۸٬۲۰۰
ویرایش
علی بن محمد (هادی): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵۵: | خط ۵۵: | ||
=القاب و کنیه امام هادی (ع)= | =القاب و کنیه امام هادی (ع)= | ||
مشهورترین لقب | مشهورترین لقب امام دهم شیعیان، [[هادی]] است زیرا در زمان خود بهترین هدایت کننده مردم به سوی خیر بوده است. <ref>قرشی، حیاة الامام علی الهادی، ص21</ref> | ||
القاب دیگر این امام عبارتند از [[نقی]]، [[مرتضی]]، عالم، [[فقیه]]، امین، ناصح، متوکل، خالص و طیب. <ref>ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، ج4، ص401</ref> | القاب دیگر این امام عبارتند از [[نقی]]، [[مرتضی]]، عالم، [[فقیه]]، امین، ناصح، متوکل، خالص و طیب. <ref>ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، ج4، ص401</ref> | ||
[[شیعیان]] به امام هادی و امام حسن عسکری (ع ) امامین عسکریین می گویند زیرا در سامرا در منطقه ای به نام عسکر ساکن بودند. <ref>سبط ابن جوزی، تذکرة الخواص، ج2، ص492 </ref> کنیه امام دهم [[ابوالحسن]] است. <ref>ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، ج4، ص401</ref> | [[شیعیان]] به امام هادی و امام حسن عسکری (ع) امامین عسکریین می گویند زیرا در سامرا در منطقه ای به نام عسکر ساکن بودند. <ref>سبط ابن جوزی، تذکرة الخواص، ج2، ص492 </ref> کنیه امام دهم [[ابوالحسن]] است. <ref>ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، ج4، ص401</ref> | ||
=خصوصیات ظاهری و اخلاقی امام هادی (ع)= | =خصوصیات ظاهری و اخلاقی امام هادی (ع)= | ||
| خط ۶۵: | خط ۶۵: | ||
امام دهم شیعیان، امام هادی (ع) دارای قامتی متوسط، گونه هایش اندکی برآمده و سرخ و سفید و چشمانی درشت بود. لباس امام جبه ای خشن بود و او زیر پای خود حصیری پهن می کرد و زندگی ساده ای داشت. | امام دهم شیعیان، امام هادی (ع) دارای قامتی متوسط، گونه هایش اندکی برآمده و سرخ و سفید و چشمانی درشت بود. لباس امام جبه ای خشن بود و او زیر پای خود حصیری پهن می کرد و زندگی ساده ای داشت. | ||
ایشان انگشتری به انگشت داشتند که نقش انگشتر «اللّه ربّی و هو | ایشان انگشتری به انگشت داشتند که نقش انگشتر «اللّه ربّی و هو عصمنی من خلقه؛ خداوند پروردگار من است و حامی ام از شر آفریدگانش» گزارش شده است.<ref>دخیل، ائمتنا، ج2، ص209. </ref> همچنین نقش انگشتر دیگر وی، «حفظ العهود من أخلاق المعبود؛ پایبندی به پیمان ها از خُلق خداوند است» ثبت شده است. <ref>مجلسی، بحارالأنوار، ج50، ص117</ref> | ||
امام هادی (ع) بسیار بخشنده بودند و همیشه بر لبانش تبسم بود، به طوری که هر غمگینی که بر وی می نگریست، شاد می شد. امام دارای شکوه و هیبتی بودند که همه افراد از جمله حاکمان آن زمان به ایشان احترام زیادی قائل بودند. | امام هادی (ع) بسیار بخشنده بودند و همیشه بر لبانش تبسم بود، به طوری که هر غمگینی که بر وی می نگریست، شاد می شد. امام دارای شکوه و هیبتی بودند که همه افراد از جمله حاکمان آن زمان به ایشان احترام زیادی قائل بودند. | ||
