ابوحنیفه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''نُعمان بن ثابت بن زوطا بن مرزبان''' مُکنّی و مشهور به '''ابوحَنیفه''' (۸۰–۱۵۰ ه‍.ق) [[فقیه]] و [[متکلم]] نامدار [[کوفه]] و پایه‌گذار مذهب [[حنفی]] از مذاهب چهارگانهٔ [[اهل سنت|اهل‌سنت]] است.  ابوحنیفه از [[حماد بن ابی سلیمان]] و از [[ابراهیم نخعی]] و علقمه بن قیس شاگرد عبدالله بن مسعود، [[علم فقه]] و [[حدیث]] را اخذ و تلقی نمود. [[شافعی]] و [[مالکی]] به کمالات او معترف بوده‌اند. بیشتر منابع، اصلیت او را از [[کابل]] می‌دانند. در برخی منابع هم ترمذ یا نسا به عنوان محل سرزمین اجدادش نام برده شده‌است. جد وی از موالی و [[ایران|ایرانی]] بود. وی در سال ۸۰ هجری قمری در شهر کوفه متولد شد. ابوحنیفه علاوه بر فقیه بودن در زمان خود بازرگان موفقی نیز بود. وی در نزد اهل سنت یکی از بزرگ‌ترین فقها به‌شمار می‌رود.

|ابوالهذیل زفر بن هذیل بن قیس کوفی ،  حسن بن زیاد ،  ابویوسف یعقوب بن ابراهیم کوفی

|مراجعه به قرآن ،  سنت نبوی ، اتفاق نظر مجتهدان  صحابه و دیگران و قیاس .

|‏ اهل رأی بوده

|از جهت تعداد جمعیت پیروان، دارای رتبه نخست است و حیطه جغرافیای آن شامل کشورهای: [ ترکیه ،  افغانستان ،  آسیای میانه]]،  عراق ،  قفقاز ،  هندوستان ،  چین ،  کشورهای حوزه بالکان ،  برزیل ،  سوریه ،  لبنان  و  فلسطین  می‌شود و هچنین  به شکل محدود در  ایران ،  حجاز ،  یمن  و  مصر  نیز حضور دارند.

==مشخصات ابوحنیفه==

 

وی در سال 80 هجری قمری در [[کوفه]] و در عصر [[عبدالملک بن مروان]] [[بنی امیه|خلیفه اموی]] به دنیا آمد و در زمان خلافت [[عمر بن عبدالعزیز]] توانایی واستعداد خود را نشان داد و مشهور ترین استادش [[حماد بن ابی سلیمان کوفی]] متوفای 120 هجری قمری بود. این شخصیت از نظر زمانی جزو تابع تابعین به حساب می آید، اما چون از برخی از [[صحابه]] از جمله [[انس بن مالک]] [[حدیث]] نقل کرده است  او را از [[تابعین]] شمرده اند.<ref> خطیب بغدادی ، ج۱۵، ص۴۴۵.</ref> ابوحنیفه در کلام بسیاری از فقهای بزرگ [[اهل سنت]] به عنوان فقیهی سر آمد معرفی شده است. به عنوان مثال پیشوای [[شافعیه]] مردم را در [[فقه]] وامدار ابوحنیفه خوانده است. <ref> خطیب بغدادی ، ج۱۵، ص۴۶۳ـ۴۸۱.  

شخصی به نام [[ابومطیع]] از قول ابوحنیفه نقل مى کند که نزد ابوجعفر [[منصور عباسی]] رفته بود.  ابوجعفر از وی پرسید اساتید تو چه کسانی بوده اند؟ وی در جواب گفت  علوم را از [[حماد بن ابی سلیمان کوفی]] آموختم که او شاگرد [[ابراهیم نخعی]] و او نیز شاگرد [[عمر بن خطاب]] و او نیز از [[امام علی|علی بن ابیطالب ع]] آموخت.<ref> تاریخ بغداد ، ج ۱۳، ص ۳۳۴.</ref> البته شاگردی ابوحنیفه در محضر [[امام باقر(ع)|امام باقر]] و [[امام جعفر صادق|امام صادق]] علیهما السلام و نیز [[زید بن علی]] ع به هیچ وجهی قابل انکار نیست و وی بهره های فراوانی از محضر آنان برده است. <ref> ادوار علم الفقه ، ص ۱۴۲.</ref>

