنها در [[روایت]] آثارشان اجازه دریافت کند؛ تا آنجا که بعضی از تذکره ها تعداد اساتید وی را به 27 تن می رسانند. <ref>مفاخر اسلام، علی دوانی، تهران، انتشارات امیرکبیر، چ اول، 1363، ج3، ص499</ref> این تلاش پی گیر ابن شهرآشوب بود که وی را دانشمند و سخنوری بزرگ که مورد قبول عامه و خاصه بود، ساخت. | ||
| خط ۱۱۷: | خط ۱۱۷: | ||
محمد بن علی بن شهرآشوب، پیشوای طایفه شیعه و فقیه آنان، شاعری بلیغ و نویسنده بود. <ref> تفرشی، نقد الرجال، ۱۴۱۸ق، ج۴، ص۲۷۶</ref> | محمد بن علی بن شهرآشوب، پیشوای طایفه شیعه و فقیه آنان، شاعری بلیغ و نویسنده بود. <ref> تفرشی، نقد الرجال، ۱۴۱۸ق، ج۴، ص۲۷۶</ref> | ||
[[صلاح الدین صفدی]] | [[صلاح الدین صفدی]] یکی از عالمان [[اهل سنت]] می‌نویسد: | ||
محمّد بن علی بن شهرآشوب... یکی از سرشناسان شیعه است. او در هشت سالگی [[قرآن]] را حفظ کرده بود و در [[علم اصول]] شیعه به حد نهایی رسید. وی در [[علوم قرآنی]] و مشکلات [[حدیث]] و اخبار و لغت و [[نحو]] و موعظه در | محمّد بن علی بن شهرآشوب... یکی از سرشناسان شیعه است. او در هشت سالگی [[قرآن]] را حفظ کرده بود و در [[علم اصول]] شیعه به حد نهایی رسید. وی در [[علوم قرآنی]] و مشکلات [[حدیث]] و اخبار و لغت و [[نحو]] و موعظه در منبر در زمانی که مقتفی [[خلیفه عباسی]] در بغداد بود از دیگران تقدم داشت. <ref>صدر، تأسیس الشیعة، ۱۳۶۹ش، ص۲۷۲</ref> | ||
=فوت ابن شهرآشوب= | =فوت ابن شهرآشوب= | ||
ابن شهر آشوب; سالهای پایانی عمر خویش را در شهر [[حلب]] به سر برد و در آنجا به تبلیغ معارف اهل بیت: پرداخت و پس از یک عمر تلاش خالصانة فرهنگی، تبلیغی، در شب | ابن شهر آشوب; سالهای پایانی عمر خویش را در شهر [[حلب]] به سر برد و در آنجا به تبلیغ معارف اهل بیت: پرداخت و پس از یک عمر تلاش خالصانة فرهنگی، تبلیغی، در شب جمعه 22 شعبان المعظم 588 هجری قمری روح بلندش به عالم باقی پیوست و در بیرون <big>حلب</big> در بالای کوه معروف به <big>جبل جوشن</big> <ref>فوائد الرضویه، ص713</ref> مدفون گشت. <ref>ریحانة الادب، ج8، ص65</ref> | ||
البته به خطا وفات او را در «مشهد گنج افروز» از قُرای بابلِ (مازندران) دانسته | البته به خطا وفات او را در «مشهد گنج افروز» از قُرای بابلِ (مازندران) دانسته اند و اظهار داشته اند که آرامگاه او در آنجا زیارتگاه مردم است. <ref> دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج4، ص91، س1</ref> که این انتساب صحیح نبوده، لازم است تا در مورد عالِم مدفون در آن مکان شریف تحقیق به عمل آید. | ||
=پانویس= | =پانویس= | ||