۸۷٬۷۷۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'ابی طالب' به 'ابیطالب') |
جز (جایگزینی متن - 'می نویسد' به 'مینویسد') |
||
خط ۶۴: | خط ۶۴: | ||
پس از آنکه پیامبر اکرم (ص) [[نماز ظهر]] را به جای آورد در جای خود نشست و اصحابش دور او نشستند. <ref>مغازی واقدی، ج ۲، ص۷۵۵- ۷۵۶</ref> در روایت [[ابان بن عثمان بجلی کوفی]] از [[امام صادق (ع)]] آمده است که آن [[حضرت (ص)]] [[جعفربن ابیطالب]] را به فرماندهی آنها انتخاب کرد و پس از او [[زید بن حارثه کلبی]] و پس از او [[عبدالله بن رواحه]] را تعیین نمود <ref> إعلام الوری، ص۲۱۲ و مناقب آل ابیطالب، ج ۱، ص۲۰۵</ref> و فرمود که اگر عبدالله بن رواحه هم آسیبی دید، [[مسلمانان]] خودشان فرماندهی برای خودتعیین کنند... آنگاه رسول خدا (ص) پرچم سفیدی برای آنها که سه هزار نفر بودند بست. | پس از آنکه پیامبر اکرم (ص) [[نماز ظهر]] را به جای آورد در جای خود نشست و اصحابش دور او نشستند. <ref>مغازی واقدی، ج ۲، ص۷۵۵- ۷۵۶</ref> در روایت [[ابان بن عثمان بجلی کوفی]] از [[امام صادق (ع)]] آمده است که آن [[حضرت (ص)]] [[جعفربن ابیطالب]] را به فرماندهی آنها انتخاب کرد و پس از او [[زید بن حارثه کلبی]] و پس از او [[عبدالله بن رواحه]] را تعیین نمود <ref> إعلام الوری، ص۲۱۲ و مناقب آل ابیطالب، ج ۱، ص۲۰۵</ref> و فرمود که اگر عبدالله بن رواحه هم آسیبی دید، [[مسلمانان]] خودشان فرماندهی برای خودتعیین کنند... آنگاه رسول خدا (ص) پرچم سفیدی برای آنها که سه هزار نفر بودند بست. | ||
[[یعقوبی]] | [[یعقوبی]] مینویسد: «پیامبر(ص) در سال هشتم، جعفر بن ابى طالب و زید بن حارثه و عبدالله بن رواحه را با لشکرى براى [[جنگ]] روم به [[شام]] فرستاد. <ref>تاریخ یعقوبى/ترجمه،ج۱،ص:۴۲۶ </ref> | ||
اما [[شیعه]] بر این باور بوده است که جعفر فرماندهى نخست سپاه مزبور بر عهده داشته است. <ref> المبعث و المغازى، ابان بن عثمان احمر، صص ۹۲- ۹۴</ref> ابن ابى الحدید با اشاره به عقیده شیعه مى گوید: او در اشعارى که ابن اسحاق آورده شواهدى بر عقیده شیعه یافته است. <ref> شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحدید، ج ۱۵، ص ۶۲</ref> | اما [[شیعه]] بر این باور بوده است که جعفر فرماندهى نخست سپاه مزبور بر عهده داشته است. <ref> المبعث و المغازى، ابان بن عثمان احمر، صص ۹۲- ۹۴</ref> ابن ابى الحدید با اشاره به عقیده شیعه مى گوید: او در اشعارى که ابن اسحاق آورده شواهدى بر عقیده شیعه یافته است. <ref> شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحدید، ج ۱۵، ص ۶۲</ref> |