آرژانتین: تفاوت میان نسخه‌ها

|دین ها

| data-type="authorbirthDate" |۹۷ درصد اروپایی‌تبار هستند( مهاجران ایتالیایی و اسپانیایی) هستند.

'''آرژانتین (اسپانیولی: [aɾxenˈtina]) با نام رسمی جمهوری آرژانتین کشوری است در [[آمریکای جنوبی]].''' پایتخت آن بوئنوس آیرس است. گسترش [[اسلام]] در این کشور به‌واسطه مهاجرت‌هایی دانسته شده است که در اواخر قرن نوزدهم به این کشور صورت گرفته است. اکثر [[مسلمانان]] این کشور [[سنی]] مذهب و درصد کمی از آنها [[شیعه]] هستند و علاوه بر آرژانتینی‌های مسلمان‌شده، مهاجرانی از کشور [[لبنان]]، و همچنین [[سوری‌های علوی]] یا [[شیعه|دوازده امامی]] هستند. آمار واقعی از تعداد جمعیت مسلمان آرژانتین وجود ندارد اما تعداد آنها بطور قطع بسیار بیشتر از آمارهای رسمی ارائه شده است. برعکس جوامع یهودی که بسیار منسجم و فعال عمل می‌کنند، یکی از مهمترین نقاط ضعف جوامع اسلامی آرژانتین، عدم وجود فدراسیون و یا اتحادیه‌ای است که این جوامع اسلامی را متحد نماید. عدم اتحاد آنها و اختلافات موجود بین این مراکز از جمله دلایلی است که باعث شده است مراکز اسلامی نتوانند در جهت اتحاد مسلمانان و پیگیری حقوق و خواسته‌های این اقلیت گسترده نزد دولت آرژانتین بخوبی اقدام نمایند.<br>

آرژانتین با 2791810 کیلومتر مربع مساحت تقریبا دو برابر مساحت [[ایران]]، هشتمین کشور وسیع جهان، دومین کشور از این نظر در آمریکای جنوبی و چهارمین کشور در نیمکره غربی بعد از [[ایالات متحده آمریکا]]، [[کانادا]] و [[برزیل]] است. این کشور از شمال با کشورهای برزیل، [[پاراگوئه]] و [[بولیوی]] هم مرز بوده و از مشرق به اقیانوس اطلس و [[اروگوئه]] و از [[مغرب]] و جنوب غربی به [[شیلی]] محدود می‌شود. طویل ترین قسمت خاک آرژانتین از شمالی‌ترین قسمت این کشور که در حقیقت مناطق حاره‌ای جنوب [[آمازون]] می‌باشد تا جنوبی ترین نقطه کشور که نزدیک به مناطق قطب جنوب است، قریب 3700 کیلومتر فاصله دارد و بیشترین عرض آن حدود 1423 کیلومتراست.<br>

خاک آرژانتین از دو بخش متمایز تشکیل شده است. نواحی کوهستانی [[مغرب]] که قسمتی از دامنه شرقی رشته کوه آند می‌باشد و قلل آن پوشیده از برف و بعضی از آنها آتشفشان است. این رشته کوهها مرز غربی آرژانتین و [[شیلی]] را تشکیل می‌دهند و بلندترین قله آن آکونکاگوا است که نزدیک به 7 هزار متر ارتفاع دارد. و از مرتفع ترین قلل دنیا محسوب می‌شود. دامنه های شرقی آند شیب ملایمی به دشتهای مرکزی آرژانتین منتهی می‌شود که در آنها ریزش باران بسیار کم است و قسمت عمده آن بویژه استپ های پاتاگونیا پوشیده شده است.

قسمت دیگر بخش جلگه ای مشرق است که از شمال به جنوب از عرض آن کاسته می‌شود. در شمال و جنوب یعنی در فلاتهای شاگو و پاتاگونیا زمین ها کمتر حاصل خیز و در قسمت مرکزی یعنی پامپاس بسیار حاصلخیز می‌باشد.<br>

جامعه آرژانتین متشکل از جمعیت مهاجر گسترده ای است که بصورت مداوم با کشورهای مادر در تعامل و تبادل می‌باشند. علاوه بر آن روند ورود مهاجرین جدید به کشور همچنان بصورت وسیع ادامه دارد، در سالهای اخیر مهاجرین قانونی و غیرقانونی جدیدی از کشورهای همسایه <ref>از جمله بولیوی، اکوادور و پرو</ref> و کشورهای دیگر بویژه [[چین]] و [[کره جنوبی]] به این کشور وارد شده‌اند.  

بنابراین نظام اجتماعی در نتیجه این تبادلات بصورت دائمی در حال تکامل و پویائی می‌باشد. در یخش های پیشین گفته شد که اکثریتن قاطع جمعیت آرژانتین را مهاجرینی تشکیل می‌دهند که بخش اعظم آنها در طول یکصد سال گذشته به این کشور مهاجرت نموده و بخش قابل توجهی از آنها در نتیجه اجبار ترک وطن نموده اند. بنابراین بعد از طی دوره اضطرار مجددا رابطه خود را با موطن اصلی برقرار کرده‌اند. از آن جمله می‌توان به پایان دوره امپراطوری عثمانی، جنگ های اول و دوم جهانی و... اشاره نمود. نتیجه این موضوع برای کشور آرژانتین؛ وجود جمعیت و اتباعی است که وابستگی روحی عاطفی کمتری با این سرزمین برقرار کرده و« ملت» به معنای واقعی و عملی محسوب نشود.

این وضعیت در بررسی هنجارها و ارزش های اجتماعی و یا قواعد و مقررات عرفی جامعه و حتی نهاد خانواده به خوبی مشاهده می‌شود. با عنایت به اینکه نوع روابط مهاجرین و هنجارها و ارزش های اجتماعی آنها در بخش‌های دیگر به تفصیل اشاره شده است، در این فصل سعی شده است متناسب با وضعیت این کشور، نظام اجتماعی و هنجارهای این جامعه مورد بررسی قرار گیرد.  

کشور آرژانتین از نقطه نظر جغرافیائی یک مزرعه بسیار بزرگ است. بخش اعظم کشور را سرزمین های هموار و بسیار حاصلخیزی تشکیل می‌دهند که از موهبت بارش فراوان بهره مند هستند. به همین دلیل شغل اصلی ساکنین اولیه و مهاجرین کشاورزی و اولین محصولات صادراتی آرژانتین نیز کشاورزی و سپس فروارده های دامی بوده است.  

این وضعیت همچنان ادامه دارد. آرژانتین در حال حاضر نیز قطب عمده صادراتی بسیاری از محصولات کشاورزی <ref>از جمله سویا، ذرت، آفتابگردان</ref> و دامی ( گوشت گاو) است. براساس آمارهای جهانی آرژانتین سومین تولید کننده سویا در جهان است کشورهای <ref>آمریکا و برزیل در رده های اول و دوم هستند</ref>.

به همین ترتیب این کشور یکی از عمده ترین کشورهای صادرکننده گوشت در جهان می‌باشد. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که بخش قابل توجهی از جمعیت فعال این کشور در بخش کشاورزی؛ دامپروری و صنایع وابسته به آن مشغول به کار هستند. این عامل تأثیر مستقیمی در آداب، رسوم و جشن های سنتی این کشور داشته است که در بخش‌های بعدی مورد بررسی قرار خواهد گرفت.<br>

در کنار این عامل، آرژانتین بعنوان کشوری که از اکثریت قاطع جمعیت مهاجرین تحصیل کرده بهره می برد، از اواسط قرن بیستم روند صنعتی شدن را آغاز و به سرعت در این مسیر حرکت نمود. نتیجه این روند، تبدیل آرژانتین به کشوری بود که در بسیاری از صنایع از تکنولوژیهای پیشرفته بومی بهره می برد. ازجمله می‌توان از اتومبیل سازی ( بویژه دربخش قطعات)، دارو و فناوری هسته ای نام برد. با این وجود تأثیرات صنعتی شدن را تنها در چند شهر عمده کشور می‌توان مشاهده نمود و بافت غالب همچنان کشاورزی و دامداری است.<br>

=اقلیتهای قومی، نژادی و مذهبی=

آرژانتین یکی از معدود سرزمین هایی است که اقوام مختلف مهاجر به این کشور، تشکیل دهنده جمعیت غالب کشور می‌باشند. بسیاری از اقوام مختلف در طی سالیانه متمادی و قریب دو سده حضور در این کشور، به عنوان عضوی از جامعه تبدیل شده و اکنون جامعه اقلیت محسوب نمی‌شوند.

بخشی از اقوام مهاجر علیرغم حضور متمادی در این کشور، همچنان هویت خود را به عنوان یک اقلیت حفظ کرده و با تشکیل سازمانها و انجمن های صنفی، در تلاش بوده‌اند تا منافع خود را از طریق این انجمن ها دنبال نمایند. بنابراین کارویژه این سازمانها بیشتر حفظ منافع قوم و گروه تشکیل دهنده آن بوده است. در این بخش به مهمترین گروه‌های قومی مذهبی حاضر در آرژانتین اشاره می‌شود. در این بین به جز ماپوچه ها که از اقوام اصلی و بومی سرزمین آرژانتین محسوب می‌شوند، مابقی مهاجرین خارجی می‌باشند.  

