الهامیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''الهامیه''' از فرق [[صوفیه]] اند که اکنون اثری از آنها وجود ندارد. البته محمد جواد مشکور از این فرقه با عنوان یکی از فرق کلامی نام برده ولی درباره آن هیچ توضیحی نداده است<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 67</ref>.

1. این گروهک‌ها جمعیت اندکی را تشکیل می داده‌اند و چون عقاید فاسدی داشته اند، عده ی کمی در اطراف ایشان جمع می‌شدند.  

2. به دلیل باطل بودن اصل صوفی گری که راهشان از مکتب اهل‌بیت و آموزه های اسلام جدا است، گروهک‌های زیادی از صوفیه تشکیل شدند و هریک به دنبال روشی رفته اند و کثرت این گروهک‌ها مانع از جمع آوری اطلاعات درباره‌ ایشان شده است. اما بزرگانی چون مرحوم مقدس اردبیلی، به دلیل آگاهی بخشی و حفظ شیعیان از دام صوفی گری، اطلاعاتی را درباره ی ایشان نقل کرده‌اند. ایشان در رابطه با فرقه‌ی الهامیه می‌نویسد: این طایفه از آموختن علم رو گردانند و عمر خود را به آموختن شعر و بذله خوانی و ترنمات و نغمات و مطربی و غنا و سرود صرف می‌کنند و بیشتر شعرهایی را یاد می‌گیرند که معنای ملحدانه از آن بیرون می‌آید. معتقدند که هر چه آن چه را که تمام عالمان در طول عمر خود از مسیر یاد گیری و تعلیم و مطالعه به دست می آورند، ما در یک دم و زمان بسیار کوتاه به آن آگاه می‌شویم<ref>مقدس اردبیلی، حدیقه الشیعه، نشر گلی، ص 548</ref>. این طایفه نیز مانند سایر فرقه‌های صوفیه، چون راهی جدای از طریقه ی حق برگزیده اند؛ از نظر شرع مقدس هم دچار انحرافات بسیاری شده‌اند.

در برخی از منابع به خلاصه‌ای از عقاید الهامیه اشاره شده است. نوشته‌اند که الهامیه یکی از فرقه‌های متصوفه مبطله است و پیروان آن هم رای [[قرامطه]] و [[دهریه]] اند که اعتقادی به خواندن و نیز آموختن قرآن و علوم دینی ندارند و از آن اعراض می‌کنند و ظواهر را حجاب راه باطن می‌دانند و به اشعار و ادبیات علاقه دارند<ref>ر. ک. لغت نامه ی دهخدا، ذیل نام الهامیه همچنین به حلال و حرام هیچ اعتقادی ندارند؛ مقدس اردبیلی، حدیقه الشیعه، نشر گلی، ص 548.</ref>.