وی شاگردان بسیاری داشت که میان آن ها مشهور ترین شان، ابوالهذیل زفر بن هذیل بن قیس کوفی، حسن بن زیاد، ابویوسف یعقوب بن ابراهیم کوفی که در زمان [[هارون الرشید]] قاضی القضاة بوده و نیز [[محمد بن حسن شیبانی]] هستند. <ref> الفقه الاسلامى و ادلّته ، ج ۱، ص ۴۴</ref>

ابوحنیفه می گوید: برای استنباط احکام نخست به کتاب خدای تعالی مراجعه می کنم، اگر نتوانستم از کتاب خدا و سنت پیغمبر (ص) حکمی استنباط کنم از گفته های صحابه بهره گرفته و بقیه را رها می نمایم و به قول دیگری عمل نمی کنم منابع تشریعی ای که امام ابوحنیفه در استنباط مسائل به آنها اتکا می‌نمود عبارتند از : [[قرآن]]، سنت نبوی، اتفاق نظر مجتهدان صحابه و دیگران و قیاس. البته بعد از این چهار منبع نوبت به [[استحسان]] می رسد. <ref> http://wiki.ahlolbait.com/%D8%AD%D9%86%D9%81%DB%8C </ref>

معروف است که ابوحنیفه امام [[اهل رای]] بوده است.<ref> ابوالقاسم گرجی ،  تاریخ فقه و فقها ، ۱۳۹۲ش، ص۸۳</ref> وی هر چند تاکید بسیاری بر سنت نبوی و احکام تعبدی داشت با این حال اخبار و روایات غیرقطعی را برای فتوا دادن کافی نمی‌دانست. <ref> احمد پاکتچی ،  اندیشه‌های فقهی در سده‌های ۲و ۳، ص۴۴۴</ref>

نکته قابل توجه این که تعداد جمعیت پیروان این مذهب نسبت به سایر مذاهب اسلامی دارای رتبه نخست است و حیطه جغرافیای آن شامل کشورهای ترکیه، افغانستان، آسیای میانه عراق، قفقاز، هندوستان، چین، کشورهای حوزه بالکان، برزیل، سوریه، لبنان و فلسطین می‌شود. علاوه حنفی ها به شکل محدود در ایران، حجاز، یمن و مصر نیز حضور دارند.<ref>http://www.hajij.com/fa/islamic-countries-and-sects/islamic-sects/item/660-1390-12-14-09-24-15 </ref> بنا بر این به دلیل پراکندگی گسترده این مذهب در سراسر جهان می توان گفت حدودا یک سوم مسلمانان جهان پیرو این مذهب باشند.<ref> محمد وفاریشی ، « المذهب الحنفی »، ج۱، ص۳۴۱، در المذاهب الاسلامیة الخمسة : تاریخ و توثیق، بیروت : الغدیر ، ۱۴۱۹/۱۹۹۸

وى در فتوا دادن از کتاب خدا و سنت رسول خدا ـ به شرطى که اولا متواتر یا مورد عمل همه علمای مناطق باشد یا آن سنت را یکی از صحابه در میان خود صحابه نقل کرده و مخالفی هم نداشته باشد بهره می برد و اگر به سنتی دست نمی یافت تابع اجماع صحابه بود و در صورت نبودن آن، به اجتهاد و قیاس و پس از آن به استحسان تمسّک مى جست. ابوحنیفه چون در عمل به سنت سخت گیر بود، روایات اندکى به عنوان سنت در نزد وى ثابت شده بود، به طور گسترده به قیاس و استحسان روى آورد. <ref> تاریخ الفقه الاسلامى ، ص ۱۲۱-۱۲۰ .</ref>ابن خلدون نقل می‌کند که ابوحنیفه فقط هفده حدیث از رسول خدا را صحیح شمرده و به آن ها اعتماد می کرد.<ref> تاریخ ابن خلدون ، ج ۲، ص ۷۹۶ (فصل ششم، علوم حدیث)</ref>

آن چه معروف است این که ابوحنیفه از مدافعان رای و قیاس بود حتی به گونه ای که معروف به پیشوای اهل رای بود و البته از رای در جایی استفاده می کرد که نصی از قرآن یا روایتی از رسول خدا صلی الله علیه و آله وجود نداشته باشد.  

=پانویس=

[[رده:مذاهب اسلامی]]

[[رده:مذاهب فقهی اهل سنت]]