ذکر این نکته حائز اهمیت است که در سالهای اخیر اقلیت های قومی دیگری در حال شکل گیری هستند که مهمترین آنها [[چین|چینی]] ها، [[ژاپن|ژاپنی]] ها و... هستند یا اینکه برخی گروه‌های قومی در درون خود به شعب مختلفی تقسیم می‌شوند که در بحث زیر به آنها اشاره نشده است و صرفا مهمترین گروه‌های قومی، نژادی، مذهبی مورد اشاره واقع شده‌اند.<br>

==اقلیت های نژادی==

بومیان اصلی توسط استعمارگران کاشف این منطقه نابود شدند. در حال حاضر مهمترین بومیان ساکن آرژانتین ماپوچه‌ها هستند. سایر اقوام بومیان مثل آگیرا، گوارانی و... بدلیل مهاجرت از این کشور به سرزمین‌های مهاجر، تعداد قابل توجهی را در کشور تشکیل نمی‌دهند. بنابراین در این بخش تنها به ماپوچه‌ها اشاره می‌شود.<br>

====گاوچران های بومی معروف به گائوچوی====

پامپاس در آرژانتین بصورت سنتی یک منطقه بدون قانون لقب گرفته بود. محل پرورش گاوها و اسب های وحشی که زبانزد بودند و گاوچران های بومی معروف به گائوچوی وحشی. بومیان در این منطقه برای سالها و سده های متمادی زندگی می‌کردند. بین سالهای 1879-1878 سیاست جذب مهاجرین اروپائی، به سیاست استراتژیک دولتهای وقت تبدیل شد و به منظور ترغیب آنها، حاصلخیز‌ترین مناطق کشور و بلکه جهان بعنوان هدیه مهاجرین اروپائی تعیین گردید لذا باقی‌مانده بومیان ساکن در منطقه پامپاس یا کشته شده و یا به سمت بخش‌های جنوبی تر کشور و در واقع قطب جنوب رانده شدند. خولیو روکا که خود را فاتح بومیان می خواند این واقعه را یک گام اساسی در روند ایجاد ثبات در پامپاس خواند.  

ماپوچه ها قوم مبارز بومی آرژانتین بودند که در مقابل تهاجم اسپانیائی ها به سرزمین خود برای حدود سه قرن مبارزه کردند و توسط این اشغالگران که در پی نابودی آنها بودند، به تدریج از سرزمین های اصلی خود رانده شده و از این مقطع در پی حفظ حیات و بقای خود بودند. عبارت وینکا به معنی غیر ماپوچه در فرهنگ ماپوچه ای همراه با بی اعتمادی و بیگانگی ادا می‌شود که در حقیت ناشی از تنفر از اسپانیائی های مهاجمی است که این قوم بزرگ را در سرزمین مادری خود به نابودی کشاندند. در حال حاضر این قوم بزرگ در استان نئوکن زندگی می‌کنند و براساس برخی از آمارها جمعیت آنها به دویست هزار نفر نیز می‌رسد.

سازمان ماپوچه ها قبیله ای است و به قبایل بسیار زیادی در بخش‌ها و محدوده های تحت سلطه خود تقسیم می شده‌اند. دفاع از فرهنگ و بدست آوردن مجدد سرزمین های اصلی خود واقع در منطقه پاتاگونیا مبارزه ای تاریخی است که این جمعیت و اقلیت بزرگ بومی کشور تا حال حاضر نیز به آن ادامه داده است اما بدلایل وجود قوانینی که در دولتهای اولیه آرژانتین وضع شده است، تاکنون موفقیتی نداشته اند. تخمین زده می‌شود که بیش از 90 درصد اراضی بسیار حاصلخیز منطقه پاتاگونیا به مهاجران اروپائی هدیه شده و و اکنون مالکان خصوصی دارد.

ماپوچه ها در اصل از «دره آرائوکو» شیلی به منطقه پاتاگونیا مهاجرت کردند و به همین دلیل توسط مهاجمان اسپانیائی «آرائوکن ها»  نامیده شدند.<br>

مهمترین گروهای مهاجر اروپائی را ایتالیائی و اسپانیائی ها تشکیل می‌دادند و در بین دو گروه اخیر نیز نسبت ایتالیائی نیز به طور محسوسی بیشتر بود که علاوه بر آنها تعداد قابل توجهی از ملل دیگر، همچون فرانسوی ها، آلمان ها، لهستانی ها، ترک های عثمانی و یهودیان روس به آرژانتین سرازیر شدند. بین سالهای 1940-1860 بیش از 3 میلیون نفر از اروپا راهی آرژانتین شدند.<br>

=اقلیت های مذهبی=

از جمله اقوامی که بصورتی بسیار خاص در جهت کسب منافع خود گام برداشته اند، یهودیان می‌باشند. موضوع نفوذ یهودیان در ساختار اقتصادی و سیاسی و فرهنگی کشور آرژانتین بر کسی پوشیده نیست. تعداد قابل توجه یهودیان درآرژانتین، حضور گسترده آنها در عرصه‌های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی آرژانتین، نه تنها آنها را به عنوان یک اقلیت نژادی و مذهبی قوی به نمایش می‌گذارد، بلکه توان اعمال نفوذ در عرصه‌های تصمیم گیری و سیاست گذاری در کلیه زمینه ها به نوعی سرنوشت این کشور را تحت تاثیر منافع گروهی آنها قرار داده است.<br>

اعراب و یهودیان بزرگترین اقلیت ساکن در آرژانتین می‌باشند. شاید تفاوت بین این دو گروه در آن است که یهودیان عمدتاً خود را آرژانتینی می‌دانند و بیشتر اکنون بعنوان یک اقلیت مذهبی داخلی مطرح می‌باشند اما اعراب همچنان بر کشور مبدأ خود باقی مانده و بسیاری از آنها تابعیت خود را حفظ نموده اند. به همین دلیل گفته می‌شود که سوری ها و لبنانی ها بیشتر اقلیت اعراب ساکن آرژانتین را تشکیل می‌دهند. با عنایت به تقسیم بندی فوق، وضعیت یهودیان در بخش اقلیت های مذهبی مورد بررسی قرار می‌گیرد و اعراب بعنوان یک اقلیت قومی در این قسمت مطرح می‌شوند.

از زمان حضور اعراب در آرژانتین بیش از یک قرن می‌گذرد. شواهد تاریخی نشان‌دهنده آن است که این اقلیت قومی - مذهبی با مشکلات زیادی دست به گریبان بوده است. اگرچه یک تاریخچه رسمی از زمان حضور اولیه اعراب در آرژانتین وجود ندارد اما بنظر می‌رسد مشکلات موجود در [[امپراطوری عثمانی]]، مهمترین دلیل مهاجرت جمعی اعراب به این کشور جنوبی قاره آمریکا باشد. این گروه از اعراب عمدتا از اوایل قرن بیست از خاورمیانه شروع به مهاجرت به آرژانتین کردند. اولین حضور ثبت شده اعراب در آرژانتین به مهاجرت عرب های [[سوریه|سوری]] بین سالهای 1860-1850 از امپراطوری عثمانی باز می‌گردد.

دومین موج مهاجرتی اعراب به آرژانتین بین سالهای 1920 تا 1945 اتفاق افتاده است. در این مقطع برخلاف دوره اول، بیشترین گروه مهاجر را مسلمانان [[سنی]] و دروزی تشکیل می‌دادند. مهمترین دلیل نیز رشد بالای اقتصادی آرژانتین و وجود کار و برخلاف آن بیکاری و اوضاع نابسامان کشورهای جدا شده از امپراطوری عثمانی و مستعمرات جدید [[فرانسه]] بوده است. بنابراین امید به یافتن کار و زندگی بهتر دلیل اصلی این مهاجرت به شمار می‌رود.<br>

در اواخر دهه 1920 بدلیل مسائل داخلی کشور، روند مهاجرت گسترده به آرژانتین متوقف شد وحتی بسیاری از مهاجرین به کشورهای خود و یا سایر نقاط عزیمت کردند. البته بین اعراب مراجعت به کشور کمتر اتفاق افتاده است. در همین راستا مقصد مهاجرتی سوری - لبنانی ها از آرژانتین به برزیل، شیلی و آمریکا تغییر یافت.<br>

موج سوم مهاجرتی اعراب عمدتاً بین سالهای 1945 تا 1974 است. در این دوره روند مهاجرت سوری- لبنانی ها به آرژانتین بصورت ثابت و همراه با رشد کم ادامه یافت. در دو مقطع پایان جنگ جهانی دوم و جنگ های داخلی لبنان 1958 در این دوره رشد مهاجرت به آرژانتین بسیار گسترده می‌شود. در این دوره باید مهاجرت فلسطینی ها به آرژانتین را نیز اضافه کرد.<br>

دوره چهارم از سال 1975 تاکنون است. در این دوره طولانی، مقاصد مهاجرتی اعراب سوری و لبنانی تغییر می‌کند اما همزمان بدلیل شروع مهاجرت سایر اعراب از کشورهای دیگر از جمله کشورهای آفریقائی ( الجزایر و... ) روند ورود مهاجرین عرب به کشور همچنان با یک شتاب ثابت ادامه می یابد.به غیر از دوره اول مهاجرت اعراب سوری- لبنانی که عمدتاً مسیحیان بودند در سایر ادوار، عمده اعراب مهاجر به آرژانتین را مسلمانان تشکیل می‌دادند.<br>

نکته مهمی که در مورد کلیه مهاجرین وارد شده به کشور و بویژه مهاجرین عرب مشاهده می‌شود، عدم تناسب جنسیتی این مهاجرین است. بدین معنی که اکثریت قاطع مهاجرین وارد شده به آرژانتین در طول دوره های مختلف را مردان جوان تشکیل می‌دهند.  

مقایسه ترکیب جنسیتی مهاجرین عرب و سایر مهاجرین نشان می‌دهد که نسبت مردان به زنان وارد شده به کشور در بین مهاجرین عرب دو برابر سایر مهاجرین است.  

==ورود ترک های مهاجر==

براساس اسناد تاریخی آرژانتین در سال 1872، تعداد 4 ترک به آرژانتین وارد شده‌اند، به همین ترتیب در سال بعد 23 نفر وارد شده‌اند روند افزایشی همچنان ادامه داشته است تا اینکه در سال 1897 این تعداد به 1133 نفر افزایش می یابد. در سال 1905 این رقم به متوسط سالیانه 6300 نفر می‌رسد.در سالهای 1910 و 1912 به ترتیب 11541 و 15548 نفر افزایش می یابد. و این روند افزایشی تا سال 1920 همچنان ادامه داشته است.

