عبدالجبار نفری: تفاوت میان نسخه‌ها

وی در شهر نِفَّر (نیپور سابق) بین [[کوفه]] و [[بصره]]  به دنیا آمد.<ref>یاقوت حموی، معجم الادباء، ج۴، ص۷۹۸</ref><ref>زرکلی، ج۶، ص۱۸۴</ref> از زندگی وی اطلاع چندانی در دست نیست و در نخستین تذکره‌ها ذکری از وی به میان نیامده است.

نخستین بار [[ابن عربی]] در فتوحات مکیه و مواقع النجوم به او اشاره کرده است. <ref>عبدالوهاب شعرانی، الطبقات الکبری، ج۱، ص۳۵۹، چاپ احمد عبدالرحیم السایح، قاهره، ۱۴۲۶/۲۰۰۵</ref> صوفیان اندلس نیز در سلسله انساب خود از وی به همراه [[شبلی]] و حلاج نام برده‌اند.<ref>ابوالوفا الغنیمی التفتازانی، ابن سبعین و فلسفته الصوفیه، ج۱، ص۱۶۹، بیروت، ۱۹۷۳</ref> به گفتۀ [[عفیف الدین تلمسانی]] <ref>عفیف الدین التلمسانی، شرح مواقف النفری، ج۱، ص۲۵۹، چاپ جمال المرزوقی،) قاهره (، ۲۰۰۰</ref>وی زندگی خود را در سیاحت و گمنامی سپری کرد و سرانجام در یکی از روستاهای [[مصر]] درگذشت؛ اما غانمی این نظررا رد کرده و گفته تمام سفرهای نفّری در [[عراق]] بوده و محل وفات وی نیز "نیل مصر" در عراق است. وی علت اشتهار نفّری را در مصر و [[مغرب]] و [[اندلس]] نتیجۀ اهتمام شاگردان ابن عربی و تلمسانی دانسته است<ref>عفیف الدین التلمسانی، شرح مواقف النفری، ج۱، ص۱۰ـ۱۱، چاپ جمال المرزوقی،) قاهره (، ۲۰۰۰</ref>.

تاریخ وفات نفّری را به اختلاف ۳۴۴<ref>احمد امین، ظهر الاسلام، ج۴، ص۱۷۶، بیروت،) ۱۳۷۳/۱۹۵۳</ref>.  

به گفتۀ مرزوقی<ref>جمال المرزوقی،ص۱۱، النصوص الکامله للنفری،(قاهره)، ۲۰۰۵</ref>[[تصوف]] نفّری مبتنی بر فنای افعال و ارادۀ سالک و بقای به افعال خدای تعالی و عدم شهود غیر خدا و نهایتاً شهود احدیت است. پس او تأکید دارد که حال فنا نباید موجب ترک (فنا) اعمال شرعی شود؛ ازاین‌رو صوفی باید پس از فنا به حال بقا برگردد و حق عبودیت را به جا آورد و به اوامر شرعی عمل نماید. اصطلاحی که نفّری برای فنا و فانی به کار می‌برد وقوف و واقف است. از نظر نفّری وقفه بالاتر از معرفت و معرفت نیز بالاتر از علم است. واقف از هرچیز و هرکس به خدا نزدیک‌تر است و از بشریت و اوامر و نواهی فراتر رفته است. در چنین مقامی واقف به مجرای اراده و فیض‌ الهی بدل گشته و حتی قدرت خلق و ایجاد می‌یابد.

بنابه نظر مرزوقی<ref>جمال المرزوقی،ص۱۳، النصوص الکامله للنفری،(قاهره)، ۲۰۰۵</ref> نفّری انسان را فاقد اراده و تمام افعال او را، از طاعت و معصیت مخلوق خدا می‌دانست.