بابیه: تفاوت میان نسخه‌ها

این فرقه خود را از پیروان سید على محمد شیرازى (1236- 1266 ه)  که در شهر [[شيراز|شیراز]] خروج کرده و خود را باب مى‏ خواند دانسته‏ اند و به این نام معروف شده ‏اند. سید على محمد باب پسر سید محمد رضاى بزاز شیرازى است که در کودکى پدرش درگذشت. وى تحت سرپرستى عموى خود حاج سید على  تربیت یافت. در هفده سالگى وارد شغل پدر شد و برای تجارت به بندر بوشهر رفت. وی در آن دیار پنج سال اقامت کرد و سپس به شیراز بازگشت در حالی که بازرگانی را رها کرده بود. سید محمد علی در ادامه به [[مکه]] سفر کرده سپس برای زیارت مقابر امامان به [[عراق]] رفت.

اقامت او در [[کربلا]] به ظاهر حدود دو یا سه سال به طول انجامید و موجب شد که در سن نوزده سالگی خدمت [[سید کاظم رشتی]] پیشوای [[شیخیه]] برسد و در شمار شاگردان شیخ در آید. على محمد بر اثر نفوذ اخلاقى و مذهبى سید کاظم رشتى دگرگون گشت و پس از درگذشت سیددر بیست و چهار سالگى (1260 ه) ادعا کرد که با عنوان باب واسطه وصول به [[امام زمان]] حضرت حجة بن الحسن قائم آل محمد (عج) است.

در همین سال بود که در شیراز و در خانه خود برای نخستین بار دعوت خود را به [[ملاحسین بشرویه]] اظهار و او را به سوی خود جلب کرد. ملاحسین بشرویه از طرف باب به باب الباب ملقب شد.

از سال 1260 به مدت پنج ماه هجده تن از علماى شیخیه به سید على محمد باب گرویدند و از روى حساب ابجد با خود وى که نوزده تن مى ‏شود معروف به حروف حى شدند.

متن توبه‏ نامه باب به نقل کتاب «باب و بهاء را بشناسید» تألیف حاجى فتح الله مفتون یزدى، چاپ حیدرآباد، ص 288، خطاب به ناصر الدین میرزای ولیعهد چنین مى ‏باشد: فداک روحى الحمد لله کما هو اهله و مستحقه که ظهورات فضل و رحمت خود را در هر حال بر کافه عباد خود شامل گردانیده. بحمد الله ثم حمد الله که مثل آن حضرت را ینبوع رأفت و رحمت خود فرمود که به ظهور عطوفتش عفو از بندگانش و تستر بر مجرمان، و ترحم بر یاغیان فرموده اشهد الله من عنده که این بنده ضعیف را قصدى نیست که خلاف رضاى خداوند عالم و اهل ولایت او باشد، اگر چه به نفسه وجودم گناه خالص است، ولى چون قلبم موقن به توحید خداوند جل ذکره و نبوت رسول او و ولایت اهل ولایت اوست و زبانم مقر بر تمام آن چه که از طرف خدا نازل شده است، به رحمت او امیدوارم و مطلقا خلاف رضاى حق را نخواستم و اگر کلماتى که خلاف رضاى او بوده از قلمم جارى شده،  هدفم عصیان نبوده و در هر حال مستغفر و تائبم حضرت او را، و این بنده را مطلق علمى نیست که منوط به ادعایى باشد استغفر الله ربى و اتوب الیه من ان ینسب الى امر، و بعضى مناجات و کلمات که از لسانم جارى شده دلیل بر هیچ امرى نیست و مدعى نیابت خاصه حضرت حجت علیه السلام را محض ادعاى مبطل است و این بنده را چنین ادعایى نبوده و نه ادعایى دیگر، مستدعى از الطاف حضرت شاهنشاهى و آن حضرت چنان است که این دعاگو را به الطاف عنایات و بسط رأفت و رحمت خود را سرافراز فرمائید و السلام.» ظاهرا این توبه‏ نامه در کتابخانه مجلس سابق شوراى ملى در میدان بهارستان تهران مضبوط است. پس از درگذشت [[محمد شاه قاجار]]، شورش هایى به حمایت از باب، پیاپى در [[مازندران]] و زنجان روى داد. میرزا تقى خان [[امير کبير|امیر کبیر]] صدر اعظم [[ناصر الدين شاه|ناصر الدین شاه]] دستور داد که‏ باب را از قلعه چهریق به تبریز آوردند و به قتل رسانند. در 27 شعبان 1266 باب را  در آن شهر به دار آویخته و تیر باران کردند. اعتضاد السلطنه در کتاب «فتنه باب» مى ‏نویسد: از قضا در این واقعه گلوله به ریسمانى برخورد کرد که با آن  دست باب را بسته بودند. ریسمان پاره شد و باب رها شده و راه فرار را در پیش گرفت و خود را به حجره یکى از سربازان انداخت و این گریختن او از باطن شریعت بود، زیرا اگر سینه خود را گشاده مى ‏داشت و فریاد بر مى ‏آورد که اى سربازان و مردمان آیا کرامت من را ندیدید که از هزار گلوله یکى بر من نیامد. خداى خواست تا حق را از باطل معلوم کند و این شک و ریب از میان مردم رفع شود.