در اسناد مهاجرتی آرژانتین تا سال 1899 برای این مهاجرین عبارت ترک استفاده می شده است.در سال 1899 عبارت عرب در کنار نام مهاجرین سوری - لبنانی وارد شده به آرژانتین نیز دیده می‌شود.در برخی اسناد تا سال 1920 عبارت مسلمان نیز وارد اسناد شده و بنابراین از هر سه عبارت استفاده می‌شده است.<br>

اگر چه مهاجرت اولیه ارامنه به آرژانتین به اواخر قرن نوزدهم برمی‌گردد اما اولین موج مهاجرت که از آن به مهاجرت اجباری تعبیر شده مربوط به دهه 1910 و قتل عام در سیلیسیاه <ref>منطقه در سواحل دریای مدیترانه در ترکیه</ref> می‌باشد. در آوریل سال 1909 آغاز دوره جدید مهاجرت ارامنه به آرژانتین بود که بین سالهای 1915-1922 با گسترش کشتار ارامنه مهاجرت دستجمعی نیز تشدید شد. ادعا شده است که در این کشتار بیش از 1،500،000 نفر از ارامنه کشته شدند و بازماندگان بدنبال یک سرپناه به نقاط مختلف از خاورمیانه، اروپا و آمریکا پراکنده شدند.<br>

دهه 1920 و به ویژه پس از امضای پیمان لوزان (1923) مهاجرت نهائی [[ارامنه]] به آرژانتین گسترش زیادی یافت. پس از جنگ جهانی دوم و بین سالهای 1940 و 1950، ارامنه ای که در یونان، رومانی و بلغارستان زندگی می‌کردند و معدودی که در ترکیه باقی مانده بودند، به آرژانتین مهاجرت نمودند. بی ثباتی و ناامنی حاکم در این کشورها و استقرار کمونیسم در رومانی و بلغارستان، ارمنی ها را مجبور به مهاجرت به آرژانتین نمود.<br>

در خصوص تعداد ارامنه ساکن در آرژانتین هیچ آمار و ارقام دقیقی وجود ندارد. انجمن ارامنه آرژانتین تخمین زده است که تعداد ارامنه حاضر در این کشور که از نسل های سوم و چهارم مهاجرین اولیه می‌باشند، بین 80،000 تا 100.000 نفر باشد. گفته می‌شود که بین سه تا چهار هزار مهاجر ارمنی نیز از جمهوری ارمنستان به آرژانتین در دهه گذشته میلادی وارد شده‌اند.

آرژانتین یکی از چند مقصدنهائی انتخاب شده بسیاری از مهاجرین بود. زمانی عمده استقرار ارامنه در شهر بوئنوس آیرس وحومه جنوبی این شهر بود. امروزه در شهر بوئنوس آیرس، یکی از محله های اصلی حضور ارامنه، منطقه پالرمو است. البته در شهرها و مناطق دیگر بویژه مناطق جنوبی کشور نیز جمعیت های کوچکتری از ارامنه زندگی می‌کنند. پس از استقرار، جمعیت های ارمنی نیز کم کم شکل گرفتند و کلیساها، انجمن ها و کلوپ های ارامنه بعنوان نماینده این اقلیت مذهبی و قومی فعال شدند. مهاجرین به مناطقی که امکان خرید منازل مسکونی و فعالیت‌های تجاری مطابق حرفه و سلایقشان بود، پراکنده شدند.

اصل 88 قانون اساسی مقرر می‌دارد که در صورت فوت، بیماری، استعفا، کناره گیری، برکناری و یا حضور در خارج از پایتخت، معاون رئیس جمهور به انجام وظایف وی اقدام می‌کند.در صورت عدم وجود معاون رئیس جمهور( بدلیل بیماری، کناره گیری و....) مدافع کل ملت بعنوان رئیس جمهور انتقالی انجام وظیفه خواهد کرد. در صورت عدم وجود وی و....، کنگره رأسا اقدام به تعیین فردی بعنوان رئیس دولت انتقالی تا برگزاری انتخابات سراسری زودرس اقدام خواهد کرد. همانگونه که قبلا گفته شد، در سال 2001، رئیس جمهور از سمت خود استعفا نمود. معاون وی نیز قبلا کناره گیری کرده بود. مدافع ملت براساس قانون اساسی رئیس دولت شد و وی تنها پس از چند روز کناره گیری کرد، براین اساس بود که رئیس دولت از سوی کنگره انتخاب شد.

اصول 78 تا 107 قانون فوق الذکر، به قوه مجریه اختصاص داده شده است. قوه مجریه در شخص رئیس جمهور که به نمایندگی از مردم حکومت می‌کند، ظاهر می‌شود. رئیس جمهوری و معاون وی که ممکن است دوباره انتخاب شوند (اگر چه تنها دو دوره پشت سر هم) با رأی مستقیم مردم و برای 4 سال انتخاب می‌شود. حق انتخاب مجدد رئیس جمهور بصورت پی در پی فقط یک بار وجود دارد. در این سیستم اگر هر نامزدی بتواند چهل و پنج درصد از آرا را در دور اول رای گیری بدست آورد و یا اینکه حداقل چهل درصد از آرا را کسب نموده و اختلاف رأی وی با فرد دوم بیش از ده درصد باشد، در دور اول بعنوان فرد پیروز انتخاب می‌شود و در غیر اینصورت بین دو نامزدی که بیشترین آرا را تصاحب کرده باشند، دور دوم انتخابات برگزار می‌شود. اگر هر کدام از دو کاندیدای راه یافته به دور دوم از رقابت کناره گیری کند، تنها نامزد باقی مانده در انتخابات بعنوان رئیس جمهور کشور معرفی می‌شود.<ref>اصول 97 و 98</ref>

*صدور دستور العمل های اجرائی لازم برای حل مشکلات کشور در راستای قوانین مصوب موجود.

*در شرایط حمله خارجی، با رضایت سنا، در یک یا چند بخش از کشور ممکن است برای یک مدت محدود حالت فوق العاده و یا حکومت نظامی اعلام نماید. در زمان ناآرامی های داخلی با شرایط ویژه تر( که در اصل 23 این قانون مشخص شده است) و تنها در صورتی که کنگره در حالت تعطیلی پایان دوره باشد، می‌تواند به اعلام شرایط فوق برای دوره محدود و مشخص نماید.<br>

در مقام اجرائی کشور، رئیس کابینه وزیران، قدرت زیادی دارد و در واقع هماهنگ نمودن اقدامات اجرائی کشور و بویژه وزرا و وزارتخانه ها برعهده وی است. این مقام بسیاری از مسئولیت های یک نخست‌وزیر را دارد. شاید به عبارتی به توان گفت رئیس کابینه وزیران، در حقیقت همان نخست‌وزیر در سیستم سابق قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است که ریاستی - پارلمانی بود و علاوه بر رئیس جمهور، نخست‌وزیر نیز وجود داشت. این مقام حداقل هر ماه یک بار باید در هر یک از مجلسین حاضر شده و گزارشی از فعالیت‌های دولت ارائه نماید.

و بالاخره آنکه تعداد وزیران و وزارتخانه ها توسط رئیس جمهور تعیین می‌شود و نیازی به تصویب کنگره ندارد. وزرا نمی‌توانند همزمان بعنوان سناتور و یا نمایندگان مجلس فعالیت کنند. اگرچه می‌توانند بدون حق رأی در نشست های کنگره شرکت نموده و در مباحث مربوط به تصویب لوایح و قوانین مشارکت نمایند.

قوه مقننه توسط کنگره ملی که متشکل از مجلس نمایندگان و مجلس سنا می‌باشد، به انجام وظایف خود می پردازد. هر یک از بیست و سه استان در آرژانتین به علاوه شهر خودمختار بوئنوس آیرس دارای تعداد مشخصی کرسی های مجلس نمایندگان و سنا هستند. براین اساس، تعداد نمایندگان هر استان در مجلس نمایندگان براساس میزان جمعیت آنها انتخاب می‌شود. براساس ماده 45 قانون اساسی آرژانتین تعیین کرسی های مجلس نمایندگان به گونه‌ای است که از هر 33 هزار نفر جمعیت، یک نماینده در کنگره حضور داشته باشد. تعداد نمایندگان کنگره بعد از هر سرشماری رسمی کشور امکان تغییر دارد.

مجلس نمایندگان متشکل از 257 عضو است که به طور مستقیم برای یک دوره چهار ساله از سوی مردم انتخاب می‌شوند. شکل مجلسین آرژانتین در نوع خود جالب توجه و بسیار شبیه به مجامع عمومی تعدادی از دیوان های بین‌المللی است. براساس شیوه مشخص شده در قانون اساسی این کشور، در هر دوره انتخابات برای نیمی از کرسی های مجلس، رأی گیری به عمل می‌آید. انتخابات هر دو سال یک بار تجدید می‌شود.  

مجلس سنا دارای 72 عضو است. تعیین کرسی های این مجلس بدین صورت است که هر یک از استانهای کشور و شهر بوئنوس آیرس بصورت مساوی هر کدام سه سناتور خواهند داشت. علاوه بر آن دو حزبی که بیشترین رأی را در سطح کشور بدست آورده اند به ترتیب  حق تعیین 2 و یک سناتور را خواهند داشت. دوره نمایندگی مجلس سنا که اعضای آن با رأی مستقیم مردم انتخاب می‌شوند، 6 سال است اما نحوه انتخابات این مجلس نیز همانند مجلس نمایندگان هر دو سال یک بار است. قانونگذار با تعیین این شیوه انتخاباتی در مجلسین بدنبال تعیین شیوه ای بوده است که کنگره همواره از افراد مجربی که به شیوه قانونگذاری آشنائی داشته باشند و در جریان مباحث کنگره و قوانین در حال تصویب باشند، بهره ببرد. بدین شکل کنگره از پیوستگی دائمی بهره می برد.<ref>سیستم انتخاباتی بگونه‌ای است که انتخاب کننده مجاز به انتخاب تک تک انتخاب شوندگان نیست و باید به لیست واحد معرفی شده از سوی احزاب  و یا ائتلاف های انتخاباتی بصورت واحد رأی  دهد.</ref> <ref>برای نامزدی در انتخابات از هر استان این است که انتخاب شونده علاوه بر اینکه تابعیت ملی آرژانتین را داشته باشد، باید متولد آن شهر و یا استان بوده و یا اینکه حداقل 2 سال متوالی منتهی به دوره نامزدی را در آن شهر سکونت داشته باشد.(ماده48)</ref>

در اصول 44 تا 86 قانون اساسی به طور مبسوط تدوین شده است. رأی گیری در خصوص طرحها و لوایح، براساس اکثریت نسبی شرکت کنندگان خواهد بود، مگر در مواردی که این قانون مشخص کرده باشد. معاون رئیس جمهور، رئیس سنا خواهد بود اما وی حق رأی نخواهد داشت مگر اینکه در مورد طرح و یا لایحه ای، آرای مخالفین و موافقین برابر باشد که در این صورت رأی رئیس سنا تعیین کننده خواهد بود و باید در رأی گیری شرکت نماید. این نیز از خصوصیات جالب قانون اساسی آرژانتین است.  

