نهضت العلما اندونزی: تفاوت میان نسخه‌ها

این انجمن خواستار تفسیر معتدل احکام دینی مذهبی ، مخالف تبدیل شدن اندونزی به یک کشور اسلامی است و خواستار همزیستی بین مذاهب و عقاید مختلف است. این انجمن در جمع آوری و توزیع زکات و صدقات نقش فوق العاده ای دارد ، نقشی که غالباً کمبودها و نواحی دولت را تکمیل می کند.  

نهضت العلما سه اصل را به عنوان ایدئولوژی خود معرفی کرده است:  

1. اعتدال: به معنای دوری از افراط‌گرائی

2. مدارا: به معنای احترام به عقائد و تمدنهای موجود در جامعه

 

فروپاشی امپراتوری عثمانی در ۱۹۲۴ که حافظ سنت رسمی دینداری در میان اهل سنت بود و قدرت گیری تقریبا همزمان آل سعود در شبه جزیره عربستان که مخالف نگاه های سنتی بوده و شکلی تازه از دینداری را در قالب «سلفیت» ترویج می داد، بر این هراس هویتی بی تاثیر نبود.

دو مولفه اساسی که جریانات سنتی اهل سنت را از سلفیون جدا می کند، یکی تقلید است و دیگری تصوف. سنتی ها خود را مقلد یکی از مذاهب چهارگانه فقهی حنفی، شافعی، مالکی و حنبلی می دانند، اما سلفی ها – غالبا و نه تماما - به اجتهاد از طریق رجوع مستقیم به قرآن و سنت معتقدند. سنتی ها معمولا به فرق تصوف گرایش دارند و سلفی ها – غالبا نه تماما - متاثر از مبانی ابن تیمیه با جریانات صوفی موجود میانه خوبی ندارند.

غالب مساجد اندونزی تحت سرپرستی نهضت العلماست و به همین خاطر مساجد پایگاه های اصلی آنها در اندونزی است. تریبون مقدس مساجد مشروعیت بالایی به نهضت داده است. علمای نهضت نیز جایگاه بسیار والایی نزد مردم داشته و کمتر کسی حق تعرض به آنها را به خود می دهد. این مرجعیت بالای علما را می توان مدیون دو عامل دانست:  

اول اینکه غالب هواخواهان نهضت مردمان فقیر شهرها یا روستاها هستند که در نظم سنتی جامعه خود، روابط طولی برپایه مذهب را به رسمیت می شناسند. دوم اینکه فرهنگ صوفیانه موجود از مشایخ صوفی شبه قدیسانی می سازد که باید اطاعت شوند. چنین تعبدی نسبت به علما در جریانات سلفی به مراتب کمتر یافت می شود.

بدنه اصلی نهضت با توجه به دو مولفه مهمی که بدان اشاره شد کماکان سنتی است. اما جریانی جدید در درون نهضت شکل گرفته که با در پیش گرفتن اجتهاد به جای تقلید، راه خود را تا حدی از سنت رسمی نهضت جدا کرده است. این جریان «نوسنتی» نامیده شده است. نوسنتی ها که مصطفی بسری رهبر فعلی نهضت نیز جزو آنهاست، توانسته اند علیرغم مخالف های بسیار «تقلید روشی» را به جای «تقلید قولی» در نهضت به تصویب برسانند.

نکته مهم در این زمینه تفاوت میان جنس اجتهاد این جریان با اجتهاد در جریانات سلفی است. در حالی که اجتهاد در میان سلفیون وسیله ای است برای وفاداری بیشتر بر نص و اصل گرفتن ظواهر آن، نوسنتی ها اجتهاد را برای دخالت بیشتر عقل و درنظر گرفتن مصالح و شرایط زمانه در صدور احکام شرعی به کار می گیرند. در واقع می توان گفت جریان نوسنتی در اینجا به نوسلفی ها یعنی سلفیت از جنس محمد عبده نزدیک می شود نه سلفیت رشیدرضا. آنها همچون عبده سعی دارند با کاربرد عقل در فهم دین، میان مفاهیم دینی و ارزش های دنیای مدرن سازگاری ایجاد کرده و شکاف های میان اسلام و مدرنیته را با استفاده از متون دینی پر کنند. نوسنتی های نهضتی اختلافاتی اساسی با سلفی ها دارند که مهمترین آنها نقد به ظاهرگرایی سلفی هاست. تکفیرگرایی بعضی از سلفی ها موضوع دیگری است که نوسنتی ها آن را برنمی تابند. اصولا نه تنها نهضت العلما، که اسلام اندونزیایی نزد مستشرقان غربی به «چهره خندان اسلام» معروف است.

نهضت العلما از تشکیل حکومتی اسلامی در اندونزی جانبداری نمی کند. آنها خواهان اجرای شریعت توسط دولت نبوده و به بهانه حفظ وحدت پیروان مذاهب و ادیان مختلف به تعهد حاکمیت به توحید – و نه اسلام – رضایت داده اند. اما این مسئله به معنای عدم فعالیت سیاسی آنها نیست. خیلی از بزرگان نهضت رسما درباره مسائل سیاسی اظهارنظر کرده و حتی به مناصب سیاسی نیز رسیده اند. مهمترین این افراد عبدالرحمن واحد رئیس پیشین نهضت العلماست که در مقطعی به ریاست جمهوری اندونزی نیز رسید.

حضور بعضی رجال نهضت در حکومت و نیز کمک های مالی دولت اندونزی و دولت های دیگر به نهضت، در مواضع این سازمان بی تاثیر نبوده است.