آل عظمت خان: تفاوت میان نسخه‌ها

آل عظمت خان (اردو : Al Azmat Khan) یک قبیله حسینی هاشمی قریشی عدنانی و یکی از قبایل سادات [[آل باعلوی]] است که به هند مهاجرت کردند. شاخه ای از آن به مجمع الجزایر مالایی فرود آمد و در آنجا گسترش یافت و اولین قبایل مهاجر از حضرموت به جزایر خاور دور شمرده می شوند. پس از ازدواج و ایجاد ارتباط با پادشاهان و رهبران مسلمانان هند، به « آل عظمت خان» نامید. و "عظمت" در اردو لقبی است که دلالت بر شرافت و بزرگی شخص یا قوم دارد؛ زیرا آنها از سبط پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم هستند و «خان» به معنای پیشوا یا شاهزاده است.<ref>مناقب العلويين (الإمام السيد عبد الملك عظمة خان بن علوي عم الفقيه)". مدونة مجلس دعوة الأولياء التسعة. مؤرشف من الأصل في 15 سبتمبر 2017.</ref>  

آل عظمت خان نقش تاریخی برجسته ای در دعوت اسلامی در آسیای جنوب شرقی داشتند و بزرگانی که در تاریخ اندونزی به نام ([[اولیاء تسعه|نگهبانان نه گانه]]) یا ([[اولیاء تسعه]]) شناخته می شوند که بیشترین نقش را در گسترش اسلام در جزیره جاوه داشتند از این خانواده بوده اند و چون با سلطان مملکت داماک بیعت کردند تا خلیفه مسلمین باشد، لذا اکثریت قریب به اتفاق مردم اندونزی به دلیل اعتماد زیاد به آنان از آنان پیروی کردند و با حاکم داماک بیعت نمودند. آنها در سیاست کشورهایی که در آن ساکن شدند نقش داشتند و در بعد سیاسی شرکت کردند و حتی به قدرت رسیدند و حکومت های اسلامی تأسیس کردند که به ترویج علم و فرهنگ اسلامی در بین مردم مالایی کمک کرد<ref>أوصل رجالها الإسلام إلى مشارق الأرض ومغاربها تريم.. كنز المخطوطات وحاضرة العلوم الإنسانية". صحافة نت. مؤرشف من الأصل في 09 مايو 2020.</ref>.  

ماجرای بنی علوی از زمانی آغاز می شود که احمد المهاجر (جد آل باعلوی) در اوایل قرن چهارم هجری در حضرموت مستقر شد. در پایان قرن ششم هجری، عبدالملک بن علوی (جد آل عظمت خان) از حضرموت به گجرات در هند مهاجرت کرد و توانست با سلطان حیدرآباد، رابطه محکمی برقرار کند. سلطان پس از آنکه به نسب شریفش پی برد او را گرامی داشت و به او جایگاه ویژه ای عطا کرد. پسرش عبدالله با یکی از دختران سلطان نصیرآباد ازدواج کرد. سپس نوه های او در اوایل قرن هفتم هجری به کامبوجا، چین و سیام پراکنده شدند. از جمله نوه های او جمال الدین الحسین بود که در مالایی مستقر شد و اولین کسی بود که با عبور از هند به اندونزی و فیلیپین آمد. او با خانواده و اقوام و نوه دختر و پسرش به اندونزی آمد و پسرش ابراهیم را در آچه برای گسترش علوم اسلام گذاشت، سپس ابراهیم به سورابایا رفت و به [[ابراهیم آسمورو]] معروف شد. سپس جمال الدین الحسین رهسپار سرزمین بوقیس شد و در آنجا سکنی گزید تا اینکه درگذشت و از نسل او بزرگانی آمدند که در تاریخ گسترش و تحکیم اسلام در آسیای جنوب شرقی از آنها نام برده شده و به (اولیاء سته) معروف هستند. پس از مرگ او آتش جنگ در جاوه شعله ور شد و پادشاهی هندو ماجاپاهیت سقوط کرد و پسران و نوه هایش در جاوه و اطراف و در نقاط دوردست پراکنده شدند و برخی از آنها به کامبوجا و سیام بازگشتند. سپس با ورود گروهی از خانواده هایشان از چین و جاهای دیگر، تعداد آنها در جاوه افزایش یافت<ref> شهاب, محمد ضياء; عبد الله بن نوح (1400 هـ). "الإمام المهاجر". جدة، المملكة العربية السعودية: دار الشروق. صفحة 180.</ref>.  

همه سادات آل عظمت خان به جدشان عبدالملک منسوب هستند. او اولین کسی است که از بنی علوی به هند مهاجرت کرد و نسب او عبارتند از: عبد الملك بن علوی عم الفقیه المقدم بن محمد صاحب مرباط بن علی خالع قسم بن علوی بن محمد بن علوی بن عبید الله بن أحمد المهاجر (جد آل باعلوی) بن عیسى بن محمد النقیب بن علی العریضی بن [[امام صادق (ع)|جعفر الصادق]] بن [[امام باقر (ع)|محمد الباقر]] بن علی [[امام سجاد (ع)|زین العابدین]] بن [[امام حسین (ع)|الحسین]] بن [[امام علی (ع)|علی بن أبی طالب]] بن عبد المطلب بن عمرو (جد بنی هاشم) بن عبد مناف بن قصی بن كلاب بن مرة بن كعب بن لؤی بن غالب بن فهر بن مالك بن النضر (جد قریش) بن كنانة بن خزیمة بن مدركة بن إلیاس بن مضر بن نزار بن معد بن عدنان (جد العرب المستعربة) من ذریة إسماعیل بن إبراهیم إلى آدم (أبو البشر)<ref>المشهور, عبد الرحمن بن محمد (1404 هـ). "شمس الظهيرة" (PDF). الجزء الثاني. جدة، المملكة العربية السعودية: عالم المعرفة. صفحة 522. مؤرشف من الأصل (PDF) في 1 مايو 2020.</ref>.