موارد زیادی از استفاده از این ماده قانونی ( ماده 57) در هر دوره قانونگذاری بروز می‌کند. در دوره (2011-2009) قانونگذاری آرژانتین، در مورد طرح قانونی بازنشستگی که سن بازنشستگی، مدت لازم پرداخت حق بیمه بمنظور استفاده از مزایای بازنشستگی و... اختصاص داشت، مدت زمان مدیدی بین موافقین و مخالفین طرح اختلاف جدی بروز کرده بود و در دو نوبت رأی گیری تعداد آرا مساوی بود. دولت نیز جزو مخالفین تصویب آن بود و شاید طبیعی ترین وضعیت در همراهی معاون رئیس جمهور و رئیس سنا، به طرفداری از نظر دولت بود اما با کمال تعجب رئیس سنا رأی مثبت داد و این قانون به تصویب رسید.

دوره قانونگذاری مجلسین در هر سال از اول ماه مارس آغاز و تا 30 نوامبر ادامه می یابد. علاوه بر آن، رئیس کنگره ممکن است برای برگزاری جلسات فوق العاده نیز دعوت نماید. برگزاری جلسات فوق العاده نیازمند شرایط خاصی نیست.

براساس اصل 86 قانون اساسی آرژانتین، نهاد آمبود زمانی یا بازرسی، سازمان ویژه ای است که زیر نظر کنگره تأسیس می‌شود و وظیفه بازرسی از نهادهای دولتی در راه اجرای دقیق وظایفشان، نظارت بر حفظ حقوق بشر و سایر حقوق اتباع کشور و اجرای قوانین مصوب را برعهده دارد. رئیس این نهاد با رأی اکثریت دو سوم اعضای هر یک از دو مجلس انتخاب می‌شود. وی از سوی کنگره معرفی و منصوب می‌شود و در برابر کنگره نیز مسئول است. رئیس این نهاد برای یک دوره 5 سال انتخاب می‌شود و حق انتخاب مجدد تنها برای یک بار وجود دارد. وی از همه مصونیت ها و مزایای تعیین شده برای اعضای کنگره برخوردار است. ساختار این نهاد، شرح چگونگی وظایف و... توسط قوانین دیگر مشخص شده است.

نظام سیاسی فدرالی در کشور، در قوه قضائیه نمود بارزی پیدا کرده است. براساس اصل 116 قانون اساسی کشور، در این سیستم نظام قضائی شامل دیوان عالی فدرال، دادگاه های کشوری و سایر دادگاهها است. در این سیستم هر استان بر اساس قانون اساسی خود، دیوان عالی فدرال، دادگاههای فدرال و... دارد.

آرژانتین به 17 منطقه قضائی فدرال تقسیم بندی شده است که هر موضوع و دعوایی که در صلاحیت دادگاههای فدرال باشد، در دادگاههای فدرال تأسیس شده در این 17 منطقه مورد بررسی قرار نمی‌گیرد. سایر دعاوی در نهادهای قضائی مستقل استانی مطرح و مورد رسیدگی قرار می گیرند. همچون سیستم قضائی آمریکا و سایر سیستم های فدرالی، امکان تضاد و تناقض قوانین در خصوص مجازات جرایم مختلف وجود دارد.<br>

براساس اصل 117 قانون اساسی، دیوان عالی، بالاترین دادگاه قضائی کشور است.در این اصل تصریح شده است که کلیه دعاوی که مرتبط با سفرا، وزرای مختار و کنسول های خارجی مقیم آرژانتین باشد و یا دعاوی که بین استانهای مختلف داخلی مطرح می‌شود و دعاوی که براساس معاهدات بین‌المللی که آرژانتین عضو آن است، مطرح می‌گردد، در صلاحیت دیوان عالی فدرال است. این دیوان همچنین آخرین مرحله استیناف در سیستم قضائی کشور است که در صورتی که آرای قضائی مراجع پائین تر با اعتراض روبرو شود، براساس شرایط تعیین شده در قوانین آئین دادرسی ممکن است در این دیوان مطرح و رأی صادره نهائی خواهد بود.

برای عضویت در دیوان عالی فدرال، در قانون اساسی شرایط ویژه ای پیش بینی شده که در مواد 99، 110 و 111 قانون اساسی مندرج است. قضات دیوان عالی که 9 نفر هستند توسط رئیس جمهور و با تأئید و رضایت کنگره منصوب می‌شوند. این موضوع دقیقا نشان از وابستگی قوه قضائیه به قوه مجریه دارد که از اواخر قرن بیست و بویژه در طول سالهای بعد از پایان دیکتاتوری آرژانتین مورد انتقاد حقوقدانان داخلی این کشور قرار داشته است این موضوع بویژه در دوران ریاست جمهوری منم که فساد دستگاه قضائی به اوج خود رسید، بحث برانگیز شد تا جائی که در اواخر دهه 1990 اصطلاح "اکثریت اتوماتیک" برای این شورا مشهور شده بود. بدین صورت که اکثریت قضات دیوان عالی براساس منافع دستگاه اجرائی تصمیم گیری می‌کردند.

این شورا وظیفه اداره قوه قضائیه بجز دیوان عالی را برعهده دارد علاوه بر آن، شورای عالی قضائی 5 وظیفه مهم را برعهده دارد که در بین آنها می‌توان به انتصاب قضات دادگاهها از طریق برگزاری آزمون های ورودی، عزل و یا پیگیرد قضائی آنها اشاره نمود. این شورا براساس قانون مصوب کنگره آرژانتین در سال 2002 بوجود آمد. اعضای این شورا بگونه‌ای انتخاب شده‌اند که در بین آنها تعادلی از همه مقامات و نهادهای اجرائی کشور از قوه مجریه، تا قضات، وکلا، نویسندگان و حقوقدانان و روزنامه نگاران و... عضویت داشته باشند. اعضای 20 نفره شورای مزبور بقرار زیر می‌باشند:

*4نفر از قضات فدرال که از طریق سیستم انتخاباتی D'Hondt method ( روش بالاترین میانگین که معمولا در انتخابات برخی کشورهای اروپائی اعمال می‌شود و بیشتر به نفع احزاب بزرگ و ائتلاف های بزرگ انتخاباتی است) انتخاب می‌شوند.

*4نفر از سناتور ها و 4 نماینده مجلس. انتخاب این نمایندگان نیز بدین صورت است که 2 نماینده و یا سنانور از حزب اکثریت و 2 نفر دیگر از هر کدام از احزاب دوم و سوم اقلیت خواهند بود.

تاسیس حزب سوسیالیست آرژانتین در سال ۱۸۹۶به ابتکار گروهى از صنعتگران آِرژانتینى و به رهبرى دکتر خوان ب خوستو، در واقع سرآغاز پیدایش و تشکیل گروه‌هاى چپ در این کشور به شمار مى‌رود.     این حزب از همان ابتداى فعالیت خود توانست جایگاه ویژه‌اى را در صحنه سیاس کشور کسب نماید. به عنوان مثال در سال ۱۹۰۲حزب مذکور توانست مقام شهردارى شهر ‌سن نیکلاس در استان بوئنوس آیرس را به یک عضو خود از انجمن شهر مذکور اختصاص دهد.           

این حزب در طى انتخابات ملى سال ۱۹۹۱میلادى در آرژانتین توانست با مشارکت بى‌سابقه ۱۱۹هزار نفر از هواداران خود در نواحى مختلف فدرالى به نتایج قابل توجهى دست یابد. تحصیل مقام شهردارى دو شهر بزرگ روزاریو و ساراتو علاوه بر نمایندگى «آفردو براوو» رهبر آن حزب در کنگره ملى آرژانتین از جمله حوادثى بود که به اعتراف خود سوسیالیست‌ها بزرگترین دست آورد انتخاباتى این حزب از بعد از سا ل۱۹۶۳تاآن مقطع بود.           

حزب کمونیست آرژانتین در سال ۱۹۲۲و توسط «پنلون» از نخستین کمونیست‌هاى وابسته به روسیه تأسیس گردید. على‌رغم سابقه نسبتاً طولانی، این حزب بنابه دلایل عدیده‌اى هرگز نتوانست از همان آغاز شروع به کار خود از تحرک و مقبولیت عمومى همطراز با سایر احزاب چپ در کشور برخوردار شود. دلیل عمده و اصلى این مسئله نیز در دوران حاکمیت نظامیان و قبل از بروى کار آمدن دولت‌هاى غیرنظامى اخیر، ناشى از عدم وجود یک پایگاه مقبول و مستحکم در بین دولت‌هاى نظامى وقت و مردم آرژانتین بوده است.  

- اعتلا و بازگشت حاکمیت یکپارچه ملى به کشور

- تثبیت و تحکیم خصیصه‌هاى ملى گرایانه و ناسیونالیستى           

- ایجاد یک اتحادیه و ائتلاف منطقه‌اى   

- اجرا و احترام به قراردادها و تهدات بین‌المللى

طبق ماده 5 قانون اساسی آرژانتین هر یک از استانهای خودمختار آرژانتین در داخل محدوده تحت سلطه خود، از قوه های مجریه، قضائیه و مقننه خودمختار بهره می برند که چگونگی تشکیل، ساختار قانونی، وظایف، نحوه اجرا و اداره آنها طبق قانون اساسی همان استان تعیین خواهد شد. در حال حاضر کشور متشکل از 23 استان خودمختار و همچنین شهر خود مختار بوئنوس آیرس بعنوان پایتخت کشور است.

انتخاب عالی ترین مقام استانی( استاندار)، دوره ریاست وی و همچنین نحوه انتخاب مسئولین استانی کاملا بستگی به قوانین آن استان دارد. هر استان برای خود قوه قضائیه مستقل داشته که متشکل از دیوان عالی استانی و دادگاههای استانی است و نحوه تشکیل و رسیدگی قضائی در قانون اساسی و قوانین آئین دادرسی استانی مشخص شده است.