چون سربازان گریختن او را دیدند دانستند که وى را قدر و منزلتى نباشد با خاطر آسوده بدان حجره رفته او را گرفته بستند و هدف گلوله‏ اش کردند. راجع به جسد او اختلاف است. گویند: جسدش را در خندق شهر انداختند تا طعمه حیوانات شود، ولى بعضى بر آنند که شبانه به وسیله سلیمان خان صائین ‏قلعه ‏اى ربوده شد و آن را در صندوقى نهاده به تهران آوردند و در امامزاده معصوم نزدیک رباط کریم به خاک سپردند.

ازلى ‏ها می گویند که جسد در همان امامزاده معصوم قرار دارد، اما [[بهائيان|بهائیان]] جسد را از آنجا به مسجد ما شاء الله نزدیک چشمه على بردند و از آنجا به تهران آوردند و پس از آن که در خانه ‏هاى بابیان نوبت به نوبت به شکل امانت قرار داشت. پس از هجده سال به امر بهاء الله به [[عکا]] برده و در دامنه کوه کرمل به خاک سپردند و آنجا را مقام اعلى خواندند.

پس از کشته شدن على محمد و سوء قصد بابیان به ناصر الدین شاه، جانشین باب را که [[ميرزا يحيى نورى|میرزا یحیى نورى]] ملقب به صبح ازل بود (1246- 1330 ه. ق) با برادرش میرزا حسین على معروف به بهاء الله و عده‏ اى از بابیان به [[عراق]] تبعید کردند. در آنجا بین دو برادر اختلاف افتاد و میرزا حسین على از اطاعت برادرش صبح ازل خارج شد و بین پیروان آن دو برادر جنگ و ستیز در گرفت. دولت عثمانى که در آن روزگار عراق و [[فلسطين|فلسطین]] و [[قبرس]] را در تصرف داشت، بین آن دو برادر جدایى افکند و صبح ازل را به قبرس و برادرش میرزا حسین على را به عکا تبعید کرد.

بابیان به طرفدارى صبح ازل پرداختند و معروف به ازلى شدند ولى بهائیان به میرزا حسین على بهاء الله گرویدند بهایى گردیدند و از دین اسلام خارج شدند. سرانجام صبح ازل در شهر فاماگوستا که آن را به اختصار ماغوستا گویند در قبرس در گذشت. باب گذشته از آن که به عدد و اسرار ارقام و حساب جمل اهمیت مى ‏داد از ارقام اسرار عجیبى توقع داشت در پیش ایشان عدد نوزده بسیار مقدس است و در این مورد اشاره به آیه قرآن در سوره المدثر مى ‏کند که مى ‏فرماید: علیها تسعة عشر (که مقصود نوزده ملک دوزخ است) آنان سال را به نوزده و هر ماه را به نوزده روز تقسیم کرده و بقیه پنج روز آخر سال (در بعضى از سال ها پنج و در بیشتر چهار سال و کسرى) را بى‏ دلیل اساسى آزاد و (مظاهر الله) خوانند.

