احزاب سلفی در مصر (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

شیخ یاسر برهامی در سایت «صوت السلف» در پاسخ به سؤالی درباره حکم انضمام به احزاب اسلامی با مرجعیت اسلامی گفته است: «انضمام به این احزاب به خصوص احزاب سلفی با هدف تلاش برای اقامه دین خدا و عمل به واجبات شرعی و حفظ هویت اسلامی، از مصادیق تعاون بر نیکی و تقواست. البته حزب گرایی نکوهیده عبارت است از کمک به همدیگر براساس جاهلیت و تبلیغ آن؛ حال آنکه پیامبر(ص) از همکاری براساس باطل و تقلید کورکورانه نهی کرده و فرموده¬اند: «ما بال دعوی الجاهلیة؟!...دعوها فَإِنَّها منتنة» (جاهلیت را رها کنید که گندابی است).

برهامی معتقد است که عرصه سیاسی یکی از عرصه های دعوت به اسلام است و حتی در این زمان می تواند از مهم ترین و حساس ترین عرصه ها باشد، زیرا فعالیت اسلام گرایی در عرصه سیاسی باعث خشم دشمنان می-شود و خطری برای طرح های سکولاریستی و لیبرالیستی آنها به شمار می¬آید؛ چنان که «فعالیت سیاسی با مرجعیت سلفی گری» باعث اصلاح مسیر سایر جریان ها و احزاب اسلام¬گرایی می¬شود که قصد دارند به نفع منافقان از موضع خود عقب نشینی کنند. زمانی که فشاری قدرتمند از جانب سلفی ها آن هم با پیوستن جمع زیادی از مردم به احزاب سلفی وجود داشته باشد، روند عقب نشینی متوقف خواهد شد.

وی می گوید ما تأثیر این حضور را به وضوح در مسأله «مرجعیت شریعت» دیده ایم. وقتی کسانی باشند که حافظ هویت ملت مسلمان باشند و اجازه ندهند ماده دوم قانون اساسی در معرض خطر قرار گیرد، قطعاً کسانی که خواستار تعدیل این ماده یا حذف آن هستند، اعم از سکولارها یا حتی کافرانی که علناً به کفر خود اذعان دارند، عقب¬نشینی می¬کنند. سلفی ها به رغم تمام مخالفت¬هایی که حتی از سوی برخی اسلام گرایان یا از خود سلفی¬ها صورت گرفت، بر مواضع خود اصرار کردند.

وی درباره موضع قدیمی سلفی¬ها در تحریم احزاب و اینکه مبلغان در راه خدا حزب تشکیل نمی¬دهند و دعوت و تبلیغ اساساً میانه¬ای با حزب ندارد، گفته است: «منظور ما عدم ترک مسأله دعوت و ارشاد و تربیت - که اصل محسوب می¬شود - و سرگرم شدن در فعالیت سیاسی است. اما اگر گروهی که می¬توانند حقوق مردم را در این عرصه تضمین کنند، لازم است وارد این عرصه شوند و اقدام به تقسیم کار کنند. نمی توان تصور کرد تمام دانشجویان و علم¬آموزان و مبلغان از فعالیت سیاسی رویگردان شوند و کسی که هیچ اطلاعی از طرح اسلامی ندارد و از عهده آن برنمی¬آید، وارد فعالیت سیاسی شود. بهتر است مبلغان بزرگ کل وقت خود را صرف تبلیغ و ارشاد کنند و سایر افراد در حزب شرکت و سیاست¬مداران را ارشاد و توجیه کنند تا فاصله¬ای بین دین و دعوت از یک سو و سیاست از سوی دیگر نیفتد.