اولین باری که این پرچم به نمایش گذاشته شد، درماه آگوست همان سال و برفراز کلیسای سان نیکلاس بود. در سال 1813 به صورت سرّی اجازه استفاده از آن داده شد ولی همچنان از بیم واکنش اسپانیا از اعلام استفاده از سمبلهای استقلال طلبانه، این موضوع علنی نگردید.

دو نظریه متفاوت در مورد ترکیب رنگ و معنی پرچم آرژانتین وجود دارد:

براساس نظریه اول، آبی نشان‌دهنده رودخانه لاپلاتا (رودخانه نقره ای) است که وسیع ترین رودخانه جهان و سمبل آرژانتین است و سفید نشاندهنده فلز نقره است.

در نسخه کامل این سرود تصریح شده که دیدگاه سیاسی به تصویر کشیده شده در آن نه تنها مربوط به آرژانتین بلکه برای کل آمریکای لاتین است. بدلیل اینکه این شعر در زمان استعمار اسپانیا و با هدف رهایی از این استعمار سروده شده بود، کاملا استقلال طلبانه، ضد استعماری و ضداسپانیایی بود. قریب 50 سال پس از استعمار اسپانیا و استقلال کامل کشور، در سال 1860 سرود ملی دچار تغییر شد. موسیقی آن توسط خوان پابلو اسنائولا بصورتی کاملا هماهنگ، مدرن و غنی تر از موسیقی اصلی درآمد.

علیرغم پایان دوره استعمار همچنان در سراسر قرن نوزدهم، شعر سرود ملی بصورت کامل در شکل اولیه خوانده می شد. علیرغم اینکه، استعمار اسپانیا کاملا فراموش شده بود و بسیاری از مهاجرین اسپانیائی نیز در کشور ساکن بودند، خواندن این سرود، همواره احساسات خشن ضد اسپانیائی را منتقل می‌کرد. بنابراین در 30 مارس 1900 با فرمان رئیس جمهور روخا این سرود تغییر کرد.<br>

اجرای سرود در تمام رویدادهای رسمی، الزامی است و کسانی که مراسم حضور دارند، می بایست به احترام سرود ملی ایستاده و سرود را زمزمه کنند. ایستگاههای رادیوئی به طور داوطلبانه این سرود را در نیمه شب هر شب پخش می‌کنند، در حالی که کانال های تلویزیون این کار را قبل از بسته شدن پخش روزانه خود انجام می‌دهند. در تعطیلات ملی نواختن سرود ملی در نیمه شب و هنگام ظهر اجباری است.

همانگونه که در بخش تاریخ آرژانتین بیان شد، در طول 200 سال دوران پس از استقلال آرژانتین، نیروهای نظامی در چندین مقطع ایفاگر نقش های مهم و اساسی در تاریخ کشور بوده‌اند. خوسه سان مارتین اولین افسر نظامی واقعی آرژانتین بود که موسس تشکیل ارتش منظم به شکل امروزی است. در مقطعی دیگر در سال 1930 نظامیان با پشتوانی نیروهای محافظه کار اقدام به کودتا برعلیه دولت دموکرات نمودند. پرون نیز یک نظامی بود که مشی حمایت از کارگران و نیروهای ضعیف جامعه را در پیش گرفت و به سبب اقدامات خود محبوبیت خاصی یافت تا جائی که همچنان پرونیسم یک مشی و ایده اصلی در جامعه محسوب می‌شود.  

بهرحال در تاریخ آرژانتین، نیروهای نظامی درطول تاریخ حیات سیاسی کشور، نقش های مهمی‌داشته و بسیار اتفاق افتاده است که دولتهای قانونی در نتیجه کودتای نظامیان، سرنگون شده است. کودتاهای سیاسی نظامیان در سالهای 1930، 1943، 1955، 1962 و 1976 و سرنگون شدن دولتهای قانون و اداره کشور برای سالها تحت استبداد دولتهای غیردموکراتیک از این نمونه است. در آخرین کودتا که حکومت نظامیان را تا سال 1983 ( 1361 هجری شمسی) بر این کشور حاکم کرد، بازداشتهای غیرقانونی، شکنجه، اعدام، ناپدیدن بیش از 30 هزار نفر به گروگان گرفتن کودکان و...) مجموعه ای از بدترین دوران سیاسی اخیر در کل کشورهای آمریکای لاتین را رقم زد.

نیروهای نظامی آرژانتین زیر نظر رئیس جمهور که فرمانده کل قوا نامیده می‌شود، اداره می‌گردد. در واقع طبق قانون اساسی کشور، فرمانهای جنگ، صلح، حکومت نظامی و... توسط شخص رئیس جمهور صادر خواهد شد. بلحاظ اداری و اجرائی، ارتش تحت نظارت وزارت دفاع قرار دارد. در واقع وزیر دفاع یک شخص غیرنظامی است و صرفا رسیدگی به مسائل اداری و هماهنگی با رئیس جمهور را برعهده دارد.

نیروهای مسلح آرژانتین در اجرای عملیاتهای مهم حفاظت صلح در هائیتی، قبرس یوگسلاوی سابق، کویت، بوسنی هرز گوین، لیبی طبق چارچوب تعیین شده سازمان ملل اقدام کرده‌اند.از سال 1999 تا سال 2006 نیروهای نظامی آرژانتین، تنها نیروهای آمریکای لاتینی حاضر در منطقه کوزو بودند.

تسلیحات نظامی آرژانتین عمدتا از آمریکا و در رتبه بعدی آلمان، فرانسه، ایتالیا، اسپانیا و همچنین رژیم صهیونیستی تأمین شده است. در سال 2011 آرژانتین برای اولین بار در تاریخ خود، خرید تسلیحات و تجهیزات نظامی از روسیه و چین را آغاز کرد. در آمریکای جنوبی مهمترین متحدین نظامی این کشور برزیل، ونزوئلا و شیلی می‌باشند

هزینه های دفاعی آرژانتین در سال 2010 در حد دوره بازگشت دوران دموکراسی در کشور در سال 1983 و برابر 3200 میلیون دلار آمریکا تصویب شده بود که نماینده 07/1 درصد تولید ناخالص داخلی کشور و کمتر از حد متوسط کشورهای آمریکای لاتین(74/1درصد) بود. در دسامبر 2011 بودجه پیشنهادی دولت برای سال بعد(2012) در مجلس نمایندگان تصویب شد که براساس آن، اعتبار کلیه نهادهای نظامی شامل نیروهای نظامی وانتظامی زیرنظر وزارت دفاع، سازمانهای غیرمتمرکز همچون موسسه نقشه برداری نظامی، سازمان هواشناسی و موسسه کمک های مالی، مجموعا بالغ بر 20252909798 پزو تصویب شده که معادل حدود 5 هزار میلیون دلار است که در واقع 7/1 درصد بودجه کل کشور می‌باشد.

آرژانتین در سال 1994 خدمت وظیفه اجباری را لغو کرد و آن را تبدیل به خدمت داوطلبانه نمود. این وضع حاصل بدگمانی های سیاسی و اجتماعی نسبت به ارتش و بودجه های سالانه روبه کاهش بود. این موضوع باعث شد تا ارتش هر سال سربازان وظیفه کمتری را فراخواند. تجربه جنگ مالویناس در سال 1982 که برتری نیروهای حرفه ای را نسبت به نیروهای وظیفه نشان داد؛ عامل دیگری برای تصمیم به اختیاری نمودن خدمت سربازی شود. ز دیگر مسائل تأثیر گذار شایعاتی پیرامون خشونت نسبت به نیروهای وظیفه بود که نمونه آن قتل سرباز عمر کاراسکو در یک پایگاه نظامی در سال 1994 پس از یک اقدام تنبیهی خشن بود.

باید خاطر نشان ساخت که خدمت وظیفه عمومی به صورت رسمی هنوز در آرژانتین پایان نیافته و قانون خدمت نظامی اجباری در کتابها دیده می‌شود امکان استفاده از آن در زمان جنگ، بحران یا حالت های اضطراری وجود دارد. سن اعزام به خدمت سربازی در قانون آرژانتین 18 سال تمام بود.

خدمت وظیفه را در زبان اسپانیولی ( البته در آرژانتین) La Colimba می نامند. واژه مزبور ترکیبی از سیلاب های ابتدائی فعل های Correr ( دویدن)، Limpiar ( پاک کردن) و barrer ( جارو کشیدن) است. شاید برداشت مردم از این خدمت چنین بوده است که تمام کاری که یک سرباز در طول خدمت خود انجام می‌دهد، عبارت است از. دویدن، پاک کردن و جاروکشیدن. سربازان وظیفه را نیز با عبارت Colimbas می شناسند.<br>

فرهنگ کلی آرژانتین تأثیرات قابل توجهی از فرهنگ اروپائی پذیرفته است و در واقع ممزوجی از فرهنگ اسپانیا و ایتالیا است. این تأثیر بویژه در بوئنوس آیرس، پایتخت فرهنگی آن، تا حد زیادی هم در شیوع رفتار و زندگی مردم و هم تقلید آگاهانه از سبک های معماری اروپائی دیده می‌شود. تاثیر بزرگ دیگر، فرهنگ گاوچرانی (گائوچو) بویژه درسبک زندگی آن است که در بخش‌های بزرگی در مرکز و شمال کشور بخوبی دیده می‌شود. در نهایت، سنت‌های بومیان آمریکای لاتین است که فرهنگ کشور آنها را بخوبی جذب نموده است.

نباید از تأثیرات سایر مهاجرین بویژه اعراب بر فرهنگ و سنت این کشور غافل ماند. تأثیرات فرهنگ عربی بویژه در زبان اسپانیائی مردم آرژانتین بخوبی دیده می‌شود. در مقدمه بخش زیر بار دیگر باید بر این موضوع تأکید کرد که مهاجرین مهمترین و تأثیر گذارترین بخش جامعه در همه ابعاد آن بوده‌اند. در واقع آرژانتین کشور مهاجرین است و فرهنگ شکل گرفته در آن نیز متأثر از این موضوع می‌باشد.

