ابن زیات: تفاوت میان نسخه‌ها

ابن زیات اهل تادلا یا تادله، شهری در جبال بربر، نزدیک تلمسان و [[فاس]] <ref>یاقوت، 1/810</ref> بود. فیروزآبادی <ref>ص 294</ref> و سیوطى <ref>ص 425</ref> او را در نحو و لغت و ادب امام خوانده اند. وی به حضور ابوالعباس احمد سبتى (524 -601ق /1130- 1204م ) پیر و ولى مراکشى رسید و ابن حوط الله و سلالقى را نیز ملاقات کرد. ابن زیات، هنگامى که در شهر رگراگه (رجراجه یا چنانکه باباتنبکتى آورده: دقداق ) قاضى بود، درگذشت <ref>بابا تنبکتى، 352</ref>. فیروزآبادی و سیوطى درگذشت او را پس از 540ق /1145م نوشته اند <ref>همانجاها</ref>، اما او خود از رجالى یاد کرده است که در 616ق /1219م درگذشته اند <ref>ابن زیات، 469</ref>. حاجى خلیفه <ref>2/1790</ref> و بغدادی <ref> هدیه،552</ref> نیز سال وفات او را پس از 540 ق نوشته اند ولى بغدادی در جای دیگر سال 630ق /1233م را یاد کرده است <ref> [[ایضاح]]،292</ref>. گفته اند که جنازه او را به [[مراکش]] بردند و در قبه سیدی محمد فرّان و سیدی محمد بربوشى در بیرون شهر و نزدیک دروازه خمیس به خاک سپردند.

از کتاب التشوّف الى رجال التصوّف او برمى‌آید که او خود در زمره صوفیان بوده و گاه مطالبى را از زبان مریدان نقل کرده است (مثلاً در ص 222). ابن زیات در ادب، تألیفى به نام نهایة المقامات فى درایة المقامات در شرح مقامات حریری داشته است که آن را بهترین شرحها <ref>فیروزآبادی، سیوطى، همانجاها</ref> و «شرحى نبیل » <ref>بابا تنبکتى، همانجا</ref> گفته اند، اما اکنون از آن اطلاع نداریم. اثر موجود ابن زیات همان التشوف الى رجال التصوف است.