کرامیه: تفاوت میان نسخه‌ها

او در اصل سجستانی و پدرش رزبان بود و چون رزبان را به پارسى کرام گویند، از این جهت به «ابن کرام» معروف شد. وی از آن جا به [[گرجستان]] تبعید و مطرود شد ولی توانست با تملق و نفاق، هم‌پیمانانی به دست آورد و  با تظاهر به زهد و تعبد؛ جلوه ای ویژه به خود بدهد و مردم آن دیار را به بدعت خویش کشاند و بیعت آنان را به سوی خود جلب کند. ابن کرام در ادامه به [[مکه]] رفت و  مدت پنج سال در آن شهر مجاور بود و پس از آن، به [[نیشابور]] رفت. اما در آن شهر از سوی طاهر بن عبد اللّه دستگیر و  به زندان افکنده شد. وی در سال 251 هجری قمری از زندان آزاد شد و به [[بیت المقدس]] رفت و همان جا در گذشت. <ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 364</ref>ابن کرّام ظاهرا هم [[تصوف|صوفى]] بود و هم متکلم. وى در نوشته ‏هایش در اصطلاحات فنى [[تصوف]] و کلام، تجدید نظر کرد. او از حیث حکمت الهى میان [[مكتب سنت‏ گرایى|مکتب سنت‏ گرایى]] که به کلى مخالف کلام خردگراى بود و «[[معتزله]]» که کاملا از برداشت خردگرایانه حمایت مى‏ کردند، قرار گرفت و نفوذ او بیش از همه در مذهب «ماتریدى» مشاهده مى ‏شود.