آرژانتینی ها بسیار به فرهنگ و کشور خود افتخار می‌کنند. آنها از سطح تحصیلات و آموزش خوبی بهره برده و انسانهایی سخت کوش هستند که علاقمندند انسان هایی مترقی و جهان وطنی دیده شوند. بدلیل اینکه 85 درصد جمعیت آرژانتین را مهاجرینی از ایتالیا، اسپانیا، اتریش، فرانسه، آلمان، انگلیس، پرتغال، روسیه، سوئیس، لهستان و خاورمیانه تشکیل می‌دهند، همچنان احساس ملیت در این کشور دیده نمی‌شود و بیشتر خود را براساس ملیت های اصلی می خوانند. ضرب المثلی معروف می گوید: آرژانتینی ها، ایتالیائی هایی هستند که اسپانیائی صحبت می‌کنند، انگلیسی فکر می‌کنند و فرانسوی لباس می پوشند. خانواده های آرژانتینی، انسانهایی مذهبی و معتقد به اجرای احکام دینی و اصول اخلاقی بویژه در مورد خانواده خوانده می‌شوند.

می‌توان گفت که اگرچه بسیاری از آرژانتینی ها زندگی سنتی خود را حفظ کرده‌اند اما همین روشها، برگرفته از روش زندگی سنتی اروپا در بخشهای ایتالیا، فرانسه و اسپانیا می‌باشد.  

مدیریت فرهنگی کشور در اختیار وزارت خانه ای است که در ماه می 2015 تأسیس گردید. پیش از این کلیه مسئولیتها در این مورد برعهده دبیرخانه ای بود که مستقیما زیر نظر رئیس جمهور فعالیت می‌کرد. وزارت فرهنگ مسئولیت طراحی و اجرای استراتژی فرهنگی کشور بمنظور ارتقاء، بهبود، حفظ، تشویق، تقویت و اشاعه میراث فرهنگی ملی و بین‌المللی آرژانتین را برعهده دارد. بعبارت دیگر مهندسی و اجرای سیاستهای فرهنگی کشور برعهده این وزارتخانه می‌باشد.

در همین راستا مسئولیت توسعه و ترویج صنایع مرتبط با فعالیت‌های فرهنگی، تشویق جامعه به آداب و رسوم و سنت‌های به جای مانده، نگهداری، ارتقاء و توسعه کتابخانه های عمومی کشور و ترویج کتابخوانی برعهده وزارت مزبور است. مسئولیت ترویج، صیانت، اشاعه و ترویج فعالیت‌های ادبی، موسیقی، رقص های محلی، هنرهای بصری، برگزاری سمینارهای مختلف در خصوص جنبه های کلیدی حال و آینده فرهنگ و تاریخ کشور و ترویج شمول اجتماعی هنر و فرهنگ و ارزش نهادن به تنوع فرهنگی کشور نیز با وزارت فرهنگ می‌باشد.

نکته مهم دیگر قابل ذکر در این بحث، مسئولیت امور مذهبی کشور می‌باشد. در آرژانتین وزارت امور خارجه با نام وزارت امور خارجه و مذهب کشور فعالیت می‌کند. بدلیل اینکه آرژانتین خود را جامعه ای چند فرهنگی و چند مذهبی می داند، مسئولیت امور مذهبی برعهده این بخش از وزارت خارجه قرار داده شده است. در درگاه اینترنتی وزارت امور خارجه آرژانتین در این خصوص آمده است: انبوه مهاجران با مذاهب متنوع که از نقاط مختلف جهان در نیمه اول قرن گذشته پای به سواحل آرژانتین گذاردند، مهر زیبائی از تنوع مذهبی و فرهنگی بر خاک آرژانتین گذاردند. آنها بدنبال دورنمائی از صلح، امنیت و احترام برای ساختن آینده بودند که همه آنها را در آرژانتین یافتند. همه این مهاجرین همراه با زبانها، آداب و رسوم و فرهنگ و از همه مهمتر با اعتقادات مذهبی خود پا به آرژانتین گذاردند. زیر ساختهای لازم از جمله صلح و آرامش، آزادیهای مختلف در این سرزمین، باعث شد که بسرعت مراحل توسعه اجتماعی، فرهنگی و مذهبی در کشور طی شود و اکنون آرژانتین تمامی فاکتورها و عوامل لازم برای معرفی خود بعنوان یک جامعه متکثر مذهبی داشته باشد. امروز بیش از 2500 دین، مذهب و فرقه‌های مذهبی بصورت رسمی در کشور حضوری مسالمت آمیز دارند. دبیرخانه مذهب کشور مسئول برقراری ارتباط مستقیم و پاسخ به درخواست های همه این باورها و عقاید مذهبی است.

==سمبل های فرهنگی==

تصویری از کلاه سیاه و سفید مردی با یک دستمال قرمز دور گردن؛ چکمه و تقریبا همیشه سوار بر اسب نماد کاملی از یک مرد گاوچران در فرهنک آرژانتین است. این نماد در واقع از منطقه پامپاس برخواسته است. نماد گاوچران ها در فرهنگ آرژانتین به سالهای 1600 و زمانی که در دشت های نزدیک رودخانه لاپلاتا پر از گاوهای وحشی بوده است، باز می‌گردد. گائوچو به عنوان یک سوار مقیم دشت ها و سرگردان بیشتر شناخته شده است. مسافرت بدون هدف اسب، چکمه ها، کمربند خاص و چاقو نمادهای یک گاوچران واقعی بوده است.

اگرچه گائوچو ها در حاشیه اجتماع همیشه زندگی می‌کردند و زندگی وحشی و بدوی داشتند اما یک گائوچوی واقعی همواره با احترام به دیگران می نگریسته است. مهارت فوق العاده او بعنوان یک سوارکار ماهر، مهربان و مدافع ملت همواره بعنوان یک شخصیت الهام بخش در ادبیات داستانی آرژانتین مورد استفاده قرار گرفته است. این واژه در اشعار و رمان های زیادی مورد استفاده بوده است. گائوچو مارتین فیرو اثر جهانی خوسه هرناندز مهمترین و شاخص ترین در این وادی محسوب می‌شود.

عامل مهاجر بودن جمعیت غالب کشور آرژانتین، نقش مهمی در بررسی سایر فاکتورهای مربوط به جامعه و فرهنگ این کشور بازی می‌کند و در پرداختن به هر یک از این مسائل ناگزیر به اشاره به آن می باشیم. در فصل های قبل گفته شد که جمعیت اصلی محدوده فعلی کشور آرژانتین تا قبل از کشف این منطقه، کمتر از یک میلیون نفر برآورد شده است و افزایش جمعیت متأثر از دوره استعمار و بویژه پس از استقلال این کشور و سیاستهای مستمر دولتهای مختلف برای جذب مهاجر می‌باشد. بنابراین بدیهی خواهد بود که بررسی دین و مذهب در این کشور در واقع اختصاص به بررسی اعتقادات مذهبی مهاجرین خواهد داشت.  

درمورد باورها واعتقادات بومیان محلی آرژانتین مطالب زیادی در منابع مختلف یافت نمی‌شود اما آنچه مسلم است این بومیان اعتقادات و باورهای فرامادی داشته و در آئین ها و مراسم های خاصی این باورها را به نمایش می گذاشته اند. این اعتقادات اکنون تقریبا فراموش شده و آنچه باقی مانده ؛ در قالب جشن های خاصی و ملی است که در تاریخ های مشخص توسط بومیان برگزار می‌شود.   

ورود مهاجرین اولیه به آرژانتین همزمان با دوره قدرت و حاکمیت کلیسای کاتولیک دراسپانیا بود. این حاکمیت به همراه مهاجرین به آرژانتین نیز وارد شد. معماری کلیساهای باقیمانده از آن دوره، نشان‌دهنده حاکمیت کلیسا می‌باشد. به همین دلیل در این دوره طولانی، مسیحیت کاتولیک به صورت نانوشته دین غالب مردم بود. همزمان با تدوین اولین قانون اساسی کشور، این موضوع بعنوان یک اصل قانونی درآمد. طبق همین اصل دو رهبر عالی کشور می بایست کاتولیک می بودند. این موضوع تا سال 1994 و اصلاح قانون اساسی، بقوت خود باقی ماند. اگرچه در مورد درصد پیروان ادیان مختلف در کشور تفاوت هایی دیده می‌شود اما براساس تحقیق انجام شده توسط شورای ملی مطالعات فنی و علمی کشور در سال 2008 بیش از 76 درصد جمعیت کشور کاتولیک هستند. 11 درصد از دین خاصی پیروی نمی‌کنند. در این تحقیق گفته شده است که پیروان اسلام، یهود و... کمتر از 5 درصد می‌باشد.

قانون اساسی آرژانتین هیچ دینی را بعنوان دین رسمی معرفی نکرده است اگرچه کلیسای رومن کاتولیک بدلیل بدلیل اینکه بصورت سنتی بیشترین پیرو را در کشور دارد، بعنوان یک دین غالب عمل می‌کند. ماده 14 قانون اساسی آرژانتین تصریح بر آزادی مذهبی داشته و از تکثر مذهبی موجود در کشور دفاع می‌کند. روز 25 نوامبر سالروز صدور اعلامیه سازمان ملل در خصوص مبارزه با عدم تساهل مذهب و مبارزه با تبعیض مذهب بعنوان روز آزادی مذهبی در بوئنوس آیرس جشن گرفته می‌شود.

در بسیاری از منابع، مردم آرژانتین، معتقد و متدین معرفی می‌شوند اما پایبندی به مذهب از نقطه نظر انجام فرایض دینی در انظار عمومی از جمله رفتن به کلیسا و یا انجام ازدواج بصورت شرعی در کلیسا و... بسیار کاهش یافته است. در واقع از این نقطه نظر، کشور آرژانتین تفاوت فاحشی با سایر کشورهای مسیحی غرب ندارد. جوانان آرژانتینی بیشتر وقت خود را صرف تفریح و خوشگذارانی های مرسوم می‌کنند و کمتر به انجام فرائض دینی خود می پردازند. براساس نظر سنجی های رسمی، 76 درصد مردم اظهار داشته اند که بسیار کم به کلیسا رفته و یا هرگز وارد یک مکان مذهبی نشده‌اند و تنها 8/23 درصد مردم اظهارداشته اند که معمولا به کلیسا می روند. در بین 76 درصدگروه اول نیز 8/26 درصد هیچگاه به یک مکان مذهبی نرفته اند و سایرین نیز صرفا برای برای مراسم ازدواج، ترحیم و سایر اعیاد و مراسم های مذهبی به کلیسا می روند.