[[حضرت هادی]] دارای خصال پسندیده و [[زهد]] و دانش فراوان بودند که بر مسائل فقهی و اسلامی تسلط کامل داشتند. شبها اوقات امام (ع) پیوسته به [[نماز]] و طاعت و | [[حضرت هادی]] دارای خصال پسندیده و [[زهد]] و دانش فراوان بودند که بر مسائل فقهی و اسلامی تسلط کامل داشتند. شبها اوقات امام (ع) پیوسته به [[نماز]] و طاعت و تلاوت قرآن و راز و نیاز با معبود می گذشت. | ||
=امامت امام هادی(ع)= | =امامت امام هادی(ع)= | ||
| خط ۹۷: | خط ۹۷: | ||
شیعیان پس از امام نهم، به استثنای عده اندکی، امامت امام هادی(ع) را پذیرفتند و آن عده اندک، موسی بن محمد، معروف به [[موسی مبرقع]] را امام دانستند. <ref>نوبختی، فرق الشیعه، 1361ش، ص134</ref> اما پس از مدتی این عده نیز امامت امام هادی را پذیرفتند. | شیعیان پس از امام نهم، به استثنای عده اندکی، امامت امام هادی(ع) را پذیرفتند و آن عده اندک، موسی بن محمد، معروف به [[موسی مبرقع]] را امام دانستند. <ref>نوبختی، فرق الشیعه، 1361ش، ص134</ref> اما پس از مدتی این عده نیز امامت امام هادی را پذیرفتند. | ||
دوران امامت علی بن محمد، امام دهم شیعیان،33 سال بود که 7 سال از امامت خود را در دوره خلافت [[معتصم عباسی]] سپری کرد. پنج سال از دوران امامت خود را با | دوران امامت علی بن محمد، امام دهم شیعیان،33 سال بود که 7 سال از امامت خود را در دوره خلافت [[معتصم عباسی]] سپری کرد. پنج سال از دوران امامت خود را با خلافت واثق، چهارده سال با خلافت متوکل، شش ماه با خلافت مستنصر، دو سال و نه ماه با خلافت مستعین و هشت سال و اندی با خلافت معتز سپری نمود. | ||
در زمان امام هادی اختناق شدیدی از سوی [[خلفای عباسی]] حاکم بود و ایشان از طریق [[سازمان وکالت]] و نامه نگاری با شیعیان در ارتباط بود و علی بن جعفر الهمانی، ابوعلی بن راشد و حسن بن عبد ربّه یا بنا به گزارش برخی فرزندش «علی» از وکیلان امام هادی بودند. <ref>جباری، سازمان وکالت، 1382ش، ج2، ص513ـ514، 537</ref> | در زمان امام هادی اختناق شدیدی از سوی [[خلفای عباسی]] حاکم بود و ایشان از طریق [[سازمان وکالت]] و نامه نگاری با شیعیان در ارتباط بود و علی بن جعفر الهمانی، ابوعلی بن راشد و حسن بن عبد ربّه یا بنا به گزارش برخی فرزندش «علی» از وکیلان امام هادی بودند. <ref>جباری، سازمان وکالت، 1382ش، ج2، ص513ـ514، 537</ref> | ||
| خط ۱۱۵: | خط ۱۱۵: | ||
[[ابن شهر آشوب]] از افرادی همچون احمد بن حمزة بن یسع، صالح بن محمد همدانی، محمد بن جزک الجمال، یعقوب بن یزید الکاتب، [[ابوحسین بن هلال]]، ابراهیم بن اسحاق، خیران خادم و نضر بن محمد همدانی به عنوان افراد مورد اطمینان وی یاد کرده است. | [[ابن شهر آشوب]] از افرادی همچون احمد بن حمزة بن یسع، صالح بن محمد همدانی، محمد بن جزک الجمال، یعقوب بن یزید الکاتب، [[ابوحسین بن هلال]]، ابراهیم بن اسحاق، خیران خادم و نضر بن محمد همدانی به عنوان افراد مورد اطمینان وی یاد کرده است. | ||
