ايمان: تفاوت میان نسخه‌ها

در مورد معنای ایمان گفته شده است: ایمان عبارت از جایگیرشدن [[اعتقاد]] در قلب و از امن گرفته شده، گویى [[مومن]] به آن چه بدان ایمان پیدا كرده، امنیت و مصونیت نمی‌دهد که در آن مورد دچار شك و تردید نمى شود، چرا که شك و تردید آفت اعتقاد است. <ref>ترجمه المیزان، ج 1، ص 72</ref>

ایمان در لغت عبارت است از: تصدیق در مقابل تکذیب <ref> ابن منظور، محمد بن مكرم، لسان‏العرب، ج 13، ص  21،  دار صادر، بیروت‏، چاپ سوم‏، 1414 ق‏، الإِیمان، بمعنى التصدیق، ضدُّه التكذیب</ref> و در اصطلاح عبارت است از: اقرار به زبان، تصدیق و اذعان قلبى -كه نوعى صفت و حالت نفسانى نسبت به یک امر است و با صرف شناخت و معرفت تفاوت دارد <ref> شیرازى، اوائل المقالات، ج 1،ص 249، شیخ مفید، نظریه ایمان در عرصه كلام در قرآن، ص 48،جوادى، محسن، اخلاق اسلامى، ص 119-158،دیلمى احمد و آذربایجانى مسعود، ص 73</ref> و عمل نمودن با اعضا و جوارح. <ref>کلینی، كافی، ج 2، ص 27، ح 1، دار الكتب الإسلامیة، تهران، 1365 هـ ش، امام صادق (ع) می فرماید: الْإِیمَانُ هُوَ الْإِقْرَارُ بِاللِّسَانِ وَ عَقْدٌ فِی الْقَلْبِ وَ عَمَلٌ بِالْأَرْكَانِ</ref>

هر جاندارى براى خود دلبستگى‏هایى دارد. انسان نیز غیر از دلبستگى‏هاى مادى به پاره‏اى از معنویات، مانند، معرفت و زیبایى و… دلبستگى دارد. ایمان نیز نوعى حالت دلبستگى واپسین است كه تمام دعاوى دیگر را تحت شعاع قرار مى‏دهد.

قلمرو ایمان براى هر انسان حریم مقدسى است؛ یعنى دلبستگى واپسین انسان در نهایت به امر قدسى تبدیل مى‏گردد و آن گاه است كه عنصر شجاعت و جسارت و عشق از آن زاییده مى‏شود.

ایمان دلبستگى نهایى انسان به امور معنوى است كه براى انسان مقدس هستند و براى آن حاضر است عشق و شجاعت از خود نشان دهد.