علاوه بر کلیساهای عادی کلیساها و زیارتگاههای ویژه ای در سراسر کشور وجود دارند که که برگزاری مراسم دعا در تاریخ مشخصی از سال بصورت ویژه انجام می‌شود. بسیاری از آرژانتینی ها عادت به رفتن سالیانه به کلیساهای مقدس و زیارتگاههای محلی برای انجام چنین مراسمی دارند.

مهمترین کلیسای مذهبی آرژانتین لوخان نام دارد که 65 کیلومتری غرب بوئنوس آیرس قرار دارد. هر ساله هزاران بوئنوس آیرسی برای زیارت این" قدیس حافظ آرژانتین" با پای پیاده به این محل می روند. کلیسای اعظم کوردوبا نیز که قدمت آن به قرن 17 برمی‌گردد یکی از قدیمی ترین کلیسهای معروف جهان می‌باشد.

اگرچه طبق قانون اساسی کشور، دولت فدرال، رومن کاتولیک خواهد بود اما آزادی مذهبی در قانون اساسی برای تمامی مذاهب به رسمیت شناخته شده است. در آرژانتین تعداد زیادی مسلمان، یهودی و همچنین کلیساهای ارتدوکس های روس، یونانی و سوری وجود دارند.

علاوه بر آن برخی از بومیان آرژانتین پیرو مذهب کاتولیک شده و برای انجام مراسم مذهبی به کلیساهای کاتولیک می روند در حالی که دیگران همچنان طبق عادات و باورهای سنتی خود عمل می نمایند. تعدادی زیادی از بومیان «کولا» واقع در استان شمال غربی سالتا هم پیرو کلیسای کاتولیک هستند و هم به عبادات سنتی خاص خود عمل می‌کنند. در استان کاتامارکا،جشن سالیانه ای وجود دارد به نام پاچاماما که به احترام مادر زمین برگزار می‌شود. این مراسم های مذهبی در واقع طبق آئین خاص بومیان اجرا می‌شود.   

از بین جمعیت مسیحیان، 10 درصد اختصاص به پروتستان ها دارد. در بین پیروان سایر ادیان نیز تخمین زده می‌شود که 4 درصد پیرو ادیان و مذاهب بومی کشور بوده و 2 درصد جامعه یهودیان آرژانتین و 4 درصد نیز پیرو سایر ادیان می‌باشند. البته این آمار اعلام شده از سوی مراجع رسمی است و مراجع دیگر، آمارهای متفاوتی را اعلام می‌کنند. بعنوان مثال اگرچه در منابع رسمی جامعه یهودیان آرژانتین حدود 300 هزار نفر عنوان می‌شود اما برخی منابع معتقدند که جمعیت فعلی واقعی آنها بسیار بیش از 300 هزار نفر و در حدود دومیلیون و سیصد هزار نفر می‌باشد و بطور عمدی، آمار واقعی از سوی انجمن های یهودی و اسرائیل اعلام نمی‌شود.در آرژانتین در هیچ فرم و سند رسمی، اجباری به اعلان رسمی دین و مذهب وجود ندارد.

یهودیان از حدود نیم قرن قبل بدلیل اقدامات و منشی که در جامعه آرژانتینی در پیش گرفته بودند، اقلیتی منفور بوده‌اند. به همین دلیل حمله به یهودیان و یهودی ستیزی در آرژانتین سابقه بسیار داشته و همچنان یهودیان از وجهه خوبی برخوردار نمی‌باشند. حتی در واقعه انفجار انجمن یهودیان آرژانتین، یکی از انگیزه هایی که برای چنین اقدام مشکوکی عنوان می‌شود، مظلوم نمائی یهودیان و خروج از فشار وحشتناک افکار عمومی بر علیه این اقلیت در آن مقطع زمانی است. برخی با توجه به سابقه صهیونیست ها در طول تاریخ و همچنین اسناد و آثار به جای مانده در زمان انفجار و تلاش همه مراجع قانونی در درون سه قوه حاکمه آرژانتین با همدستی رئیس انجمن یهودیان (دایا) در انحراف تحقیقات و سپس تلاش وافر در سرپوش گذاشتن بر انحرافات و... این فرضیه را رد نمی‌کنند که ممکن است انفجار توسط خود صهیونیست ها برنامه ریزی شده باشد. ضرب المثلی معروف در آرژانتین وجود دارد که می گوید: «نه اسب سبز وجود دارد و نه یهودی بی تقصیر»

عدم اقرار به دین و مذهب و بعبارت دیگر تقیه نیز در بین مسلمانان آرژانتینی وجود دارد. جامعه مسلمانان آرژانتین بدلیل آزار و اذیت هایی که در طول دو دهه گذشته به آنها شده است و از بیم از دست دادن کار و شغل خود و یا حمله یهودیان افراطی و... و یا بدلیل اسلام هراسی به راه افتاده در کل جهان، از اعلان دین رسمی خود اجتناب کرده و در واقع تقیّه می‌کنند حتی بسیاری از آنها از ارتباط با انجمن ها و جمعیت های اسلامی بدلیل اینکه معتقدند این مراکز تحت نظر می‌باشند، خودداری نموده اند اما واقعیت این است که جامعه عرب ساکن آرژانتین، جمعیتی چند میلیونی است که می‌توان تخمین زد، نیمی از آنها از نسل های بعدی مسلمانان اولیه مهاجر بوده و یا از مسلمانانی هستند که در چند دهه اخیر به این کشور وارد شده‌اند.<br>

تاریخ ورود اسلام به کشور آرژانتین مقارن با مهاجرت جمعی ترک های مسلمان عثمانی به این سرزمین است. در واقع اولین آمارها دقیقا مربوط به همین دوره می‌باشد. سپس در مقاطع بعدی تا زمان فروپاشی امپراطوری عثمانی و تا زمان اشغال فلسطین و تشکیل دولت جعلی اسرائیل، گروه‌های دیگری از مسلمانان از بخش‌های مرکزی خاورمیانه و بویژه از منطقه فلسطین به آمریکای جنوبی و بویژه آرژانتین مهاجرت نمودند.

روند مهاجرت مسلمانان در دهه های بعدی نیز ادامه یافت. بعد از آن در دوره بی ثباتی لبنان و اشغال بخش‌هایی از آن توسط رژیم اسرائیل بخش دیگری از مسلمانان و بویژه شیعیان به آرژانتین مهاجرت نمودند.<ref>براساس آمارگیری سال 1914 از جمعیت کل 89/15 میلیون نفری آرژانتین، 18764 نفرمذهب خود را مسلمان عنوان کرده‌اند.  نکته جالب توجه این است که در آمارگیری سال 1960 از تعداد 879/17 میلیون نفر جمعیت کشور تنها 14262 نفر مذهب خود را اسلام عنوان کرده‌اند که نشاندهنده 10/0 درصد جمعیت کشور بوده است.</ref>

در دهه دوم قرن بیستم، امین ارسلان کنسول عثمانی در آرژانتین، در گزارشی اعلام کرده بود که 15 درصد مهاجرین ترک ساکن آرژانتین مسلمان هستند. البته رئیس اقلیت مارونی ها <ref>الخاندرو شمعون</ref> در همین دوره، تعداد مسلمانان ساکن آرژانتین را 30 درصد مهاجرین عرب اعلام کرده است. این در حالی است که کشیش اعظم ارتدوکس کلیسای انطاکیه در بوئنوس آیرس تعداد مهاجرین عرب را بیش از یک میلیون و دویست هزار نفر اعلام کرده است.<ref>از این تعداد 40 درصد مسلمان هستند و آخرین آمار اعلام شده در خصوص مسلمانان آرژانتین در دهه 1970 مربوط به روزنامه الوطن لبنان است که تعداد اعراب ساکن آرژانتین را 6/3 میلیون نفر ذکر کرده است.</ref>

از دهه 1960 اظهار به مذهب در فرم ها و اسناد دولتی لغو شد و در سرشماری ها نیز مورد نظر نبود. بنابراین درحال حاضرآمار رسمی دقیقی در مورد تعداد مسلمانان در آرژانتین وجود ندارد. برخی از رهبران انجمن های اسلامی تعداد مسلمانان فعلی ساکن آرژانتین را 900 هزار نفر دانسته‌اند. در حالی که برخی دیگر تعداد کل مسلمانان را 450 هزار نفر ذکر کرده‌اند.<ref>رئیس مرکز اسلامی آرژانتین، تعداد مسلمانان را به شکل زیر عنوان کرده است. 800 خانواده سنی، 400 خانواده علوی، 300 خانواده شیعی، 50 خانواده دروزی.

آنچه مسلم است اینکه، آمار واقعی از تعداد جمعیت مسلمان آرژانتین وجود ندارد اما تعداد آنها بطور قطع بسیار بیشتر از آمارهای رسمی ارائه شده است. برعکس جوامع یهودی که بسیار منسجم و فعال عمل می‌کنند، یکی از مهمترین نقاط ضعف جوامع اسلامی آرژانتین، عدم وجود فدراسیون و یا اتحادیه ای است که این جوامع اسلامی را متحد نماید. عدم اتحاد آنها و اختلافات موجود بین این مراکز از جمله دلایلی است که باعث شده است مراکز اسلامی نتوانند در جهت اتحاد مسلمانان و پیگیری حقوق و خواسته‌های این اقلیت گسترده نزد دولت آرژانتین بخوبی اقدام نمایند.

