اصالت صلح در اسلام (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

«مَن ظَلَمَ مُعاهداً اَوِ انتَقَضَهُ حَقَّهُ أو کَلَّفَهُ فوقَ طاقَتِهِ أو اَخَذَ مِنه شیئاً بِغَیرِ طیبِ نَفسهِ فَأنَا حَجیجُهُ یَومَ القیامَةِ».  

هرکس به هم پیمانى از غیرمسلمانان ستم کند یا حقّش را از بین ببرد یا فراتر از طاقتش تکلیفى بر او تحمیل کند، یا چیزى بدون رضایت از او بگیرد، من روز قیامت با او محاجّه خواهم کرد.

«مَن قَذَفَ ذِمّیّاً حُدَّ لَهُ یومَ القِیامَةِ بِسیاط مِن نار».  

هرکس به پیرو مذهب دیگر که در ذمّه اسلام قرار دارد، تهمت بزند، روز قیامت با تازیانه‌هاى آتشین مجازات خواهد شد.

«تَصَدَّقوا عَلى أهلِ الاَدیانِ کُلِّها».  

به فقیران از پیروان همه ادیان الاهى صدقه بدهید.

«أَجْرُ الْمُصْلِحِ بینَ الناسِ کَالمجاهِدِ فى سبیلِ اللهِ».  

پاداش فرد صلح دهنده میان مردم همانند مجاهد در راه خداست.

«مِنْ کمالِ السَّعادةِ السَّعْىُ فی صَلاح الْجُمْهور».  

نهایت خوشبختى این است که انسان براى اصلاح میان مردم تلاش کند.