confirmed، مدیران
۳۷٬۸۸۵
ویرایش
جنبش امل: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۶۱: | خط ۶۱: | ||
ورود جنبش مسلحانه امل به صحنه عملی جنگ داخلی 1975، واكنش خشن [[حزب فالانژ]] را درپی داشت. شیخ پیرالجمیل، امام موسی صدر را متهم كرد كه فرقه شیعه را در جنگی درگیر ساخته است، كه از آن جان سالم به در نخواهد برد. به ویژه آنكه اعلام موجودیت جنبش، در نتیجه انفجار بعلبك، در پادگانی صورت گرفت كه زیر نظارت فلسطینی‌های [[جنبش فتح]] بود. | ورود جنبش مسلحانه امل به صحنه عملی جنگ داخلی 1975، واكنش خشن [[حزب فالانژ]] را درپی داشت. شیخ پیرالجمیل، امام موسی صدر را متهم كرد كه فرقه شیعه را در جنگی درگیر ساخته است، كه از آن جان سالم به در نخواهد برد. به ویژه آنكه اعلام موجودیت جنبش، در نتیجه انفجار بعلبك، در پادگانی صورت گرفت كه زیر نظارت فلسطینی‌های [[جنبش فتح]] بود. | ||
پیر جمیل با یادآوری موضع امام صدر در قبال جنگ داخلی لبنان و تحصن وی در مسجد «الصفا»ی مدرسه عاملیه، در اعتراض به برافروختن جنگ در تعدادی از مناطق لبنان، شركت امام را در جنگ جدید به مثابه اعلام انصراف وی از اصولی دانست، كه همواره برای آن در لبنان تبلیغ می كرد. | پیر جمیل با یادآوری موضع امام صدر در قبال جنگ داخلی لبنان و تحصن وی در مسجد «الصفا»ی مدرسه عاملیه، در اعتراض به برافروختن جنگ در تعدادی از مناطق لبنان، شركت امام را در جنگ جدید به مثابه اعلام انصراف وی از اصولی دانست، كه همواره برای آن در لبنان تبلیغ می كرد. | ||
=تحصّن در عاملیه= | |||
آغاز جنگ داخلی لبنان از نظر سید موسی صدر یك فتنه آمریكایی بود، كه می خواست لبنان را نسبت به آنچه در منطقه روی می دهد، سرگرم سازد. طبق نظریه كیسینجر، برای جلوگیری از وقوع جنگ های بزرگ، باید جنگ های كوچك برافروخته شود. جنگ بزرگ مداوم عبارت است از: كشمكش عربی ـ صهیونیستی، كه به اعتقاد كیسینجر (وزیر خارجه وقت [[آمریكا]]) باید جنگ های كوچكی پیرامون آن به راه افتد. و این امر در لبنان به وقوع پیوست. | |||
اعتراض سید موسی صدر به این جنگ به همین دلیل بود. وی برای نشان دادن این اعتراض ، تصمیم به تحصن در مسجد الصفا در بیروت گرفت. تحصن عملاً به یك راهپیمایی سیاسی مبدل شد، كه توجه تمام لبنان را به خود جلب كرد. هزاران نفر از سطوح گوناگون سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و غیره به سوی [[مسجد]] شتافتند. | |||
هنگام تحصن خبر درگیری های جدید درمنطقه بقاع در شهرك «قاع» به امام رسید. وی برای متوقف كردن درگیری تلاش كرد، و از طریق رادیو و تلویزیون پیامی برای توقف خونریزی ارسال داشت، اما نتیجه ای دربرنداشت. از این رو، ناچار شد بی درنگ به منطقه عزیمت كند، و از احمد اسماعیل بخواهد تا نماینده منطقه، دكتر البیر منصور، را فرا خواند. آنگاه به همراه وی با یك اتومبیل به قاع رفت و در آنجا حمله كنندگان را مخاطب قرار داد، و گفت: هركس به خانه ای در این روستا تجاوز كند، گویی به خانه من تجاوز كرده است ... وی در همان روز میان این روستا و همسایگانش آشتی برقرار كرد، با این شرط كه اعمال تجاوزكارانه «فالانژها» برضد اهالی منطقه متوقف شود. | |||
از این رو، شیخ پیرجمیل به وجود جنبش مسلحانه امل اعتراض كرد، و وجود آن را منافی اصول اعلام شده از سوی امام صدر و عملاً مشاركت در جنگ داخلی دانست. آیا وجود جنبش آنگونه كه فالانژها شایع كرده بودند، یك اشتباه بود، یا هماهنگ با طرحهای تئوریك و سیاسی امام؟ | |||
=منبع= | =منبع= | ||