مجموع مدارس و مراکز اعراب مسلمان و مسیحی که قریب به یکصد مرکز می‌باشد، نقش چندانی درسرنوشت آنان نداشته اند و اکثرا به مراکز دیدار افراد جامعه عرب و یا وقت گذرانی تبدیل شده‌اند. بعبارت واضح تر این سازمان‌ها و مراکز نتوانسته اند تعامل و ارتباط موثری را با دولت مرکزی و دولتهای استانی برقرار نموده و در نتیجه چنین ارتباطاتی از حقوق اقلیت مسلمان در تدوین قوانین و... دفاع نمایند. بعنوان مثال در کلان شهر حدود 15 میلیونی بوئنوس آیرس سه مسجد مربوط به مسلمانان فعال می‌باشند. در ادامه به معرفی این مراکز پرداخته می‌شود.<br>

این مسجد در روز جمعه مملو از جمعیت نمازگزاران می‌شود و بسیاری از خانواده های مسلمان این شهر و نواحی اطراف آن برای اقامه [[نماز جمعه]] به این مسجد می آیند. همچنین تعدادی از رستواران های حلال نیز در این شهر وجود دارد.

مدیریت این مسجد فعالیت‌های تبلیغاتی و فرهنگی مختلف را در آن برگزار می‌کند که این فعالیت‌ها شامل برگزاری کارگاه، دوره های آموزشی و فعالیت‌های ورزشی و تفریحی است.

مدیریت این مسجد همچنین ارزش ها و مبادی اسلامی را تبلیغ کرده و در راستای تحکیم همکاری با افراد جامعه از عموم برای شرکت در فعالیت‌های این مسجد نیز دعوت می‌شود.

مرکز اسلامی التوحید فعالیتهای گسترده ای را در زمینه های فرهنگی و جذب جوانان، ایجاد کلاسهای عربی، فارسی، پخش فیلم و کلاسهای تبلیغی و تبشیری انجام می‌دهد. در طول قریب سه دهه فعالیت این مرکز، تعداد زیادی از آرژانتینی ها مستعد به دین اسلام گرویده و زمینه های آشنائی هرچه بیشتر آنها با دین مبین اسلام فراهم شده است.

این مسجد همچنین قریب دو دهه است از یک رادیو موج اف ام برای پخش برنامه‌های مذهبی و اسلامی بهره می برد. در چند سال اخیر با استفاده از قانون جدید کانالهای تلویزیونی دیجیتالی در کشور، این مرکز نیز اقدام به تأسیس یک کانال تلویزیونی با برد محدود نموده است.

کتابخانه ای نیز در مرکز التوحید دائر شده است که متون زیادی به زبان های عربی، اسلامی و فارسی را در اختیار دارد. این مرکز اسلامی، مدرسه ای نیز برای فرزندان شیعیان ساکن تأسیس نموده است. شیعیان مذکور همگی از خانواده های شیعیان جنوب لبنان هستند که از زمان جنگ های داخلی آن کشور به آرژانتین مهاجرت نموده اند.

اگرچه در حال حاضر بیش از 70 درصد جمعیت دانش آموزان مدرسه وابسته به شیعیان را غیرمسلمانان تشکیل می‌دهند اما حضور آنها در یک مدرسه اسلامی می‌تواند زمینه های آشنائی بیشتر آنها با اسلام را فراهم نماید. در همین بخش مناسب خواهدبود که مراکز اسلامی شیعه سایر شهرهای آرژانتین نیز معرفی گردد.

این مرکز در شهر کانیولاس واقع شده و سرپرستی آن سالهاست با شخصی به نام عبدالله مدنی می‌باشد که از آرژانتینی های گرویده به دین اسلام می‌باشد.  

گفته می‌شود که شهر توکومان و نواحی اطراف آن جمعیت قابل توجهی از مسلمانان علوی را در خود جای داده است که بعد از بوئنوس آیرس بزرگترین تجمع مسلمانان آرزانتین می‌باشد. این مرکز اسلامی نیز توسط یکی از آرژانتینی های سوری الاصل اداره می‌شود. مرکز اسلامی توکومان نیز از وجود یک ایستگاه رادیوئی، کانال تلویزیونی دیجیتال، مسجد و مراکز اسلامی وابسته بهره می برد.

این مرکز توسط اولین مهاجرین مسلمان با هدف رفع نیازهای اولیه و حل مشکلات مهاجرین تازه وارد تأسیس شد. به همین دلیل تا مدتها، هدف اصلی برگزاری مراسم های اسلامی نبود. مسجد الاحمد وابسته به مرکز اسلامی بوئنوس آیرس که در سال1986 با حمایت های مالی سوریه و لیبی تأسیس شد، وابسته به این مرکز می‌باشد. این مرکز اسلامی درحال حاضر بزرگترین مرکز اسلامی بوئنوس آیرس است که هدف خود را نمایندگی همه مسلمانان فارغ از مذهب و تفکر و مرام سیاسی و ملیتی می داند. در مراسم های این مرکز جمع کثیری از مسلمانان شرکت می‌کنند و بنوعی تنها مرکز اسلامی آرژانتین نیز محسوب می‌شود که با دولت مرکزی ارتباط مستقیم دارند و بعنوان مثال رئیس جمهور آرژانتین(خانم کرچنر) در عید فطر سال 1388 در این مسجد حضور یافت. لبنانی ها و سوری های مقیم بوئنوس آیرس که اکثریت مسلمانان حاضر در آرژانتین را نیز شامل می‌شوند، با این مرکز اسلامی در ارتباط هستند.<br>

این مرکز با سرمایه گذاری مستقیم عربستان سعودی در سال 2000 افتتاح گردید. در حال حاضر مدرن ترین مرکز اسلامی عربستان سعودی است که هزینه های آن بطور کامل از سوی سفارت عربستان سعودی تأمین می‌شود.<br>

پس از انقلاب اسلامی ایران، اسلام و تشیع به نوعی در میان مسلمانان مقیم آرژانتین احیا شد و نسلی از جوانان نیز به این مجالس گرایش پیدا کردند. هم‌اکنون شیعیان در آرژانتین برنامه‌های زیادی دارند. یکی از مهم‌ترین اقدامات فرهنگی، ترجمه بیش از دویست کتاب به زبان اسپانیولی است که یکی از آنها کتاب الحیاة از محمدرضا حکیمی است.[۸]

مرکز آل البیت در لبنان، تا کنون بیش از هشتاد جلد کتاب به این زبان ترجمه و منتشر کرده است. تعدادی روزنامه، محلی و برنامه‌های رادیویی به زبان اسپانیولی وجود دارد و جوانان این کشور هم اکنون درباره اسلام اطلاعات خوبی دارند.تشیع در این کشور به رسمیت شناخته شده و مساجد و اماکن مذهبی آن، ثبت شده و قانونی هستند.  

مسجد الشهید از نخستین مساجد شیعیان در شهر توکومان است که حوزه علمیه نیز دارد و [[محمود عید]] مدیریت آن را برعهده دارد. این مدرسه نیز برنامه درسی مشخص دارد و به تربیت تعدادی طلبه مشغول بوده و هست.

جامعه یهودیان در آرژانتین بعنوان بزرگترین جامعه یهودی در آمریکای لاتین، بعد از جامعه یهودیان در اسرائیل و آمریکا سومین مرکز بزرگ یهودیان در جهان محسوب می‌شود. بیش از 50 درصد از یهودیان آمریکای لاتین در آرژانتین مستقر می‌باشند. بسیاری از یهودیان این منطقه از ریشه خانواده های یهودی آرژانتینی می‌باشند. مهاجرت یهودیان به آرژانتین به طور عمومی به چهار دوره تاریخی تقسیم می‌شود.

از زمان کشف قاره آمریکا از سال 1492 تا 1889 در این دوره یهودیان از طریق بازرگانی و تجارت با این منطقه در ارتباط بودند.  

از سال 1889 تا سال 1905 دوره اول مهاجرت یهودیان برای کشاورزی و ایجاد کلنی های یهودی تحت حمایت انجمن مهاجرین یهودیان (JCA   )

همانگونه که در ابتدای این بخش عنوان شد، بسیاری معتقدند که جمعیت واقعی یهودیان بسیار بیش از 300 هزار نفر است. باید در نظر داشت که یکی از مناطقی که قرار بوده است کشور یهود در آنجا تأسیس شود، آرژانتین می‌باشد. گفته می‌شود یهودیان در نیم قرن اخیر تلاش زیادی را برای خرید زمین های وسیع کشاورزی در آرژانتین بکار بسته اند و آمارهای متفاوتی از وسعت زمین های خریداری شده توسط یهودیان ارائه می‌شود که حتی تا 500 هزار هکتار نیز عنوان شده است. برخی معتقدند که یهودیان آرژانتین در دوره کمون نهائی خود بسر می برند و آرزوی نهائی آن، اداره کشور توسط یهودیان است. این نکته نیز شایان ذکر است که مقامات بسیاری در سطوح عالی کشور از جمله در دستگاه قضایی، دولت فدرال و دولتهای ایالتی از یهودیان هستند. در سال 2016 برای اولین بار یک یهودی بعنوان یکی از اعضای شورای عالی قضایی منصوب شد. در دولت فعلی آقای ماکری نیز چندین نفر از وزرای مهم یهودی هستند. علاوه بر آن بسیاری از یهودیان مشهور از طریق حزب حاکم PRO وارد کنگره شدند.   

براساس قانون اساسی کشور، آزادی مذهبی در سراسر کشور وجود دارد و دولت باید تلاش خود را برای حفظ این آزادی بکار بندد. بنابراین آموزش مذهب خاصی در مدارس بصورت عام وجود ندارد. تا قبل از اصلاحیه قانون اساسی، آموزش های مذهبی بعنوان یکی از دروس دوره ابتدائی در مدارس تدریس می شد اما پس از انجام این اصلاحیه این موضوع لغو شد معهذا بدلیل حاکمیت سیستم فدرالی در نظام سیاسی آرژانتین، ایالتها نیز از قانون خود پیروی می‌کنند. تعدادی از ایالتها آموزش مذهب کاتولیک در مدارس ابتدائی دولتی انجام می‌شود در حالیکه در برخی ایالتها انجام وجود دروس آموزش مذهبی در مدارس ابتدائی دولتی را نیز ممنوع کرده‌اند.

علیرغم این موضوع؛ در حال حاضر وجود مدارس خاص اقلیتهای مذهبی و یا مدارس وابسته به کلیسا که در آن آموزش های مذهبی نیز تدریس شود، آزاد بوده و منعی ندارد.