همچنین از | همچنین از اصحاب وی داود بن زید، ابوسلیم زنکان، حسین بن محمد همدانی، احمد بن اسماعیل بن یقطین و بشر بن بشار نیشابوری، سلیمان بن جعفر مروزی، فتح بن یزید جرجانی و محمد بن سعید کلثوم، معاویه بن حکیم کوفی، علی بن معد بن محمد بغدادی و ابوحسن بن رجاء عبراتی و از وکیلان او از جعفر بن سهیل الصیقل نام برده است. او محمد بن عثمان را باب او معرفی کرده است. <ref>ابن شهر آشوب، 1379ق، ج4، ص402</ref> | ||
افرادی چون بشر بن بشار نیشابوری، فتح بن یزید جرجانی، حسین بن سعید اهوازی، حمدان بن اسحاق خراسانی، علی بن ابراهیم طالقانی، محمد بن علی کاشانی، ابراهیم بن شیبه اصفهانی، و ابومقاتل دیلمی از اصحاب آن حضرت در ایران بوده اند. <ref>جعفریان، حیات فکری -سیاسی امامان شیعه، ص658</ref> | افرادی چون بشر بن بشار نیشابوری، فتح بن یزید جرجانی، حسین بن سعید اهوازی، حمدان بن اسحاق خراسانی، علی بن ابراهیم طالقانی، محمد بن علی کاشانی، ابراهیم بن شیبه اصفهانی، و ابومقاتل دیلمی از اصحاب آن حضرت در ایران بوده اند. <ref>جعفریان، حیات فکری -سیاسی امامان شیعه، ص658</ref> | ||
| خط ۱۲۱: | خط ۱۲۱: | ||
=شاگردان مکتب امام هادی(ع)= | =شاگردان مکتب امام هادی(ع)= | ||
دوران زندگی امام هادی(ع)، هرچند عصر اختناق و استبداد بود و امام(ع) برای فعالیت فرهنگی، علمی و سیاسی، آزادی عمل نداشت و از این نظر فضای جامعه با عصر [[امام باقر(ع)]]<ref>ر.ک:مقاله امام باقر(ع)</ref> و [[امام صادق(ع)]]<ref>ر.ک:مقاله امام صادق(ع)</ref> تفاوت فراوان داشت، اما آن حضرت در همان شرایط نامساعد، علاوه بر فعالیت‌های فرهنگی؛ نظیر مناظرات، مکاتبات، پاسخ‌گویی به شبهات و ...، راویان و محدّثان و بزرگانی از شیعه را تربیت کرد، | دوران زندگی امام هادی(ع)، هرچند عصر اختناق و استبداد بود و امام(ع) برای فعالیت فرهنگی، علمی و سیاسی، آزادی عمل نداشت و از این نظر فضای جامعه با عصر [[امام باقر(ع)]]<ref>ر.ک:مقاله امام باقر(ع)</ref> و [[امام صادق(ع)]]<ref>ر.ک:مقاله امام صادق(ع)</ref> تفاوت فراوان داشت، اما آن حضرت در همان شرایط نامساعد، علاوه بر فعالیت‌های فرهنگی؛ نظیر مناظرات، مکاتبات، پاسخ‌گویی به شبهات و ...، راویان و محدّثان و بزرگانی از شیعه را تربیت کرد، علوم و معارف اسلامی را به آنان آموزش داد تا آنان، هم جامعۀ زمان خود را از آسیب‌های فرهنگی اعتقادی حفظ نمایند و هم این میراث بزرگ را به نسل‌های بعدی منتقل کنند. | ||
[[شیخ طوسی]]<ref>ر.ک:مقاله شیخ طوسی</ref>(ره)، دانشمند نامدار اسلامی، تعداد شاگردان و اصحاب آن حضرت را در زمینه‌های مختلف [[علوم اسلامی]]<ref>ر.ک:مقاله علوم اسلامی</ref>، بیش از ۱۸۰ نفر می‌داند. <ref>شیخ طوسى، رجال الطوسی، تحقیق: قیّومی اصفهانی، جواد، ص ۳۸۳ - ۳۹۴، جامعه مدرسین، قم، چاپ اول، ۱۴۱۵ق</ref> | [[شیخ طوسی]]<ref>ر.ک:مقاله شیخ طوسی</ref>(ره)، دانشمند نامدار اسلامی، تعداد شاگردان و اصحاب آن حضرت را در زمینه‌های مختلف [[علوم اسلامی]]<ref>ر.ک:مقاله علوم اسلامی</ref>، بیش از ۱۸۰ نفر می‌داند. <ref>شیخ طوسى، رجال الطوسی، تحقیق: قیّومی اصفهانی، جواد، ص ۳۸۳ - ۳۹۴، جامعه مدرسین، قم، چاپ اول، ۱۴۱۵ق</ref> | ||