باب کتاب ها و رسالاتى بسیار نوشته است که مهم ترین آن ها کتاب «بیان» عربى و فارسى است و کتاب تعلیمات او به شمار مى ‏آید و طبق معمول خود اساس تقسیمات آن را بر عدد نوزده گذاشته و کتاب را به نوزده واحد و هر واحد نوزده باب تقسیم کرده است، ولى عمرش کفاف نداده تا آن را تمام کند، زیرا فقط یازده واحد را نوشته و کتاب را ناتمام گذارده و اتمام آن را به (من یظهره الله) حوالت کرده است.

به نوشته میرزا جانى در «نقطه الکاف» که پیش از تفرقه بابیه نوشته شده باب وصیت کرد که صبح ازل هم ترجمه فارسى باقیمانده را تا واحد یازدهم که در «بیان» عربى خود باب بوده، نوشته است و بقیه هشت واحد باشد همان طور مانده است از رسالات معروف باب تفسیر سوره یوسف و سوره و العصر و کوثر و تفسیر سوره بقره است.

اصول تعالیم باب مبتنى بر کتاب «بیان» اوست که به طور اجمال از قرار ذیل است: خداوند مدرک کل شی‏ء است و خود از قدرت ادراک بیرون است.احدى غیر ذات او معرفت به او ندارد. مراد از معرفة الله. معرفت مظهر اوست و مراد از لقاء الله لقاى او و پناه به خداوند.  

خداوند عالم را به توسط هفت صفت که حروف حق باشند خلق کرد و آنها قدر و قضا و اراده و مشیت و اذن و اجل و کتاب است.

احکام: محفل با بیان از نوزده عضو تشکیل مى ‏شود و آن مکانى است که زکات اشخاص در صندوق جمع مى‏ گردد.

زکات معمولا مقدار 5/ 1 از سرمایه است. هر شخص بابى باید هر روز نوزده آیه از کتاب «بیان» را بخواند و نام خدا را سیصد و شصت و یک بار ذکر کند. باید مرده را در قبرى از بلور بگذراند یا قبر را در سنگى صیقلى تعبیه نمایند. باید به دست راست میت، یک انگشترى که بر نگین آن آیه ‏اى از کتاب «بیان» نقش شده بگذارند تا مرده در گور نترسد.

انسان نباید دیگرى را بیازارد و موجب اذیت همسایه ‏اش گردد. هر کسی به او سخن گوید و یا نامه اى نگارد باید جواب دهد، نامه ‏ها را نباید پاره کرد، بلکه باید در رسانیدن به صاحبش امین باشند. شرب خمر و خوردن معجون ها حرام است. واجب است که هر نوزده روز، نوزده شخص را مهمان کنند اگر چه آب بیاشامند. گدائى حرام است و پول دادن به گدا گناهى از گناهان، میراث، پس از دفن مرده، بین ترکه او چنین تقسیم مى‏شود. پسران 60/ 8 و شوهر 60/ 7 و پدر 60/ 6 و مادر 60/ 5 و برادر 60/ 4 و خواهر 60/ 3 و معلم نیز از میراث میت برخوردار مى ‏شود و غیر از کسانى که ذکر شد براى دیگران ظاهرا توزیع ترکه به صورتى که ذکر شد، بایستى ناقص باشد زیرا مجموع ترکه توزیع شده واحد صحیحى را تشکیل نمى‏ دهد.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372  شمسی، چاپ دوم، ص 87 با ویرایش و حذف و اضافه و اصلاح عبارات </ref>